Games zijn de beste manier om een andere wereld te ontdekken en je fantasie daarop los te laten. Het medium wist me naarmate ik ouder werd helaas steeds minder te verrassen. Tot ik inzag waarom.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Een zwart kartonnen doosje met daarop gouden letters, een zwaard en een schild. Ik vis het onderweg naar de kassa uit de uitverkoopbak, waar ik eigenlijk alleen heenliep om Super Smash Bros. voor de Nintendo 64 af te rekenen.
Per ongeluk gekocht
Op dat moment wist ik nog niet dat het spel in dit zwarte doosje bejubeld werd als de beste game ooit gemaakt. Zelfs in 2017 staat The Legend of Zelda: Ocarina of Time nog hoog in tal van toplijsten. Daar had ik destijds geen boodschap aan.
Ik kocht Ocarina of Time omdat het spel maar 25 gulden was en het doosje me aansprak, niet omdat de collectieve gamewereld er versteld van stond. Al snel bleek Zelda het van Super Smash te winnen. Je hebt vast ook wel eens een game ontdekt die speciaal voor jou gemaakt leek te zijn. Ocarina of Time was dat voor mij.
Ik pluisde het instructieboekje letter voor letter uit, schreef mijn eigen verhalen die in Hyrule plaatsvonden en op de momenten dat ik niet speelde, plande ik wat ik ging doen als dat wel weer kon.
Deprimerende conclusie
Toen ik me pakweg een jaar geleden afvroeg wat dit spel zo bijzonder maakte, kwam ik tot de deprimerende conclusie dat ik sindsdien bijna geen games heb gevonden die Ocarina of Time konden evenaren. Best gek, want na het spelen van Ocarina ben ik me juist gaan verdiepen in gamenieuws, previews en reviews.
Je zou denken dat ik inmiddels wel meer meesterwerken had ontdekt. Het heeft lang geduurd voor ik inzag dat mijn nieuwsgierigheid juist het probleem was.
Als je iedere trailer analyseert, elk screenshot bekijkt en alle artikelen over een spel leest, is het praktisch onmogelijk om daarna nog verrast te worden. Daarom heb ik toen besloten om zulke informatie voortaan zoveel mogelijk te mijden. Een tactiek die verbazingwekkend goed werkt.
Vaak weet je na de aankondigingstrailer toch wel of een game je aanspreekt of niet. Alle details die daarna nog naar buiten worden gebracht in aanloop naar de release, kun je makkelijk overslaan.
Zo hoorde ik van andere Laadscherm-redacteuren dat ik NieR: Automata niet mag missen, en kan ik daar nu zonder voorkennis aan beginnen. Hetzelfde gold in mindere mate voor The Legend of Zelda: Breath of the Wild, waarvan ik alleen de opening heb gezien via een livestream van Nintendo.
Zo bleven er nog meer dan genoeg geheimen en spelmechanieken over om me te laten verrassen. Dit heeft er mede voor gezorgd dat Links meest recente avontuur ook echt zo voelde; een ontdekkingsreis en avontuur in een enorm landschap waar onder iedere steen een nieuw geheim op je wacht.
Weersta de verleiding
Je moet jezelf hier echt bewust voor afschermen. Nu games steeds vaker te vroeg worden verkocht, is het een hele klus om de verleiding te weerstaan en niet al even op Twitch te spieken. Sowieso is de afstand tussen ontwikkelaars en consumenten kleiner dan ooit. Via video’s op YouTube of Facebook geven studio’s zelf al veel geheimen weg.
Want net als bij films geven trailers regelmatig al de spectaculairste momenten prijs. Over Ocarina of Time wist ik niets. Ik zag ooit een screenshot van een volwassen Link, dus trok de conclusie dat hij vroeg of laat wel op zou groeien. Zo overtuigde ik iedereen ervan dat Link na het uitspelen van Death Mountain al een heel stuk gegroeid was. Complete onzin natuurlijk, maar het klopte binnen mijn verhaal.
Een fijne filterbubbel
Op eenzelfde manier ontdekte ik jaren later de eerste Dark Souls. Ook die game haalde ik pas ver na de release in huis, puur door de verhalen die ik van vrienden had gehoord. In een tijd waarin veel mensen zich uit hun filterbubbel proberen te worstelen, blaas ik er eentje voor mezelf op. Kom er gezellig bij, hier weten we niks.