Het eerste jaar van Laadscherm was meteen een geweldig gamejaar. Maar met te veel spellen om te onthouden en nog meer redacteuren, was het maken van een toplijst onbegonnen werk. Daarom laten we onze stemmen op een andere manier gelden. Dit zijn onze games van 2017, ingesproken door de redactie.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Daniël Verlaan: Horizon Zero Dawn
Zonder in detail te treden was 2017 voor mij een kutjaar. Op de slechtste momenten had ik drank en drugs, of mijn PlayStation 4. En hoewel eerstgenoemde op zijn tijd heel leuk kan zijn, was ik vooral blij met de tweede optie. Het hele jaar door speelde ik Horizon Zero Dawn. Ik verkende met Aloy een nieuwe wereld zo prachtig en interessant dat ik die van mijzelf even vergat. Soms duurde dat maar een half uurtje, soms urenlang. Bedankt daarvoor, Guerrilla. Horizon Zero Dawn is zeker niet de beste game die ik heb gespeeld, maar het maakte dit jaar iets dragelijker.
Eline Muijres: Horizon Zero Dawn
Ik vind post-apocalyptische werelden uitermate boeiend – of ze nu in boeken, films of games worden neergezet. Het verval van ‘onze’ wereld heeft iets tragisch. Het is fascinerend om te zien hoe de natuur of een nieuwe beschaving zich ontwikkelt na verloop van tijd. Hoe de mensen van de toekomst denken over onze huidige maatschappij, of wat voor beeld ze ervan construeren. De restanten van de oude wereld verdwijnen immers langzaam. Horizon Zero Dawn is op allerlei vlakken een goede game, maar voor velen ook de zoveelste game met dit thema.
De reden waarom Horizon mijn favoriet is van dit jaar, is de manier waarop de geschiedenis van de wereld werd onthuld in de game. Nietsvermoedend begon ik met spelen. Ik deed quests en leerde de omgeving kennen, totdat ik me pas na een aantal uur besefte waar ik eigenlijk was – ik zal het niet verklappen. Vanaf dat moment liet Horizon me niet meer los. Door de ogen van Aloy zag ik hoe zij keek en luisterde naar fragmenten uit het verleden en die probeerde te duiden. Hoe meer ik ontdekte over wat er precies gebeurd was, des te meer de tragedie me aangreep en ik op zoek ging naar verdere aanwijzingen. Ik heb de game en uitbreiding al een tijdje geleden uitgespeeld, maar de honger is nog niet gestild. Ik hoop stilletjes op een vervolg.
Thijs Kaagman: The Legend of Zelda: Breath of the Wild
Deze game zal in menig ‘Top 2017′-lijstje in de top 3 staan, dus erg origineel is het niet om The Legend of Zelda: Breath of the Wild te kiezen als je favoriete game van het jaar. Maar er is geen enkele game waar ik zo van genoten heb als de heruitvinding van Zelda’s klassieke formule. De ongekende vrijheid van Breath of the Wild was namelijk precies wat de serie nodig had. In de eerste maanden na de release pakte ik dan ook elke vrije minuut mijn Switch op, om mezelf heel even te verliezen in dat schitterende Hyrule.
Het helpt ook dat ik de Switch ook gewoon een verdomd leuke console vindt om mee te spelen, maar ik ben ervan overtuigd dat Wii U-bezitters ook met volle teugen hebben genoten.
Erik Nusselder: Persona 5
Mijn relatie met de Persona-games was tot nu toe ingewikkeld. Het vorige deel zal voor mij altijd onlosmakelijk verbonden zijn met een donkere periode in mijn leven. Het was dan ook even de vraag of ik onbevangen van het nieuwste deel zou kunnen genieten, maar gelukkig is het antwoord een volmondig ja. De combinatie tussen het simuleren van je vrije tijd op een middelbare school en de fantasierijke gevechten in duistere kerkers werkt nog altijd extreem goed. Het voelt bijzonder om met zulke vreemde keuzes te worstelen: train ik mijn krachten door monsters te gaan verslaan, of ga ik op date met dat leuke meisje uit mijn klas?
Maar meer nog dan de spelmechanieken ben ik vooral onder de indruk van het verhaal en de personages. Mijn groep van social outcasts – of ze nou te nerdig zijn of juist te onbereikbaar knap – voelt als een nieuwe groep digitale vrienden, met de pratende kat Morgana als mijn favoriet. Daarnaast behandelt de game volwassen onderwerpen als intimidatie en zelfmoordneigingen op een subtiele manier. Na 120 uur (!) spelen overheerste er maar één gevoel: ik wou dat er nog 120 uur van was.
