Hoewel ik de afgelopen jaren minder en minder ben gaan gamen, is er elk jaar weer één game die ik hondstrouw aanslinger: de nieuwste FIFA. Ik speel de game met vrienden, zowel offline als online. Of beter gezegd: ik speel tegen mijn vrienden, en fanatiek ook. Zo’n onderlinge strijd zal voor velen herkenbaar zijn, net zoals het hebben van een absolute aartsvijand op het virtuele veld. In mijn geval is dat Laadscherm-collega Eke.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Eke is het type speler waarvan veel FIFA-fanaten er wel eentje in hun vriendenkring hebben. Hij is die guy die negen op de tien wedstrijden wint en geen moment voorbij laat gaan om het in je gezicht te wrijven. Hij tagt je op Facebook onder hele domme, kinderachtige en frustrerende FIFA-memes. Hij kijkt je aan met een triomfantelijke grijns nadat ‘ie je Jantje heeft gegeven, oftewel: binnen no-time met 3-0 voorstaat. Trashtalken heeft hij tot kunst verheven en het ergste is: hij is ook gewoon goed. Je zou hem wat dat betreft de Zlatan Ibrahimovic van de lage landen kunnen noemen, ware het niet dat Zlatan met zijn grote woorden en daden tientallen miljoenen heeft verdiend.
Je kunt je wel voorstellen: er is geen lekkerder gevoel dan wanneer je zo’n figuur verslaat. Dat gebeurt alleen lang niet zo vaak. Ik vond het hoog tijd worden dat daar verandering in komt.
Ik kan het niet alleen
Ik zag me daarom genoodzaakt om professionele hulp in te schakelen. Die vond ik bij Aristote Ndunu, een FIFA-speler die voor AZ uitkomt in de eDivisie, de eredivisie voor FIFA-spelers.
Omdat FIFA voor mij een hobby is en dus niet aan moet gaan voelen als werk, is tientallen uren trainen uitgesloten. Daarom vraag ik Aristote om enkele algemene tips, die ik meteen kan gebruiken. Die heeft hij gelukkig voor me, zowel in verdedigend als aanvallend opzicht. “Verdedigend zou ik L2 gebruiken zodat je verdedigers niet statisch zijn en switch van poppetje met je rechter stick ipv L1”, laat hij me weten. Helemaal zo’n gek idee niet, aangezien ik met mijn kamikazeverdediging veel te snel toehap. Als ik dan eens wacht tot mijn tegenstander een actie maakt, heb ik de draaicirkel van een grasmaaier.
“Aanvallend is R1 + X heel handig, een strakke inspeelpass” vervolgt Aristote, en ook hier zie ik meteen voor me hoe dit kan helpen. Snel het spel verleggen, counteren met een grote spits die na zo’n strakke inspeelpass een balletje kan vasthouden en de bal vervolgens meegeeft aan een naar voren snellende vleugelflitser… Die hernieuwde hoop zorgt ervoor dat ik mentaal een vroege 1-0 voorsprong heb genomen. Het is tijd om de tips toe te passen.
Aristote in actie tegen Willem II-speler Daniel Kuipers (tekst loopt onder video door)
Onze klassieker
Een vast tweeluik tijdens onze FIFA-avonden is Liverpool – Napoli. Liverpool omdat Eke hier van jongs af aan fan van is, en Napoli omdat ik merk dat dit team hem het slechtste ligt. Zo’n eikel ben ik dan ook wel weer. Eke is niet altijd bestand tegen de snelle passing van de relatief kleine Napoli-spelers, dus ben ik erg benieuwd hoe goed de strakke inspeelpass die Aristote als tip gaf gaat helpen.
De illusie dat ik met enkele tips wel ‘even’ zou gaan winnen, wordt al snel op tragische wijze aan diggelen geschoten. Na nog geen halfuur spelen was Eke’s eerste Jantje van de avond al een feit en kon ik niet anders dan concluderen dat ik geen enkele grip op de wedstrijd kreeg. Verdedigen met L2 zou in theorie moeten zorgen voor snellere, meer ‘dynamische’ reacties van mijn verdedigers, maar ingebakken automatismen gooiden roet in het eten. Ik sprint er nogal op los met mijn verdedigers, en in combinatie met die L2-knop stond ik zodoende zelf aan de basis van twee tegendoelpunten die anders waarschijnlijk niet gevallen waren.
