Vluchtelingen hebben vaak maar één hulpmiddel tijdens de helse tocht naar Europa: hun smartphone. Het apparaat speelt dan ook een belangrijke rol in Bury Me, My Love, dat het verhaal vertelt van de Syrische Nour en haar gevaarlijke reis naar Europa.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Ping. Je hebt een appje binnen van je vrouw. Ze legt je de keuze voor. “Moet ik de boot pakken naar Griekenland of proberen te lopen naar Istanbul?” Wat denk jij dat de veiligste optie is?
Het is één van de vele dilemma’s die Bury Me, My Love je voorschotelt. Het spel, dat eind september voor Android en iOS wordt uitgebracht, is niet gemaakt om je te entertainen. Soms hoeven games gewoonweg niet leuk te zijn, vindt de Franse bedenker Florent Maurin (36). Zolang ze maar een belangrijk verhaal vertellen.
Wees veilig
Maurin heeft voordat hij games ging ontwikkelen tien jaar in de journalistiek gewerkt. De verhalen die hij vertelde als journalist wilde hij op een andere manier aan de man brengen. Games leek hem het ideale medium ervoor. Met zijn studio The Pixel Hunt maakt hij nu ‘op de realiteit geïnspireerde games’.
Hij kwam op het idee voor Bury Me, My Love (een Arabisch gezegde waarmee je iemand een goede reis wenst) door een verhaal dat de Franse krant Le Monde in 2015 publiceerde. Het stuk is geschreven door de Franse journaliste Lucie Soullier, die in de Turkse kuststad Izmir met vluchtelingen sprak en hen vroeg naar hun reis en ervaringen.
Daar ontmoette Soullier de Syrische vluchteling Dana. Ze interviewde Dana, over hoe ze de route naar Europa had uitgestippeld en hoe ze contact houdt met haar familie. Het antwoord: haar telefoon. Toen Dana uiteindelijk in Duitsland aankwam, stuurde ze honderden screenshots van gesprekken met haar familie naar Soullier. De journaliste schreef haar verhaal op.
WhatsApp-chats
De screenshots vormen de basis van het verhaal van Bury Me, My Love. Het spel vertelt hoe een jonge vrouw genaamd Nour vlucht uit Syrië nadat haar zusje is gedood door een bom, en vervolgens de lange reis naar Europa maakt. Via WhatsApp houdt ze contact met haar man Majd, die in Syrië blijft om voor oudere familieleden te zorgen. Jij speelt als Majd.
Het spel is, simpel gezegd, een lang WhatsApp-gesprek. Je wisselt tekst, emoji, foto’s en video’s met elkaar uit, en helpt Nour om Europa te bereiken door haar emotioneel te steunen en praktisch advies te geven. “Er kan veel gebeuren met Nour”, vertelt Maurin. “Vooral als je bedenkt welke kanten de game allemaal op kan gaan.”
Bijna elke keuze die je maakt, heeft effect op het verloop van de game. “Zelfs de emoji die je stuurt kan ervoor zorgen dat het verhaal een andere wending krijgt”, legt Maurin uit. Er zijn in totaal negentien verschillende eindes in Bury Me, My Love, waarvan het gros lang niet zo rooskleurig is als de reis die Dana maakte. Zij kwam na een lange reis aan in Duitsland en volgt nu een opleiding tot kok.
Reflecteren op de wereld
Voor Maurin was het maken van de game lastig. Hij worstelde met allerlei vragen. Willen mensen wel een game spelen zonder een leuk en positief verhaal? Toen dacht hij: als Soullier zo’n mooi en meeslepend artikel kan schrijven voor Le Monde, waarom zou dat verhaal dan niet in een game gegoten kunnen worden? Het is ook een verhaal waarin elke keuze belangrijk is: de ideale basis voor een game.
“Toch schaamde ik me dat ik het verhaal van een vluchteling naar een game wilde vertalen”, vertelt Maurin. “Ik schaamde mij omdat ik dacht dat games altijd leuk en vermakelijk moeten zijn. Maar dat is niet de gouden regel. We kunnen ook games maken gebaseerd op empathie en nieuwsgierigheid, waarin we moeten reflecteren op de wereld.”
“Misschien moeten sommige games ook wel verontrustend zijn, op een manier die je laat nadenken over dingen waar je normaal gesproken liever niet over nadenkt. Dat is wat ik tijdens het maken van Bury Me, My Love probeerde uit te vogelen.”
Ze hebben allemaal hoop
Met hulp van een subsidie van 70.000 euro van het Franse ministerie van Cultuur kon Maurin de game maken. “We worden niet gesteund door een ngo of gefinancierd door een organisatie met een agenda. We zijn dus geen activisten en hebben geen specifiek doel dat we willen bereiken met Bury Me My Love. Maar we hebben veel verhalen over Syrische vluchtelingen gelezen en we zijn daardoor geraakt.”
“De game laat ons nadenken wat het betekent om de mensen waarvan je houdt en alles wat je hebt achter te laten, en hoe moeilijk het is om je aan te passen aan een plek waar je volgens sommigen niet welkom bent. Het laat ons ook nadenken over wie wij zijn, als Europese burgers, en over onze verantwoordelijkheid in dit alles. Die gedachten zijn niet bepaald aangenaam, maar wel belangrijk – vooral in het licht van de toename van vreemdelingenhaat wereldwijd.”
Maurin hoopt dat spelers realiseren dat ze veel meer gemeen hebben met de twee jonge Syriërs dan ze aanvankelijk denken. “Maar we willen mensen niet brainwashen en laten denken dat elke vluchteling de leukste persoon is die ze ooit gaan ontmoeten. Dan zou net zo schandalig zijn als de extreemrechtse mensen die ons willen overtuigen dat vluchtelingen allemaal uitschot zijn.”
Onherkenbare mensenmassa’s
Tijdens het maken van de game zegt Maurin eigenlijk iets heel triviaals te hebben geleerd: dat vluchtelingen niet een soort groep zijn waar je in zijn algemeenheid over kunt spreken. “In tegenstelling tot de beelden die we op tv zien: grote onherkenbare mensenmassa’s die tegen landsgrenzen aan het duwen zijn. Het zijn allemaal individuen, sommigen zijn geweldig, anderen wat minder. En ze hebben allemaal kwaliteiten, gebreken, dromen en hoop.”
Ook Maurin heeft hoop. Hij hoopt dat ook spelers gaan realiseren dat elke vluchteling een eigen verhaal heeft. “En uiteindelijk gaat de game ook over het moeilijkste in het leven: omgaan met het feit dat je degene waarvan je houdt niet meer kunt helpen. Ja, ik hoop dat spelers ook daar bij stilstaan.”