Tijdens de E3 van dit jaar wachtte ik in spanning af tot Bloodborne 2 zou worden aangekondigd, of anders toch wel Demon’s Souls Remastered. Tegen beter weten in hoopte ik zelfs op een nieuwe Dark Souls. In plaats daarvan werd Sekiro: Shadows Die Twice onthuld. Er verhuizen wat spelmechanieken van de Souls-games mee, maar de kern van From Software’s nieuwe game oogt behoorlijk anders. Bij nader inzien is dat maar goed ook.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Voor de E3 dacht ik daar nog heel anders over. Ik keek een Let’s Play van Demon’s Souls, speelde ondertussen de remaster van Dark Souls en loerde ook nog eens mee bij Dark Souls 3 via SharePlay. Wat een geweldige serie is het toch, dacht ik bij mezelf. Waarom zou je daar niet nog meer delen van maken?
Maar toen kreeg ik een flashback naar alweer flink wat jaren geleden, toen ik voor de zoveelste keer in korte tijd in de bioscoop zat, kijkend naar de zoveelste trailer van de zoveelste animatiefilm. Het was een terugkerend déjà vu. Al die trailers en films leken zo veel op elkaar.
Alle gekheid op een stokstaartje
Neem een aantal pratende beesten of andere rare schepsels, levend in een ecosysteem dat heel toevallig op het onze lijkt. Want dieren zijn net mensen, en mensen net dieren. Aan het begin van de film leeft iedereen nog in harmonie, maar al snel slaat het noodlot toe. Het maakt niet uit wie of wat de oorzaak is en hoe het probleem wordt opgelost. Het komt uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer: wat lijkt iedereen toch op elkaar.
Laat een paar apen eindeloos typen en ze schrijven vanzelf het script voor een animatiefilm over apen die gedwongen worden om eindeloos te typen. Letterlijk iedere film heeft ook een of ander gek beestje dat alles voor de rest dreigt te verpesten. Als ik een filmcriticus was die zijn claim kracht bij zou willen zetten door de herkomst van deze trend te benoemen, zou ik spreken van het Scrat-effect. Je weet wel, die stuntelige eekhoorn uit de Ice Age-films.
Officieel heet zoiets comic relief, geloof ik. Maar ik vond het niet grappig en al helemaal geen geruststelling. Eerder verontrustend. Hoezo moest iedereen in de zaal steeds weer lachen om dezelfde voorspelbare opzet? Bij films van animatiestudio Pixar snapte ik het nog net, maar ook die begonnen steeds meer in elkaar over te lopen.
Ik heb sindsdien eigenlijk nauwelijks meer animatiefilms gekeken, tenzij ze echt bijzonder veel lof kregen of op een of andere manier vernieuwend waren. Inside Out bijvoorbeeld, omdat die film op een verrassend serieuze toon de risico’s en gevolgen van een depressie aankaartte. Maar kom alsjeblieft niet aanzetten met Penguins of Madagascar.
Zielsverwant
Je merkt het al: ik ben soms een beetje hypocriet. Ik hou met een vurige passie van de Souls-games, terwijl die feitelijk net zo erg op elkaar lijken. Er is altijd een of ander vaag doemscenario en in elk deel zit wel een deprimerend personage dat alle hoop verloren is. Tragic relief, als je het zo wilt noemen.
Het is een sentiment dat dit figuur maar al te graag met je deelt zodra je hem aanspreekt. Hij ziet er zelfs vrijwel exact hetzelfde uit in alle spellen. Daarnaast heeft elke Souls-game wel een kasteel, een giftig moerasgebied en ergens een brug, inclusief vuurspuwende draak. Het is daarom dat ik zonder al te veel moeite de Japanse versie van Dark Souls 3 uit wist te spelen, zonder de taal te spreken. Ik kende bijna alles al.
— yung maestro (@yungvidya) July 1, 2018
Dat is op zich niet erg. Bloodborne bewees dat de formule met wat slimme veranderingen en een andere setting nog even krachtig was, zo niet krachtiger. Maar bij Dark Souls 3 is het gaan wringen. Ik beschrijf die game tegenover vrienden als een soort best of-album. Het is een gestroomlijnde verzameling van eerder werk. Het heeft de hub-wereld van Demon’s Souls, de setting van de eerste Dark Souls en de snelheid van Bloodborne. Maar daarmee houdt het wel een beetje op.
Finding Sekiro
Als ik weer de vergelijking maak met animatiefilms, dan staat Bloodborne gelijk aan Inside Out en de eerste Dark Souls aan Finding Nemo. Laat ik Dark Souls 3 dan Finding Dory noemen. Het derde deel was als direct vervolg weliswaar prima, maar verder toch vooral een herhaling van zetten. Het is bijna alsof From Software er gemakshalve vanuit ging dat ik de voorgaande game alweer zou zijn vergeten tegen de tijd dat ik hun nieuwe spel ging spelen. Een beetje als die animatiefilms waarvan ik de naam niet eens meer zou weten.
Als ik dan toch weer een nieuwe game van From Software ga spelen, laat het dan ook echt iets nieuws zijn. Sekiro: Shadows Die Twice is in ieder geval geen rpg meer, in de enge zin van die term. Ook schijnt het verhaal stukken minder abstract te zijn. En de draak? Die is ingeruild voor een gigantische slang, zo was te zien in de eerste trailer. Maar wat het verder nou precies wordt, zou ik je niet met zekerheid kunnen zeggen. En dat is eigenlijk een veel fijnere gedachte.