Met veel pijn en moeite wist ik de achterstand tot de rust tot 3-0 te beperken, om in de tweede helft plots een stuk beter te spelen. De L2-knop paste ik alleen nog toe in situaties waarin aanvaller en verdediger 1 op 1 tegenover elkaar stonden. Hierdoor bleef een volgende blunder uit. Eke en ik scoorden uiteindelijk allebei nog een doelpunt, waardoor de wedstrijd eindigde in een 4-1 verlies. Hoewel ik hem vooraf niet had verteld over de tips die Aristote me had meegegeven, kreeg ik tot tweemaal toe een compliment over de strakke inspeelpasses die ik over het veld strooide.
Na de ruime verliespartij was het tijd voor de returnwedstrijd, waar de rollen plots omgedraaid waren. De goede tweede helft van de eerste wedstrijd zorgde voor zelfvertrouwen en binnen een mum van tijd stond ik met 2-0 voor! Daarbij hielp het dat ik de poppetjes op mijn middenveld net iets anders had weggezet. Ze stonden minder dicht op elkaar en de balans tussen aanval en verdediging was simpelweg stukken beter. Bovendien zette ik meermaals succesvol de strakke inspeelpass in om snel het spel te verplaatsen. Zo verliep de wedstrijd een stuk meer zoals ik me vooraf had ingebeeld. Na een ietwat rommelige tweede helft, won ik uiteindelijk met 2-1.
Qua onderling resultaat staat het na onze klassieker 1-1 in winstpartijen. Precies de verhouding waar ik vooraf al op hoopte: so far, so good.
De overige wedstrijden
We vervolgden de avond met een nieuwe tweeluik, Paris Saint Germain tegen Bayern München, waarbij ik met het Franse sterrenelftal speelde. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit de beste wedstrijden waren die we ooit tegen elkaar speelden. Het niveau lag hoog, we combineerden er naar hartelust op los, maakten beide weinig fouten en er werden professionele overtredingen gemaakt waar zelfs Mark van Bommel U tegen zou zeggen… Maar tot twee keer toe viel de uitslag uit in mijn nadeel.
De eerste pot verloor ik met 2-1, terwijl ik gevoelsmatig minimaal gelijk had kunnen spelen als mijn afronding beter was geweest. In vijf seconden tijd drie schoten op doel lossen met Neymar, dan moet die bal er toch gewoon in! De tweede wedstrijd leidde ik lang met 2-1, maar Eke was zijn zenuwen weer eens beter de baas en wist de achterstand om te buigen naar een 3-2 overwinning. Mijn spel was door de tips van Aristote weliswaar een stuk beter geworden, maar als vanouds stond ik met lege handen.
Het laatste tweeluik van de avond was een Eredivisie-onderonsje. Ik speelde met Heracles Almelo (sterspeler: Brandley Kuwas), Eke met FC Groningen (sterspeler: Mimoun Mahi). Het niveauverschil met de teams waar we eerder mee speelden was nog groter dan we vreesden. De enige goal van de eerste wedstrijd werd gemaakt door, jawel, mijn aartsvijand. Het doelpunt viel uit de lelijkste scrimmage ooit, en daarmee verloor ik op de lelijkst mogelijke manier. Vier uit vijf verloren; ik zat met mijn handen in het haar.
Als wanhoopspoging ging ik in de return vol op de aanval. En toegegeven, scoren lukte me makkelijker dan ooit, met mooiere doelpunten dan door de sterspelers van veel grotere clubs. Verdedigend liet ik logischerwijs de nodige gaten vallen. De wedstrijd eindigde in 3-3, maar afgaand op de wedstrijdstatistieken deed ik mezelf behoorlijk tekort met dit doelpuntrijke gelijkspel. Met meer balbezit en zoveel meer schoten op doel hoor je gewoon te winnen.
Goed, maar niet goed genoeg
Ik vond de geboekte resultaten niet om over naar huis te schrijven. Eke, de beste speler tegen wie ik het ooit heb opgenomen, was het daar niet mee eens. Mijn spel was duidelijk verbeterd en ons niveau lag nooit eerder zo dicht bij elkaar, zei hij. Misschien is dat al een overwinning op zich.
Een dag na onze potjes krijg ik bericht terug van Nick Cooiman, esporter van VVV Venlo, die ik ook om tips had gevraagd: “Oops ik zie dit bericht ietwat te laat. Maar volgens mij speel je vaker tegen hem? Ik denk wel een aantal tips te weten waar je wel wat aan hebt. Laat maar even weten.” Ik voel het vuur weer aanwakkeren. Eke, je bent nog niet van me af.