Als je alles opnieuw kon doen, had je dan dezelfde keuzes gemaakt?
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Dit verhaal bevat spoilers over Life is Strange
Elke dag maken we keuzes. Soms lijken ze groot en hebben ze nauwelijks impact, soms zijn ze klein en blijken ze enorm belangrijk te zijn. Eén ding hebben we allemaal gemeen: we willen altijd de juiste keuze maken en zijn angstig om een verkeerde beslissing te nemen.
In Life is Strange hoef je niet bang te zijn om een foute keuze te maken. Je spoelt de tijd terug en kiest gewoon iets anders, totdat je de juiste keuze maakt.
De juiste keuze?
In een korte periode heb ik de vijf episodes van Life is Strange gespeeld. Ik kon er niet mee stoppen, ondanks al die cringe-waardige dialogen (dat krijg je als je oudere mannen de gesprekken tussen tieners laat schrijven) en bizarre plotwendingen. Oh, en laten we de belabberde lipsynchronisatie niet vergeten.
Achter al die gebreken schuilt een bijzonder verhaal dat belangrijke thema’s aansnijdt, van zelfmoord en sociale angsten tot slutshaming, seksualiteit en vriendschap. Elke keer laat Life is Strange je jouw keuzes terugdraaien, totdat je de juiste keuze hebt gemaakt.
Maar na vijf afleveringen heb ik nog steeds geen idee of ik één keer de juiste keuze heb gemaakt.
Op zwart
Ik zal je een voorbeeld geven. In de game krijg je de keuze om de vader van je beste vriendin Chloe te redden. Natuurlijk doe je dat. Je verstopt de sleutels van de auto waar hij later die dag een ongeluk mee zou maken. Je keert terug naar het heden, op zoek naar je vriendin. Je belt aan bij haar en haar vader doet open. Een brede glimlach op zijn gezicht – hij is blij je te zien.
Dan zegt de vader dat hij je zo heeft gemist. Dat je al jaren niet meer langs bent geweest, en dat Chloe je heeft gemist. Huh? Niet langsgeweest bij je beste vriendin? Dan rolt ze de gang in: Chloe zit in een rolstoel en kan alleen haar hoofd nog maar bewegen. Ze heeft een auto-ongeluk gehad en is al jaren het huis niet meer uit geweest. Het scherm gaat op zwart: dat was het einde van episode drie.
Je gaat jezelf afvragen: wat is belangrijker, dat je beste vriendin nog heel wat jaren van haar vader kan genieten, of dat ze zonder vader nooit in deze situatie terecht was gekomen? Is er überhaupt wel een goede keuze te maken?
Ik heb geen idee.
Die ene foute keuze
Toch had ik elf jaar geleden gewild dat ik, net als Max in Life is Strange, de tijd kon terugdraaien. Toen ging ik studeren in Breda. Iets met economie, omdat ik voor dat vak op de middelbare school het hoogste cijfer had. Ik sloot mij aan bij een dispuut omdat een vriend van mij daar ook bij ging.
Binnen een paar weken was ik van gamenerd veranderd in een Io vivat-schreeuwende zuipschuit. Ik hoopte ooit mijn eigen kroeg te openen (ik hield van bier, dus ja, wat anders?) en de jongens uit mijn dispuut waren binnen een paar weken mijn beste vrienden.
Tot ik uit het dispuut werd getrapt. Ik had mij een week opgesloten, de telefoon niet opgenomen. Er was een nieuwe game uit die ik wilde bingespelen. Na die week kreeg ik te horen dat ik kon ophoepelen. “Je houding past niet echt in deze groep”, zei iemand waarvan ik dacht dat het één van mijn beste vrienden was. Ik heb ze daarna nooit meer gezien.
Als ik de kracht van Max toen had, draaide ik die week terug. Dan had ik maar niet gegamed en zo mijn ‘vrienden’ en sociale leven gehouden. Het leek de perfecte oplossing toentertijd.
In plaats daarvan pakte ik mijn spullen en vertrok naar Utrecht. Daar vond ik mijn échte vrienden, vriendin (inmiddels vrouw) en studie en werk. Alles waar ik op dit moment waarde aan hecht komt omdat ik een foute keuze heb gemaakt.
Daarom hecht ik zo veel waarde aan Life is Strange, dat laat zien dat juiste keuzes eigenlijk niet bestaan. Dat je zo vaak als je wilt keuzes terug kunt draaien, maar dat de gevolgen altijd anders uitpakken dan je verwacht.
Je zal zien dat alles weer op zijn plek valt dankzij die ene foute keuze.