Het icoontje van Stardew Valley lonkt verleidelijk naar me vanuit de digitale winkel van de Nintendo Switch. Van vrienden hoor ik niets dan goeds over deze lieflijke boerderij-simulator, maar ik kan er niet aan beginnen. Ik ben te bang om die game verkeerd te spelen.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
De grote boosdoeners zijn voor mij al die artikelen vol tips, waarvan de koppen al naar je schreeuwen dat je wel gek moet zijn om zonder ze te lezen aan de slag te gaan. ‘Vijf dingen die je moet weten voordat je aan Stardew Valley begint”, “Tien tips voor beginners”, en ga zo maar door. De eerste ervaringen van reviewers en andere spelers worden direct gedestilleerd naar handige gidsen en lijstjes met aanwijzingen. Nog voordat je begonnen bent, kun je een expert worden in een game die je nog niet eens hebt gekocht.
Maar dat is niet hoe ik mijn games wil spelen. Een groot deel van de pret ligt juist in het ontdekken van de mogelijkheden en het verzinnen van de beste tactiek. Het plezier van het ontdekken verdwijnt totaal als je aan het handje wordt genomen door goedbedoelde artikelen of forumposts. Wat is er knap aan het volgen van de instructies van een strategiegids om tot het beste einde te komen? Dan is gamen net zo leuk als een IKEA-kast in elkaar zetten.
Doe het dan niet!
De oplossing is simpel zou je zeggen: lees die artikelen en gidsen gewoon niet en geniet van games zoals jij dat wil. Maar zo simpel is dat helaas niet voor me. De verleiding van de strategy guides hangt altijd in de lucht. Zeker bij games die duidelijk een beste manier hebben waarop je kunt spelen, waarbij de gameplay eigenlijk bestaat uit het uitvogelen van die ideale speelwijze. In een game als Stardew Valley (foto boven) worstel je met de verschillende opties, op zoek naar de beste manier om je boerderij te managen. Hoe makkelijk is het dan om even op te zoeken wat je het beste kunt doen? Elke keer dat het even tegenzit dwalen mijn gedachten even af naar dat internet vol met oplossingen.
Dat gevoel verpestte al bijna mijn favoriete game van het jaar: Persona 5. In dit spel simuleer je, naast het vechten in fantasierijke kerkers, het gewone leven van je hoofdpersoon op een middelbare school. Je krijgt slechts één schooljaar de tijd en elke dag moet je beslissen wat je met je vrije tijd doet. Ga je wat doen met een van je vrienden om zo je relatie met hen te verbeteren? Ga je je huiswerk doen om slimmer te worden? Of neem je een bijbaantje om extra geld te verdienen? De mogelijkheden zijn eindeloos en er is maar één ding per dag te kiezen. Sommige keuzes pakken niet zo goed uit, bijvoorbeeld omdat je iets verkeerds zegt tegen een vriend en daardoor niet dichter bij hem komt te staan, maar het jaar is zo lang dat je tijd zat hebt om het goed te maken.
Een normale speler kan in dat ene schooljaar nooit alles zien of gedaan hebben. Het spel duurt zo’n 100 uur en het is onmenselijk om te verwachten dat je in die tijd alleen maar de juiste keuzes maakt. Dat is inherent aan het leven dat de game probeert te simuleren: je kunt nou eenmaal niet alles doen wat je gewild had. Eerdere delen uit deze serie speelde ik op mijn gemak en daarin accepteerde ik dit.
Maar tegenwoordig staan er razendsnel gidsen op internet waarin spelers het spel al helemaal hebben uitgeplozen en precies aangeven wat je het beste op welke dag kunt doen. Daardoor krijg ik het gevoel dat ik ook perfect moet spelen. Elke keer als ik een keuze moet maken slaat de twijfel toe. Moet ik opzoeken wat ik het beste kan doen? Als je niet perfect speelt, krijg je niet alles te zien wat dit spel te bieden heeft. Uitgediepte relaties met je digitale vrienden worden beloond met extra gesprekken, waarin je meer over ze te weten komt. De verleiding is dan ook groot om een gids op te zoeken en die van voor naar achter te lezen.
Je speelt verkeerd!
De strategy guides spreken mij niet aan als handige gidsen met tips, maar schreeuwen naar me dat ik mijn games verkeerd speel. “Als je dit nou maar even zou lezen, zou je in één klap een stuk beter zijn in je spel!” Maar daarmee sla je het zelf ontdekken van een game over en wordt alles voor je voorgekauwd. Zonder het worstelen met een spel, is er ook geen gevoel van euforie als iets eindelijk lukt. Je voltooide een level niet omdat je de uitdaging na veel pogingen eindelijk overwon, maar omdat je hebt gelezen hoe je dat het beste kunt doen.
Bij Persona lukte het me gelukkig om de verleiding te weerstaan: dat is mijn favoriete gameserie en die laat ik niet verpesten voor mezelf . Maar Stardew Valley heb ik nog altijd niet geïnstalleerd, hoe vaak die game mij ook aangeraden wordt. Ik voel me dom als iets niet in één keer lukt. Het is heel normaal om ergens gelijk heel goed in te willen zijn en teleurgesteld te zijn als dat niet gaat. Maar bij dit soort games is de sleutel naar succes slechts een muisklik van je verwijderd. En dat voelt dan als valsspelen.