“Op Laadscherm bespreken we de rol die gamen in ons leven speelt, heeft gespeeld en nog gaat spelen. Dat doen we voor onszelf, maar ook voor jullie.” Met die woorden begonnen we twee jaar geleden aan Laadscherm. Maar verwacht geen nieuw artikel meer iedere week, en ook niet elke twee maanden een podcast. Laadscherm stopt ermee. We hopen dat onze verhalen het wachten waard zijn geweest.
Ik vind van wel in ieder geval. Ik durf ook best te beweren dat we met Laadscherm een bijdrage hebben geleverd aan het beeld dat gamen veel meer is dan simpelweg tijdverdrijf. En ik ben blij dat we met onze verhalen ook andere media hebben kunnen overtuigen om aandacht te besteden aan de talloze positieve kanten van games.
Gamen is een miljardenindustrie en tegelijkertijd ontzettend persoonlijk. Een spel dat mij tot tranen roert laat een ander koud, waar ik dan weer een beetje verdrietig van word. De gamewereld bracht en brengt helden voort, zoals Nederlandse esporters King Tuur, Liefje en meer recentelijk BlindWarriorSven. Mensen komen samen om te gamen of trekken zich juist terug in een spel om tot rust te komen.
Als ik naar de rol van gamen in mijn leven kijk, dan is het vaak een directe uiting van hoe ik me voel. Het is ook jarenlang mijn beroep geweest om erover te schrijven. De grap is dat ik in die tijd al over mijn eigen leven schreef, want gamen is daarmee onlosmakelijk verbonden.
Uit die realisatie is Laadscherm ontstaan. Games zijn voor veel mensen onmisbaar, of het nu voor werk is of privé, met anderen of alleen. Games brachten mij vriendschap, liefde, werk en hielpen me ontsnappen aan mijn realiteit of die juist beter begrijpen.
Zo hebben alle redacteuren van Laadscherm wel een verhaal over hoe belangrijk gamen is. En met hen nog miljoenen anderen. In tegenstelling tot wat nog wel eens beweerd wordt, zijn die mensen niet allemaal verslaafd geraakt dan wel gewelddadig geworden.
Op Laadscherm hebben we die verhalen een plek gegeven. Van de Tovertafel die mensen met dementie simpele spelletjes laat spelen tot een LHBT-gamejam in Brazilië kort nadat de homofobe president Jair Bolsonaro werd verkozen. Stuk voor stuk bewijzen van hoe bijzonder, belangrijk of leuk games kunnen zijn.
Hieronder vind je een selectie van de 180 verhalen die we in twee jaar hebben gepubliceerd. De rest is uiteraard terug te lezen via ons archief. Bedankt voor het lezen en luisteren. Vertel onze verhalen vooral verder.
Tabee en toedeloe,
Marcel
Deze mannen betaalden me voor Overwatch-gezelschap
Eind januari 2017 bevond ik mijzelf in-between-games, dus scrollde ik verveeld door de PlayStation Store. Overwatch was in de aanbieding en het feit dat enkele vrienden reeds trouw hadden gezworen aan het spel, was genoeg reden om tot een aankoop over te gaan. Na vijf potjes was ik hopeloos verliefd. Lees verder.
Mijn vader heeft gamegeschiedenis geschreven
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was, en door een samenloop van omstandigheden heb ik pas de afgelopen jaren weer wat meer contact met mijn vader. Wanneer we elkaar spreken, kiezen we onze gespreksonderwerpen vrij zorgvuldig. De keus valt vrijwel altijd binnen het spectrum van onze gedeelde passie voor technologie en wetenschap. Onze gesprekken zijn diepgaand en leerzaam, maar games komen niet vaak aan bod. Ik realiseer me nu dat dit een gemiste kans is. Lees verder.
De droom van een gamer uit Gemert
Tweede kerstdag, 2013. Paul staat op om zijn computer in orde te maken voor ‘derde kerstdag’: een niet-bestaande feestdag maar desondanks traditie voor hem en een van zijn beste vrienden. “Een beetje luieren en gamen vanaf een uur of elf ‘s ochtends tot ‘s avonds laat. Dat was het idee.” Maar het zou nooit gebeuren. Lees verder.
Wat als films en sport zo werden beschreven als games?
