Donderdag verscheen The Tearoom, gemaakt door professor en ontwikkelaar Robert Yang. Zijn game is het bewijs dat we activisten als Yang hard nodig hebben.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
The Tearoom is gemakkelijk uit te leggen. In een openbaar toilet flirt je met vreemde mannen door tijdens het plassen blikken uit te wisselen. Wordt je toenadering beantwoord, dan ga je op je knieën om het geweer tussen de benen van je buurman oraal tot knallen te brengen.
Bij een score van acht mannen win je de game. Krijgt de politie je in de gaten en word je opgepakt, bijvoorbeeld wanneer je een undercover-agent versiert, dan raak je al je progressie kwijt.
Ik gebruik het woord ‘geweer’ niet uit preutsheid. In The Tearoom zijn alle piemels letterlijk vervangen door vuurwapens, van kleine handpistolen tot indrukwekkende automatische geweren. Elk succes eindigt met een informatiescherm over het geweer in kwestie.
Het verzamelen van acht orgasmes wordt zo een exercitie in wapenverzamelwoede à la Call of Duty. En dat is precies het punt dat Robert Yang wil maken.
Problematisch deurbeleid
Yang is professor aan de New York University en maker van titels als Stick Shift, Rinse and Repeat en Hurt Me Plenty, waarin je respectievelijk een auto bevredigt, een ijsje afzuigt en een man spankt. De games uit zijn portfolio zijn seksueel, intiem, confronterend – en geweerd uit elke onlinewinkel en streamingdienst.
Yangs dickpic-simulator Cobra Club is gratis. Yang kan namelijk geen geld vragen op itch.io, de enige marktplaats die games als deze toestaat; PayPal weigert betalingen voor ‘bepaald’ seksueel materiaal.
Met The Tearoom levert Robert Yang expliciete kritiek op het beleid van Twitch, waar geweld gemeengoed is maar seks wordt geweerd. In de toelichting bij de game schrijft hij:
“[I]n videogameland heb ik nog steeds te maken met Twitch, dat mijn homoseksuele spellen zonder uitleg verbiedt alsof ze de fucking gamepolitie zijn. Om dit onderdrukkende conservatieve gamebewakingscomplex tegemoet te komen, heb ik al die vervelende penissen vervangen door het enige dat de game-industrie nooit zal modereren of verbieden: wapens. Er is niets mis met mannen die het geweer van een andere man waarderen, toch?”
The Tearoom betekent een nieuwe etappe in Yangs kruistocht tegen de curatoren van het huidige gamelandschap. Yang strijdt in een, naar eigen zeggen, ‘oorlog tegen seksgames’, waarin bedrijven als Twitch, Steam en PayPal zich bedienen van hypocrisie aan de poort.
Hij is een activist die via zijn games, via interviews en via presentaties op belangrijke game-evenementen de aandacht weet te vestigen op de dubbele standaard van grote partijen in de game-industrie.
Hoe zit dat precies? Valve Apple, Sony, Microsoft en Twitch nemen de verantwoordelijkheid op zich om hun klanten te beschermen tegen ongewenst materiaal. Zo’n filter is wenselijk. Het voorkomt dat een spel waarin verkrachting als spelelement wordt gebruikt op deze platformen verkocht kan worden, en dat gewelddadige titels hun weg vinden naar de ogen van je kleine neefje, die eigenlijk alleen een potje FIFA wil spelen.
Maar zo’n deurbeleid is problematisch wanneer de spelregels bewust onduidelijk worden gehouden of inconsequent worden toegepast. Twitch, Steam en de PlayStation Store hebben geen enkel probleem met The Witcher 3, een blockbuster vol seks en naakt, maar weerden zorgvuldig Cobra Club en andere, veel minder expliciete titels van Yangs hand. Naar tekst en uitleg bij de afwijzingen kon Yang fluiten.
