Toen ik klein was, nam ik de NES over van mijn grotere neef. Voor 15 gulden. Sindsdien was ik een gamer en volgde ik Nintendo in alles. Elke nieuwe console en elke handheld. Altijd Mario, natuurlijk, maar al snel ook veel anderen. Pokémon werd mijn leven, Zelda mijn religie en dankzij Metroid voelde ik me volwassen.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Elke nieuwe generatie pakte ik mee. De Gamecube kwam toen ik op het middelbaar zat en tijdens de Wii was ik aan het studeren. Dat was ook de tijd dat ik mijn eerste serieuze relatie kreeg. In combinatie met mijn studie en alle nieuwe dingen, betekende het dat ik minder en minder ging gamen.
Mijn eerste relatie
Mijn ex hield niet van games. Ik herinner me één avondje Mario Karten, maar dat was het wel. Zij vond er niet veel aan en dus ging ik het automatisch ook minder doen. Ze heeft nog deels meegekeken met Twilight Princess, maar het kon haar nauwelijks boeien. Toen Mario Galaxy uitkwam, begreep ze niet dat ik die meteen wilde hebben en dat ik hem dan ook per se die avond wilde spelen. Niet heel erg natuurlijk, het was voor haar gewoon geen passie. Maar zo werd het ook steeds minder de mijne.
Toen het uitging, zonk ik in een diep dal. Wat emoties betreft hou ik niet van half werk. Ik geloof dat je niet moet proberen dingen te onderdrukken of ergens snel doorheen te gaan. Ik was crushed en was van plan dat eens even ten volle te gaan beleven. En dat heb ik gedaan. Ik ging all the way down, want volgens mij is dat de enige manier waarop je er ook weer uit kunt komen zonder al te veel permanent letsel. Ik overleefde, maar stond op automatische piloot. Ging naar mijn werk, ging naar huis en at instant maaltijden. Tamelijk treurig allemaal, maar dat moest even zo.
Toen ik, na een paar maanden van diep zwelgen in verdriet, grondig genoeg kreeg van mezelf, ging ik weer koken. Ik heb altijd van koken gehouden en voor mij was het een manier om mijn leven weer op gang te krijgen. Aan een nieuwe relatie heb ik geen moment gedacht, heel bewust, want ik had niet het gevoel al helemaal uit mijn dal te zijn. Ik nam mijn tijd, maar deed weer steeds meer leuke dingen. Ging uit eten, naar concerten, naar de film. Ik pakte tv-series op die ik had verwaarloosd en las boeken. Maar gamen, dat was ik een beetje vergeten.
Uit het dal
Tot ik me op een zaterdagochtend realiseerde dat ik geen plannen had voor dat weekend. Ik ging boodschappen doen en besloot een victory lap te maken langs de gamewinkel. Ik keek namelijk nog wel geregeld op gamesites en wist welke titels er uit waren gekomen de afgelopen tijd. Ik hield het bij, maar deed het niet. Daar was het nu weer tijd voor. Ik kocht Metroid: Other M. Niet fantastisch, zoals ik al wist, maar ach, als Metroid-fan… Donkey Kong Country Returns volgde snel en langzaamaan begon ik weer te gamen. In mijn eentje, op de bank.
Ik ben altijd een single player geweest. Online trekt me niet en behalve bij Mario Party of Kart hoef ik geen andere mensen in mijn spelwereld te hebben. Maar toch, alleen gamen vind ik eigenlijk niks. Ik merkte inmiddels wel heel bewust dat ik uit mijn dal was. In die tijd leerde ik haar kennen.
Tijdens al onze niet-dates en uiteindelijk ook onze echte dates, hebben we gepraat over alles. We hielden allebei van films, van koken, van muziek en hoewel we op alle gebieden raakvlakken hadden, verschilden die precies genoeg om het ook fijn oneens te kunnen zijn. We hadden het ook over onze liefde voor games. Ik als Nintendo-fanboy, zij als echte pc-gamer.
Ik vond haar spellen niks, zij de mijne niet en de uren vlogen voorbij. Ik kon haar al mijn mooiste gamemomenten vertellen, over hoe ik Charmander koos, over hoe ik Hyrule Field voor het eerst betrad, over mijn angstige momenten op Tallon IV. Zij vertelde over Baldur’s Gate, over Knights of the Old Republic. Waar serieuze, volwassen mensen wellicht hadden verteld over cultureel verantwoorde reizen die ze hadden gemaakt, vertelden wij over de gamewerelden waar we waren geweest.
Mede daardoor ging ik elk moment dat ik haar niet zag en wel aan haar dacht, meer gamen. En ook als we bij elkaar waren. We hadden eigenlijk nergens tijd voor, want waren alleen maar bezig met elkaar, maar tussendoor gameden we. Dan lagen we allebei met onze 3DS op haar bed. Zij haar geliefde Layton, ik Luigi’s Mansion 2. Later gingen we allebei aan Animal Crossing New Leaf. Ik als fan van het eerste uur, zij aanvankelijk onder lichte maar liefhebbende dwang. Samenwonen bleek een puzzel, dus pendelden we tijdelijk op en neer tussen Utrecht en Zeist. Virtueel deden we precies hetzelfde, maar dan tussen de dorpjes Duncton en Rosehip Village.
Minder tijd en toch meer gamen
We waren altijd samen en ik had minder tijd dan ooit, maar ik heb nog nooit zo veel gegamed. Mijn relatie met haar was als de ultieme uitnodiging om al mijn geliefde hobby’s weer fanatiek op te pakken. Wanneer ik Skyward Sword speelde, keek ze mee, of deed ze een merkwaardig spelletje op haar pc. En als ik dan vastzat in een puzzel, pauzeerde ze haar spel en zei ze “ok, leg maar uit”. Ze is irritant goed in puzzels (Portal 2 spelen met haar is voor niemand leuk), maar meestal kwam ik tijdens het uitleggen van de puzzel zelf ook op het antwoord. Zo konden we allebei door met ons spel. Zij tevreden dat ik niet zo goed was als zij, maar toch ook niet zo heel dom.
Op mijn eerste verjaardag samen gaf ze mij The Last of Us. Voordat we de deur uitgingen om wat te gaan eten, wilde ik de game vast even aanzetten. Leuk, die proloog… Daar zaten we dan, samen te janken op de bank. Happy Birthday to me.
Inmiddels zijn we getrouwd en hebben we twee kindjes. Nog minder tijd dus, maar onze dochter kijkt gelukkig graag mee als wij gamen. En hoewel ik geen tijd voor mezelf heb, is het me op de een of andere manier toch gelukt om 170 uur in Breath of the Wild te stoppen. Op de Switch uiteraard, waarvan mijn geliefde niet alleen begreep dat ik hem meteen moest hebben, maar hem zelfs namens mij heeft gereserveerd in de winkel. Nu het weer kouder wordt, zitten we weer in onze erker. Zij op de PS4 en ik op mijn Switch. We zijn allebei single players, maar gamen altijd samen.
Dit artikel is geschreven door gastredacteur Peter Nilsson. Peter is freelance vormgever, journalist en columnist. Kwam er pas achter dat Skyrim een toffe game is toen hij uitkwam voor de Switch. Volg hem op @pwnilsson.