“Wie denkt dat voetbal alleen een sport is die in weekenden op veldjes achteraf wordt gespeeld door mannen die hun frustraties thuis niet kunnen botvieren, heeft het mis. Het zogenoemde competitievoetbal is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen.” Deze uitspraak over voetbal zul je nergens tegenkomen. Hij is door mij verzonnen, want geen enkele journalist zou ooit zo durven schrijven als het om voetbal gaat. Maar als grote media over games berichten, is het ineens heel normaal. Lees verder.
Hoe Breath of the Wild me door een breakup sleepte
Zeven jaar waren we samen. We hadden samen een huis, kat en een PlayStation 4. Totdat de spreekwoordelijke koek op was. Ik trok tijdelijk bij mijn ouders in totdat mijn nieuwe appartement opgeleverd werd. Ik nam niet veel mee: een koffer met kleren, een geurkaars en mijn Wii U met het toen gloednieuwe The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Lees verder.
De gameshopeigenaar die niet van games houdt
Als kind was een tripje naar Haarlem altijd een feest. Niet vanwege de karakteristieke gebouwtjes, de fijne winkelstraten of de gezellige kroegen (met uitstekende bierkaarten). Dat zijn de dingen die ik vandaag de dag waardeer aan Haarlem, als volwassen inwoner van de stad. Vroeger ging het mij maar om één ding; de Game Shop in de Barrevoetestraat. Lees verder.
De eerste Nederlandse esporters zijn nu succesvoller dan jij
Het stigma van de esporter: bleke huid, man, dagelijks urenlang opgesloten op een kamer, gebrekkige sociale vaardigheden en maar goed in één ding: computerspelletjes. Het kan bijna niet anders dan dat een pikzwart gat lonkt voor zij die hun geld verdienen met gamen wanneer de spotlights uitdoven en het prijzengeld opraakt. Om de proef op de som te nemen nam ik contact op met vier ex-pro-gamers. Livia Teernstra, Sander Kaasjager, Arthur Vankan en Laurens Pluijmaekers waren wereldsterren in een tijd zonder YouTube, Twitch en sociale media. Lees verder: deel 1 en deel 2.
Ik leerde mijn moeder beter kennen dankzij World of Warcraft
Ik heb een haat-liefdeverhouding met World of Warcraft. Er is geen ander spel dat ik net zo tof vind. Nieuwere games stellen bijna altijd teleur als ik ze langs de meetlat van ontwikkelaar Blizzard leg. Maar ik heb er nog een goede reden voor. World of Warcraft leerde me een kant van mijn moeder kennen die ik anders nooit zou hebben gezien. Lees verder.
Al is het maar voor even: geluksmomentjes met de Tovertafel
Er lijkt soms geen einde te komen aan de lange gangen van het Bredase verpleeghuis Thebe Lucia. Kamers links en rechts, sommige deuren zitten op slot. Dit is de gesloten Krokus-afdeling, de plek waar dementerende ouderen worden verzorgd. Hoe verder je door de gang loopt, hoe erger de dementie van bewoners wordt. Helemaal aan het einde heb ik een afspraak met de Brabantse Joanita, die inmiddels zes jaar in het verpleeghuis werkt. Lees verder.
Hoe een boekhoudbedrijf uit Houten gamekoning van Nederland werd
Toen op 27 oktober het nieuws naar buiten kwam dat oud-voetballer Hans Kraay senior was overleden, moest ik niet alleen denken aan zijn voetbalkwaliteiten maar ook aan het fantastisch droge commentaar van deze gentleman in Competitie Manager. Het bracht me terug naar een tijd waarin veel van de games die ik speelde van Nederlandse makelij waren. De tijd van Davilex. Lees verder.
Een Laadscherm Kerstvertelling: EAbenezer Scrooge
Het is Kerstavond en EAbenezer Scrooge zit in zijn kantoor. Op de gevel prijken de letters EA, voor Electronic Arts. Toch gaat het Scrooge al lang niet meer om de kunst. Maar de naam is bekend en het is hem om het even, zolang er maar geld te verdienen valt. EAbenezer is namelijk het toonbeeld van hebberigheid. Jaren geleden kwam hij er achter dat hij de games die hij maakt niet één keer kan verkopen, maar verschillende keren. Eén keer in de winkel, en dan nog tal van keren in kleine stukjes als de mensen het spel al hebben. Lees verder.