Thijs Barnhard: Super Mario Odyssey
The Legend of Zelda: Breath of the Wild had ik net zo goed als mijn favoriete game van dit jaar kunnen noemen, maar er is geen andere game waar ik zo gelukkig van werd in 2017 als Super Mario Odyssey. Terwijl ik merk dat mijn eigen leven een andere fase in gaat met het einde van mijn studie en een baan, is Mario eigenlijk vooral hetzelfde gebleven. Eeuwig goedgemutst gaat hij in Odyssey opnieuw het avontuur aan met deze keer de mogelijkheid om de speciale krachten van zijn vijanden over te nemen. De cynicus in mij zegt dat Kirby dat dertig jaar geleden ook al deed, maar de jongere Thijs in mij die bij Super Mario Bros. opslag verliefd werd op games weet het beter: Mario staat nog steeds op eenzame hoogte.
Joe van Burik: Gran Turismo Sport
Als autosportgek kon ik bij voorbaat al m’n lol op met het gamejaar 2017: een nieuwe Dirt, een officiële Formule 1-game, WRC-racers, Project CARS, Forza Motorsport en Need for Speed – en da’s nog maar een deel van de lijst. Maar nadat ik in februari de lol van m’n leven beleefde met een cursus driften op sneeuw en ijs in Zweden, waarbij m’n perceptie van ultiem plezier op vier wielen totaal veranderde, móest mijn favoriete racegame bij uitstek heerlijk besturen.
Het werd geen van de eerdere namen, maar een oude die ik eigenlijk al bijna had afgeschreven. Gran Turismo Sport bleek voor mij de perfecte mix van compactheid (bij gebrek aan meer dan enkele uurtjes gametijd per week) en vooral heerlijk bevredigend rijgedrag. Met een racestuurtje in handen beleef ik geen groter genot dan dat van auto’s de hoek om sturen, bij voorkeur keihard, dwars en glijdend – met een flinke stofwolk als staart. Sneeuw en ijs ontbreken helaas (nog) in de game, maar één ding weet ik na vele virtuele pretkilometers wel zeker: Gran Turismo Sport blijft voorlopig nog even mijn surrogaat-Zweden.
Kevin Shuttleworth: Nier: Automata
2017 is een bijzonder jaar geweest voor mij. Na een periode waarin ik minder games speelde dan vroeger, nam ik mezelf voor om meer games daadwerkelijk uit te spelen en nieuwe dingen te proberen. Voor een groot deel is dat gelukt.
Het belangrijkste spel in het lijstje van games die ik niet zo snel zou spelen is NieR: Automata. Over het algemeen ben ik niet weg van JRPG’s of actiegames van Platinum-komaf, maar Automata had me vanaf de eerste minuut in zijn greep. Het is niet zozeer de game die daar verantwoordelijk voor is, maar een persoon. Deze persoon overtuigde me om een verlate Bol.com tegoedbon plus 35 euro uit te geven aan een game die mijn notie van verhaalvertelling in videogames op zijn kop zou zetten. En dat is exact wat het deed.
NieR: Automata heeft me helemaal weggeblazen, maar ik vraag me af of dat ook zou zijn gebeurd als zijn overtuigingskracht en ongekende passie voor de franchise er niet was geweest. Misschien wel, misschien niet. Het boeit niet. Wat ik eruit heb gehaald is uniek voor mij, van begin tot eind. Van overtuiging tot aankoop tot het lezen van het Laadscherm-verhaal Nier aan mijn Hart. De kans dat ik nog een game ga spelen die mij helpt om iemand beter te begrijpen is niet groot. Een Bol.com-tegoedbon plus 35 euro voor een onbetaalbare levensles.
Erwin Vogelaar: PlayerUnkown’s Battlegrounds
Dit jaar heb ik waanzinnige tot in de kleinste details afgewerkte games gespeeld, maar geen game heeft mij zulke goede herinneringen gegeven als het nog ruwe en incomplete PlayerUnknown’s Battlegrounds. Zodra je met honderd man op een eiland wordt gedumpt om daar los te gaan is geen enkel potje hetzelfde. De ene keer lig je tien minuten tussen het graan te wachten en de andere keer race je met een jeep dwars door de wereld terwijl de kogels om je oren vliegen. Plots ben je als een van de laatste spelers over en roepen drie al overleden teamleden in je oor dat de vijand bij die ene gele boom zit terwijl er een zee aan gele bomen om je heen groeit. Of je zit met z’n tweeën angstvallig verscholen in een hutje terwijl andere teams van alle kanten het gebouwtje omver proberen te blazen. PUBG verveelt niet en is ook alvast mijn favoriete game van 2018.
