Al sinds ik op tienjarige leeftijd mijn eerste console in huis kreeg, is FIFA verreweg mijn meest gespeelde spel – jaar in, jaar uit. Tot dit jaar dan. Ondanks de hulp die ik eind vorig jaar van een e-sporter kreeg, begon ik langzaam maar zeker mijn interesse in de voetbalsimulatie te verliezen. Gelukkig stond de perfecte vervanger voor die gezellige avonden FIFA al klaar om in te vallen: Rocket League.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Zo heb ik het ene voetbalspel ingeruild voor het andere. Voor wie niet bekend is met het concept: in Rocket League speel je met 1 tot 4 spelers tegen evenzoveel mensen of bots, en ram je in één van de diverse arena’s met verschillende auto’s tegen een bal aan om deze in het doel van de tegenstander te krijgen. Ja, het principe is inderdaad precies zo simpel als hoe je het jezelf nu voorstelt.
Gek genoeg ging deze transitie van spel naar spel op een heel natuurlijke wijze. Wat begon met een simpel “laten we tussen FIFA-wedstrijden door eens een potje Rocket League doen”, eindigde in avonden waarop we haast niets anders deden dan met auto’s tegen ballen rammen. De 90-10-verhouding draaide op den duur volledig om, zonder dat ik me daar direct bewust van was.
Positief dom
Eén van de redenen dat de overgang zo makkelijk ging, heeft te maken met hoe dom Rocket League eigenlijk is. Positief dom, welteverstaan. Het concept verraadt eigenlijk al genoeg, maar wanneer je eenmaal in de meest bizarre spelsituaties terechtkomt merk je pas echt wat een bijzondere game je aan het spelen bent. Onbedoelde maar levensbelangrijke goals omdat je de bal blokt zoals voetballer Nick Viergever tegen Schalke vorig jaar. Waanzinnige reddingen omdat je net genoeg boost hebt om de bal via de paal weg te tikken. Een 5-0 achterstand goedmaken door in de laatste minuut zes goals te maken omdat je alles-of-niets speelt…
‘De bizarre spelsituatie’ is in Rocket League eerder regel dan uitzondering, maar omdat er zo ontzettend vaak dingen gebeuren die je totaal niet aan ziet komen, blijft het verrassend en verfrissend. Zelfs na honderden of duizenden potjes, en juist wanneer je kiest voor de meest simpele spelmodi. Arena’s met een andere vorm, goals in de vorm van een basket in plaats van een doel zoals in voetbal, een vloer zo glad als ijs… ontwikkelaar Psyonix heeft spelers tal van dit soort gratis updates gegeven, maar de oorspronkelijke opzet zal altijd de meest doeltreffende blijven.
De aandacht-spanningsboog
Ik hik tijdens het spelen van games, maar ook in allerlei situaties in het dagelijkse leven, regelmatig tegen mijn relatief korte aandachtsspanne aan. Het gebeurt me ontzettend vaak dat ik in mijn hoofd afdwaal tijdens gesprekken en niet alles meekrijg van wat de ander zegt. Een nogal lullige eigenschap naar anderen toe en dus iets waar ik aan werk, maar ook vervelend voor mezelf, bijvoorbeeld wanneer ik weer eens een game opstart.
Tijdens het spelen van Rocket League is dit echter geen enkel probleem. Wedstrijden kennen maar vijf minuten zuivere speeltijd en gezien het hoge aantal doelpunten voor en tegen zijn er tijdens zo’n toch al niet al te lange pot genoeg kleine rustmomenten om m’n focus te herpakken. De intermezzo’s gunnen me ook net genoeg tijd om nog snel mijn tactiek te bespreken met een medespeler.
Gezonde competitiviteit
Elk spel tegen anderen met enige vorm van scores, is per definitie competitief. Maar het is de invulling die Rocket League hieraan geeft die ervoor zorgt dat ik naar het spel terug blijf keren.
Omdat ik zelden meer speel tegen vrienden, maar haast altijd met een goede vriend, weten we elkaar tot grote hoogtes te stuwen. Maakt een van ons een fout? Maakt niet uit, kan gebeuren. Door de continue aaneenschakeling van de meest kolderieke spelsituaties kan een achterstand in no-time worden omgebogen naar een voorsprong. Er is haast altijd genoeg tijd om fouten recht te zetten en zelfs in een wedstrijd waarin je de ene na de andere bal mist, kun je zomaar een briljante, wedstrijdbeslissende actie maken.
Rocket League is daardoor één van de weinige competitieve spellen waar faalangst amper een rol van betekenis speelt voor me en ik zeg je eerlijk: dat voelt als een verademing. En dus spelen we na een verliespartij vijf minuten later gewoon weer een nieuw potje. Winnen doe je samen, maar verliezen net zo goed. En mocht dat verliezen onverhoopt toch gebeuren, dan maakt het geen moer uit, want laten we wel wezen: Rocket League is toch vooral dom.
Alleen wanneer een doelpunt echt lang uitblijft, merk ik de effecten van serieuze spanning. Mijn hartslag gaat licht omhoog en de focus lijkt te verdwijnen. Het is tegelijkertijd een goede training om langer bij de les te blijven dan normaal en me niet te laten leiden door die vermaledijde faalangst. Er is dan ook maar weinig in het leven dat me zo’n geweldig gevoel geeft als het maken van de beslissende goal in de vierde minuut van de verlenging. Ondanks de spanning tóch presteren, dat lukt me normaal gesproken in geen enkele andere game. Het voelt als een overwinning op mezelf. Daar kan het maken van de winnende in FIFA – of in welk ander spel dan ook – echt niet tegenop.