Wat vertellen 47.263 games ons over de game-industrie?
Games worden minder toegankelijk voor alle leeftijden, zijn qua releases op een historisch laag niveau, en hét genre bestaat niet meer. Dit zijn geen conclusies van een goed ingevoerde analist of iemand die op dagelijkse basis werkzaam is in de game-industrie, maar van een journalist die een database van 47.263 games verzamelde en analyseerde. Lees verder.
Ik begrijp mijn ouders beter na That Dragon, Cancer
Na That Dragon, Cancer te hebben gespeeld, heb ik kunnen ervaren hoe mijn ouders zich moeten hebben gevoeld toen ik onder behandeling was. De autobiografische game speel je door de ogen van de ouders van de ernstig zieke Joel. Het spel kwam zes dagen na mijn allereerste chemokuur uit. Lees verder.
De eerste queer games ontstonden midden in de Amerikaanse aidsepidemie
Tijdens gamebeurs E3 2018 was queer-representatie in games duidelijker zichtbaar dan ooit. Er gaat nog veel mis en lhbtq-ers zijn nog steeds te weinig zichtbaar in dit medium, maar toch betekenden een zoen tussen twee vrouwen in The Last of Us Part II en diverse romantische opties in Assassin’s Creed Odyssey hoop voor queer gamers. Zeker gezien de lange weg die dergelijke representatie heeft afgelegd. Lees verder.
Sven is blind, maar speelt toch alle Pokémon-games
Al jarenlang bieden Pokémon-games een vertrouwd avontuur. Spelers reizen van stad naar stad, waar ze zich steeds weer moeten bewijzen in zogeheten Gym-gevechten. In de tussentijd breiden ze langzaamaan hun verzameling monsters uit, in een poging om ze allemaal te vangen. “Ik heb nog nooit een Pokémon gezien. Ik heb ook geen idee hoe bijvoorbeeld Pikachu of Bulbasaur eruitzien.” Lees verder.
Gewelddadige games maken geen gewelddadige mensen
In mijn leven heb ik tot nu toe toch zeker duizend mensen door hun hoofd geschoten. Ik heb ze in brand gestoken, met een bijl dwars doormidden gekliefd en in hele groepen tegelijk overreden. Virtueel natuurlijk, in games. In het echt heb ik sinds mijn tienerjaren geen fysieke ruzie meer gehad. De laatste keer dat ik me kan herinneren duwde ik iemand omver omdat hij voordrong in de rij voor het springkussen. Lees verder.
De onzichtbare games van niet-westerse ontwikkelaars
Op de Game Developers Conference 2018 in San Francisco zag ik een groot bord in de hal met een wereldkaart erop. Door middel van rode stickers konden bezoekers van de conferentie aanstippen waar ze vandaan kwamen. Nederland en grote delen van Europa en de VS waren rood gekleurd, hier en daar stonden wat stipjes bij Japan, Australië en China. Lees verder.
De fascinerende wereld van gameporno
Lesbian, gangbang en teen zijn al jaren populaire zoektermen op Pornhub. De afgelopen tijd is daar nog een speciaal interessegebied bijgekomen: gameporno. Ik interviewde een aantal makers, die hun wildste fantasieën botvieren op gamepersonages en deze video’s met een miljoenenpubliek delen. Lees verder.
Tegen Bolsonaro en voor diversiteit
Eind vorig jaar ben ik naar Brazilië geweest om een gamejam met een LHBT-thema te organiseren. Vlak nadat in het land een controversiële en homofobe nieuwe president werd verkozen. Hij wordt in de media ook wel de ‘Tropische Trump’ genoemd vanwege zijn controversiële uitspraken die doorspekt zijn met racisme, homohaat en vrouwenhaat. Lees verder.
De Xbox Adaptive Controller zet mensen binnenspel
‘When everybody plays, we all win’. Met die slogan sloot Microsoft zijn reclame over de Xbox Adaptive Controller af, een spotje dat nota bene werd uitgezonden tijdens de Amerikaanse Super Bowl. Een mooi moment om het belang van toegankelijkheid onder de aandacht van miljoenen mensen te brengen. Lees verder.