Marcel Vroegrijk: What Remains of Edith Finch
Ik maak dit jaar meerdere toplijstjes en op de meeste staat Nier: Automata bovenaan. “Er kan er maar één de winnaar zijn,” zei een Huisman ooit, alleen er is volgens mij geen regel tegen meerdere favorieten kiezen. Ik had vroeger ook al twee lievelingskleuren, geel en groen, omdat ik niet steeds teleurgesteld wilde worden. Speelgoed is er altijd wel in het blauw of rood, maar die kleuren hadden mijn twee oudere broers al geclaimd, op grond van toevallig eerder geboren zijn. Daarom koos ik gewoon wat overbleef en werd dat mijn favoriet.
Ik zie dat What Remains of Edith Finch nog over is. Die game doet me een beetje denken aan Villa Volta in de Efteling. Vanwege dat huis, dat vervloekte huis. Het gaat allemaal zo rustig en toch zette het mijn perceptie van wat games kunnen betekenen compleet op zijn kop. What Remains of Edith Finch heb ik dit jaar aan een hoop mensen laten zien, in de hoop dat ze ook wilden spelen. Alsof het mijn favoriete speelgoed is.
Jocelyn van Alphen: The Legend of Zelda: Breath of the Wild
Deze was voordehandliggend, of niet? Breath of the Wild was het spel dat me dit jaar door een breakup hielp. Samen met de aan geheugenverlies lijdende Link leerde ik opnieuw vechten, leven en liefhebben. 2017 was voor mij een bewogen jaar — het begon triest maar eindigt gelukkig. De release van deze game markeerde het punt van ommekeer. Tijd om de nieuwe DLC erbij te pakken en het jaar passend af te sluiten.
Lars Paymans: The Legend of Zelda: Breath of the Wild
Een nieuwe Zelda is voor mij altijd al een reden om de weken, dagen en uren naar de release af te tellen. Toch was Breath of the Wild dit jaar extra bijzonder. Niet alleen sloeg Nintendo na jaren een compleet nieuwe weg in met de serie, ik speelde de game ook nog eens op een gloednieuwe Nintendo-console.
Terwijl Link de uitgestrekte wereld van Hyrule verkende, ontdekte ik wat een geweldig apparaat de Switch is. Ruim drie weken besteedde ik iedere vrije minuut die ik had aan het vinden van Shrines en het vullen van de kaart. Dat is ook deels te danken aan de Switch, die dag in dag uit binnen handbereik lag.
Los daarvan is BoTW een van de beste games die ik ooit gespeeld heb. Nintendo maakte de belofte waar die ontwikkelaars al jaren doen: een open wereld creëren waar achter iedere heuvel of boom iets interessants te vinden is. Zelfs na ruim tweehonderd uur start ik de game om die reden nog regelmatig op.
Arjan Lindeboom: PlayerUnkown’s Battlegrounds
Competitieve shooters zijn niet mijn ding. Daar ligt een combinatie van een soort faalangst en gebrek aan vertrouwen in eigen vaardigheden aan ten grondslag. Bovendien ben ik ook gewoon niet altijd een goede verliezer. Maar in juni veranderde dat allemaal.
Ik zag een video van een YouTuber die een drillsergeant-typetje neerzette in PUBG. Een hilarische video, maar het vestigde m’n aandacht ook op de game. Vijf minuten later had ik PUBG gekocht en sindsdien steek ik er een paar keer per week wat uurtjes in. Het idee: spring met 99 man uit een vliegtuig, land op een groot eiland, pak daar wat je pakken kan aan wapens en bepantsering en zorg dat je binnen de steeds kleiner wordende cirkel blijft. En het belangrijkste: ga niet dood.
Ik was hier zo slecht in in het begin. Ik was al blij als ik eens per week een kill op m’n naam kon schrijven. Toch was het hartstikke leuk, want ook al bakte ik er niks van; ik kon wel looten of me soms uitstekend verstoppen en zo best hoog eindigen. Inmiddels is het december en lukt het me bijna elke week wel om samen met m’n vrienden de top tien te behalen en een paar tegenspelers te elimineren. Elk potje brengt weer nieuwe avonturen, nieuwe verhalen en soms ongekende spanning. Zelfs nu ik dit schrijf wil ik eigenlijk weer spelen. Dat een competitieve shooter ooit mijn GOTY zou worden had ik nooit verwacht. Winner winner chicken dinner!
Ferdi Nelemans: Overwatch
Ik heb dit jaar weer heel wat games verslonden, maar eentje stak er met kop en schouders bovenuit: het vorig jaar verschenen Overwatch. Ik start het spel meerdere avonden per week op om samen met een groep vrienden flink te slayen. Urenlang spelen we potjes die uitmonden in scheldpartijen of vreugdekreten, in winst of verlies. Het belangrijkste voor mij is dat we over van alles en nog wat praten. Het kunnen luchtige zaken zijn, maar ook persoonlijke verhalen en problemen worden niet geschuwd. Het is daarom dat deze groep én deze game zo speciaal voelen. Dat ontwikkelaar Blizzard de game uit 2016 blijft ondersteunen met nieuwe maps en personages zorgt ervoor dat we waarschijnlijk ook volgend jaar weer vele avonden in Overwatch doorbrengen. Dat er nog veel mooie gesprekken mogen volgen.