De fucking politie
The Tearoom is ook een nieuwe stap voor Yang zelf. Voor het eerst bindt hij zijn game expliciet aan een specifieke tijd en plek. Yang schetst zijn kritiek op een zwarte pagina van de Amerikaanse geschiedenisboeken.
In een stadspark in Mansfield, Ohio, surveilleerde de plaatselijke politie in 1962 drie weken lang een openbaar toilet via een doorkijkspiegel. Op basis van de videobeelden die zij schoten werden meer dan dertig homo’s – ‘sexual deviates’ volgens de regiokrant – gearresteerd.
In The Tearoom is de kans 23 procent dat je flirtdoelwit een politieagent is. Die kansberekening is niet uit de lucht gegrepen. Yang baseert zich op een onderzoek van twee jaar geleden, waaruit bleek dat anoniem geweld tegen LGBT-mensen in 23 procent van de gevallen gepleegd werd door de sterke arm der wet.
In een blogpost waarin Yang tekst en uitleg geeft bij de ontwikkeling van The Tearoom geeft hij toe dat de game uit balans voelt door de hoge pakkans. “Precies zoals het moet”, vervolgt hij. De spelmechaniek roept angst op. Voor je het weet kijk je constant over je schouder in je zoektocht naar een beetje plezier.
De Mansfield Sex Sting is dankzij de game een klein voorbeeld om iets groters aan de kaak te stellen. Ik kan mij als witte heteroman moeilijk beseffen hoe het moet zijn om mijn aard, mijn voorkeuren, mijn identiteit te verbergen uit angst om vernederd te worden, laat staan om door de fucking politie opgepakt te worden.
Maar had je me vijf jaar geleden verteld dat uitgerekend een game me zou helpen daar ook maar iets van een voorstelling bij te maken, dan had ik je niet geloofd.
Grenzen verleggen
Games kunnen een manier zijn om de wereld te veranderen. Zo zien we ze misschien nog niet, maar Robert Yang bewijst met elk nieuw werk dat hij aflevert het subversieve potentieel van het medium. Games zijn de protestmarsen, de ingezonden opiniestukken, de petities, de politieke statements van Yang.
Yang is een auteur die – met succes – het persoonlijke centraal stelt. Hij brengt zijn boodschap niet over met traditionele narratieve vormen (denk Uncharted, dat vooral heel goed is om cinema en storytelling interactief te maken), maar zoekt daarvoor naar game-eigen vormen: het speelse van flirten, het openbaar toilet als setting voor een verboden handeling, de stealth om te voorkomen dat je gepakt wordt.
The Tearoom is het ultieme voorbeeld van een maker die zijn medium begrijpt, beheerst en vooruit helpt door de grenzen te onderzoeken. Zulke games hebben we nodig.
Een reactie op een nieuwsbericht van gamewebsite Rock, Paper, Shotgun over het spel Radiator 2 van Robert Yang is tekenend:
“Waarom promoot Rock, Paper, Shotgun homoseksualiteit? Kunnen we niet wegblijven van ideologische propaganda en gewoon focussen op onze hobby – pc-games.” Voor wat misschien wel de grootste entertainmentindustrie op aarde is, blijft het medium opvallend conservatief.
Games zijn een feestje, maar dan wel een exclusief feestje voor de witte mannelijke cishet. Ideologische statements verpesten de lol alleen maar.
Dankzij ontwikkelaars als Robert Yang kan het gamemedium uitgroeien tot een politieke plek waar wordt gestreden voor diversiteit, gelijkheid en openheid. En waar seks niet wordt geschuwd.
Het is afwachten wat Twitch gaat doen met The Tearoom. Een open discussie zou al winst zijn, maar als de game kan bijdragen aan de afbraak van de puriteinse standaarden op het platform is het doel bereikt. Minder onderdrukking en schaamte. Meer pijpen, piemels en protest!
Speel The Tearoom (gratis) en lees de blogpost ‘The Tearoom as a record of risky business’ door Robert Yang.