In een wereld waarin alles maar edgy moet zijn (ik kijk naar jullie, DC-films) is het soms lastig toegeven dat je lievelingsfilm eigenlijk Notting Hill is. Om dat naar games te vertalen: als je zegt het liefst vrolijke, cartoony games te spelen, word je door hardcore gamers al snel scheef aangekeken. Combineer dat met mijn ongezonde drang om altijd cool gevonden te willen worden en je hebt een gamer die niet gauw eerlijk durft te zijn over haar échte lievelingsgames. Kijk, natuurlijk hou ik van Bloodborne. Maar word ik daar zo dom blij van als van datingsim Dream Daddy? Nee.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Het was vriendin J., die PhD-onderzoek doet naar gamepersonages, die Dream Daddy bij me onder de aandacht bracht. Voor haar hoofdstuk over personages in datingsims moest ze er een aantal spelen. “Ik keek er heel erg tegenop om al die datingsims te spelen, want, nou ja, die zijn natuurlijk superfout. Maar Dream Daddy bleek me een partij leuk,” vertelde ze enthousiast. Ik was meteen geïntrigeerd, want vriendin J. heeft smaak. Dus, baldadig als ik me voelde dankzij de 1,3 gin & tonic die ik op had, vroeg ik haar of ik Dream Daddy even kon spelen. Vijf minuutjes maar, voor de shits and giggles.
“Your unending thirst will be your ultimate downfall”
Vijf minuutjes werden een uur. Wat blijkt? Deze game is inderdaad een partij leuk. Je speelt een alleenstaande vader die naar een tuttige woonwijk in het stadje Maple Bay verhuist. Je nieuwe buurtgenoten zijn stuk voor stuk knappe vaders en je kunt ze allemaal daten. Je kunt kiezen uit totaal zeven vaders, van een koffiehipster met een voorliefde voor vinyl tot tall, dark ‘n handsome met een afgeragd leren jasje.
Het spel ademt charme, van de custom character designer (Build that dad!) tot de regen van aubergine-emoji’s als je de juiste snaar raakt bij een vrijgezelle vader. En de dialogen zijn hilarisch. Voorbeeld: op de derde date met papa Mat zoekt hij een muzikant die even kan invallen. Als jij aangeeft dat wel te willen doen, denkt je personage paniekerig: “Your unending thirst will be your ultimate downfall”. Hij kan namelijk helemaal geen instrument bespelen. Ik giechelde hardop.
Het was duidelijk: ik was hard voor deze datingsim gevallen en moest ‘m zelf hebben om uit te spelen. Zodoende stofte ik mijn verwaarloosde Steam-account af en downloadde ik de game. De volgende dag werd ik zo ziek dat ik een hele grieperige, eenzame week aan huis gekluisterd zat. Ik was maar tot twee dingen in staat: mezelf van m’n bed naar de bank slepen en Dream Daddy spelen. Dat is namelijk het voordeel van datingsims: je hoeft alleen maar een beetje te klikken, dus zelfs met een ijlend koortshoofd kon ik van Dream Daddy genieten. Die week lag ik met m’n laptop in bed (of op de bank) en versierde ik alle vaders. En ik werd gaandeweg continu blij verrast.
Buurtvadercultuur
Dream Daddy had namelijk een ongevoelige, groffe game kunnen zijn. Maar nee, dit is een spel vol geloofwaardige character development, respect voor queer personages en slim geschreven grappen. De humor gaat ten koste van buurtvadercultuur, niet de seksualiteit van de personages. Hulde! Ik zie namelijk veel liever dat opschepperij over strak gemaaide gazons belachelijk wordt gemaakt dan een gemarginaliseerde groep.
Een andere blije verrassing was de belangrijkste relatie van Dream Daddy. Dat is niet die tussen je personage en zijn droomvader, maar die met dochter Amanda. Ze is zeventien en heeft nogal wat op haar bordje: universiteitskeuzes, verwaterende vriendschappen en het verwerken van de dood van haar andere ouder, die voor het begin van de game is overleden. Als vader kies je zelf hoe je omgaat met Amanda’s soms puberale gedrag. Best lastig, want je kunt het ook nog eens fout doen en Amanda’s verhaallijn goed verpesten. Dus stel je je autoritair op of begripvol? En wanneer kun je die flauwe grap beter niet maken?
Non-guilty pleasure
Amanda is niet de enige met bagage. De andere vaders hebben ook allemaal hun issues, van de overwerkte Craig tot Robert met zijn drankprobleem. Het is dan ook heel bevredigend om iedere papa beter te leren kennen. Zo kom je er bijvoorbeeld achter dat de gothic Damien eigenlijk gewoon een saaie ICT-medewerker is die naar Bruce Springsteen luistert. Of dat de intellectuele Hugo een geheime obsessie heeft met WWE-worstelen. Erg aandoenlijk allemaal.
Kortom, ik heb onironisch genoten van iedere seconde Dream Daddy en dat ga ik niet meer voor me houden. Want waarom zou ik me eigenlijk guilty voelen over mijn pleasures? De games waar ik blij van word speel ik voortaan niet meer in het geniep. Ik speel ze loud and proud.