Jerry Vermanen: Overwatch
In termen van games ben ik oud. Erg oud. Mijn reflexen zijn niet meer wat ze zijn geweest. Dus waarom zou ik mijzelf vernederen in een shooter? De Halo’s en CoD’s van deze wereld hebben mij allang opgevroten en uitgespuugd. Ik kan niet langer wedijveren met jonge gasten. Civilization V tot ik sterf.
Totdat Overwatch voorbij kwam. Ik moest echt overtuigd worden door vrienden om hier aan te beginnen, want ik wil niet wéér vernederd worden voor de prijs van 60 euro. Maar Overwatch blijkt meer dan reflexen te zijn. Ik kan zelfs als support van waarde zijn voor mijn team. Sterker nog, een goede healer wint wedstrijden voor je. Sinds jaren voel ik me online weer gewaardeerd.
Floris Poort: Super Mario Odyssey
Het gebeurt niet vaak meer dat games hun torenhoge verwachtingen waarmaken, zeker als die verwachtingen zo hoog zijn als bij een grote nieuwe Nintendo-game. Dit jaar viel menig game lelijk tegen, maar Nintendo overtrof in 2017 twee keer mijn verwachtingen: eerst met The Legend of Zelda: Breath of the Wild en daarna misschien nog wel meer met Super Mario Odyssey. Een game waar ik al sinds Super Mario 64 naar snak en het vervolg dat Sunshine toch net niet was. Odyssey bleek met zijn felle kleuren, vrolijkheid en perfecte balans tussen verkennen en behendigheid hét medicijn tegen mijn jaarlijkse winterdip. Een grotere, uitgebreidere en meer vernieuwende Mario dan ooit die toch vertrouwd en simpel blijft. De vele werelden, de trucjes met Cappy, de groeiende garderobe van Mario: ik kan er geen genoeg van krijgen. Gelukkig heb ik nog een paar honderd maantjes te vinden.
Anna Sonnemans: The Arcana
Prachtig vormgegeven, sfeervol en sexy, The Arcana is een visual novel van Nix Hydra. Je kan het eigenlijk nauwelijks een game noemen. Keuzes hebben invloed op wat je van het verhaal ziet, maar niet echt op de inhoud. De meest recente episode – de Kickstarter-game wordt als een serie hoofdstukken uitgebracht – vond ik niet eens fantastisch geschreven. Maar meer nog dan om een magisch moordmysterie draait The Arcana om l’amour. En daarmee staat The Arcana voor alle games die ik dit jaar speelde waarin liefde, romantiek (en meer) een rol spelen. Door persoonlijke redenen was ik het deel van mezelf dat daar iets bij voelde grotendeels kwijt. Daar kan je prima mee leven, maar het is voor je relatie niet heel gezellig. Over-the-top, dramatische fantasieromances zoals die in The Arcana hebben een klein beetje geholpen met het terugvinden van het belang dat ik hecht aan liefde. De rest heb ik gewoon zelf gedaan.
Arthur van Vliet: Football Manager 2017
Ik zag mezelf nooit als verslavingsgevoelig persoon, maar dit jaar moest ik de waarheid onder ogen zien: Football Manager is, meer dan een spelletje, een ontsnapping van alle negatieve shit en vlucht van elke verantwoordelijkheid. Als scholier of student kwam ik daarmee weg; als zogenaamd volwassen man is zulk escapisme funest voor carrière, relaties en persoonlijke ontwikkeling.
Football Manager 2017 (verschenen in 2016, inderdaad) is ook een van de redenen dat ik weinig tijd nam om nieuwe games te spelen. Horizon Zero Dawn deed ik vier uurtjes, bij Gran Turismo Sport ben ik niet eens tot een online race gekomen, Night in the Woods heb ik vorige week eindelijk weer opgepakt, en op Everything na heb ik de rest allemaal gemist. Die vier Champions League-titels op rij met Ajax neemt niemand me meer af, maar die paar honderd uur krijg ik nooit meer terug.
Rutger Otto: Super Mario Odyssey
Meer plezier per vierkante meter dan in Super Mario Odyssey krijg je nergens. Ik werd dit jaar van geen game gelukkiger. Ook na 700 verzamelde manen blijf ik Mario oppakken om op zoek te gaan naar nog meer verrassingen en daarin stelt de game nooit teleur. Het is zo vrolijk, het speelt zo lekker, de levels zijn zo slim en het blijft me maar uitnodigen om terug te gaan naar die fantastische werelden. Geen gedoe, gewoon springen en genieten van dit speelbare feestje.