“Dit bedoel ik niet lullig, maar het ziet eruit alsof het door een kind is bedacht”, zeg ik tegen de maker van Legendary Gary. Ik bedoel het oprecht goed, want het spel ademt ongeremde fantasie. Terwijl het stiekem ook over heel normale dingen gaat, zoals de plantjes water geven en werken in een suffe supermarkt.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Legendary Gary is een game in een game. Overdag werk je in een troosteloze parodie op Walmart. ‘s Avonds ben je de uitverkoren krijger die in het fantasy-spel Legend of the Spear zijn toekomstige koninkrijk moet redden. Twee compleet verschillende werelden die hyperbol staan van de parallellen. Ik vroeg ontwikkelaar Evan Rogers hoe hij de fantasie met het fantasieloze verenigde. En ik speelde Legendary Gary alvast voor de officiële release op 20 februari. Zijn verhaal en dat van hoofdpersonage Gary blijken best wat overeenkomsten te vertonen.
Ordinary Gary
Aan Gary is op het eerste zicht weinig Legendary. De relatie met zijn vriendin verloopt stroef en lijkt zelfs op de klippen te lopen. Hij woont nog bij zijn moeder die meer en meer hulp nodig heeft en tegelijk steeds verder van hem vervreemdt. Ook zijn werk in de plaatselijke supermarkt biedt weinig vooruitzicht. “Ik ben Gary als ik geen ambitie of talent had gehad”, aldus Evan.
“Hij moet continu frustrerende of deprimerende dingen doen. Het is niet deprimerend zoals een tragisch drama deprimerend is. Het is die eenzaamheid en hoe het leven zich maar voortsleept.” Als speler moet je daarom iedere dag opstaan, de planten water geven, een lift regelen naar werk en daar tamelijk doelloos rondhangen. Dit alles om je het idee te geven dat er weinig verandert. Althans: er verandert genoeg, maar het lijkt grotendeels aan Gary voorbij te gaan. Hij vlucht ‘s avonds liever naar de fantasiewereld van de game Legend of the Spear.
Saaie fantasy
Evan wilde daarvan een high fantasy-spel maken, maar dan wel met een verhaal en personages waarmee hij zich kon identificeren. “Er worden nog wel dat soort games gemaakt, maar als ik die dan probeer te spelen, rol ik toch vaak met mijn ogen. De dingen die vroeger mijn fantasie prikkelden, komen voor iemand die nu dertig is veelal over als clichématig.”
Een of andere krijger die op zoek is naar een legendarisch wapen doet het dan niet meer voor je. Toch zoek je in het spel heel toevallig als krijger naar een legendarisch wapen. Ik moest daarom ook even met mijn ogen rollen, maar de realiteit van Gary en fantasie van het spel beginnen steeds meer in elkaar over te lopen. Zo spelen de bloemen die je in de tuin van je moeder plant nieuwe magische vaardigheden vrij in Legend of the Spear. En als je die planten netjes water geeft, is je moeder ook weer blij.
De parallellen liggen er nogal dik bovenop; dat is dan ook de bedoeling. “Ik wil met Legendary Gary het contrast laten zien tussen het geromantiseerde verhaal waarin je een verteller hebt die een plot vol drama en emotie creëert met hoogte- en dieptepunten, en ons ‘normale’ leven. Gary worstelt eigenlijk met een hele hoop dingen die niet geromantiseerd zijn en dus ook niet echt een goed verhaal zouden vormen.”
Volledig voorspelbaar
Door het in een game te beleven, leert hij dat er in zijn echte leven wel degelijk iets op het spel staat. De relatie met zijn moeder, vrienden en vriendin zijn belangrijk en uiteindelijk moeten de rekeningen ook gewoon worden betaald. “Het verhaal gaat over hoe hij daarmee omgaat en een beter iemand leert te worden, zijn verantwoordelijkheden leert nemen en er leert te zijn voor de mensen waar hij om geeft of die hem nodig hebben.”
Het gevechtssysteem sluit daar bijna poëtisch op aan. Het is turn-based, maar alle acties worden tegelijk uitgevoerd. Zodra je ervoor kiest om aan te vallen, even uitrust of een speciale vaardigheid gebruikt, zie je meteen wat je tegenstanders doen en hoe dat uitpakt. Je kunt vooraf al bekijken over welke speciale vaardigheden vijanden beschikken. Er is zelfs de mogelijkheid om helemaal tot de eerste beurt terug te spoelen.
Gevechten zijn daardoor letterlijk voorspelbaar. Net als Gary weet je dondersgoed wat er moet gebeuren, alleen dat maakt het niet per se makkelijk. Je moet alsnog uit alle opties de juiste te kiezen, niet alleen voor jou maar ook voor je bondgenoten. Best toepasbaar op het ‘echte’ leven, zou je bijna zeggen.
What Remains of Legendary Gary
Die toevallige overeenkomsten met Gary’s dagelijkse bestaan zijn niet bepaald subtiel. Daardoor zet het wel meteen aan het denken. In een role-playing game zou je er je hand niet voor omdraaien om in opdracht van de dorpsleider een dief te ontmaskeren. Trek het door naar de supermarkt waar Gary werkt, vervang ‘dief’ door collega en ‘dorpsleider’ door manager, en het voelt niet meer zo vanzelfsprekend.
Wanneer Gary Legend of the Spear uitspeelt, is hij klaar voor de verantwoordelijkheden in zijn leven buiten de game. Voor Evan zit de persoonlijke ontwikkeling er al op. Ik sprak hem in december, toen What Remains of Edith Finch net een Game Award voor beste verhaal had gewonnen. Hij maakte voor die game de bijzondere besturing tijdens het nogal emotionele segment in de visfabriek. Eerder was hij als gameplayprogrammeur betrokken bij The Last of Us. Evan werkte ondertussen langzaam maar zeker aan Legendary Gary, een spel dat hij al wilde maken sinds hij op school zomaar wat begon te tekenen.
De ontwikkeling stond wel lange tijd op een laag pitje. Toen zijn vader ernstig ziek werd, verhuisde Evan tijdelijk terug naar zijn ouders om hem full-time te verzorgen. Legendary Gary is daardoor een nogal persoonlijke game geworden. Evan heeft er naast zijn hart en ziel ook al zijn geld in gestopt. Ook de promotie doet hij zelf, zonder enig idee hoe dat moet.
Mijn steun heeft hij in ieder geval, al heb ik ‘m wel van het idee gebracht om de game naar het Nederlands te lokaliseren. Legendarische Gerrie gaat ‘m echt niet worden.
Legendary Gary is vanaf 20 februari verkrijgbaar via Steam.