“Hoe ver zijn we onderhand?” Zuchtend verzamelt Erwin zijn Souls na de zoveelste eindbaas die we die avond in Dark Souls verslaan. Langzaam dringt het tot me door: Dit moet de slechtste manier zijn om iemand kennis te laten maken met een van mijn favoriete games ooit.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Zelf games spelen is leuk, maar iemand anders kennis laten maken met je favoriete spellen geeft minstens zoveel voldoening. Op Laadscherm heb ik al eens beschreven waarom de Dark Souls-games voor mij zo speciaal zijn.
Cadeautje: You Died
Ook bij Laadscherm-collega en goede vriend Erwin was er altijd al interesse in de Souls-serie, maar hij kwam nooit verder dan het eerste gebied. Daarom besloot ik hem de pc-versie van de eerste Dark Souls cadeau te doen, met de belofte dat we de volledige game samen zouden doorlopen. Het liep niet helemaal zoals gepland.
Dat is vooral te wijten aan de manier waarop ik zelf kennismaakte met Dark Souls. Ik viste de game destijds uit een budgetbak zonder al te veel voorkennis. Vervolgens ging ik op eigen houtje op ontdekkingstocht, terwijl ik het You Died-scherm ontelbare keren voorbij zag komen.
Op die manier leerde ik noodgedwongen de regels van het duistere Lordran kennen. Ik verdiepte me in de verschillende wapens en het verhaal dat ontwikkelaar From Software via de voorwerpen in de game vertelt.
Een krampachtige balans
De combinatie van genadeloze nederlagen en nipte overwinningen had ik nog nooit meegemaakt in een game, en het zorgde ervoor dat Dark Souls me niet meer losliet. Toen ik Erwin overtuigde om de game ook een kans te geven, wilde ik hem daarom eigenlijk een nabootsing van mijn ervaring voorschotelen. Dat resulteerde in een krampachtige poging om hem de goede kant op te sturen en tegelijk zelf dingen te laten ontdekken.
De afspraak om zoveel mogelijk gebieden in coöp te doorlopen, maakte het nog lastiger.
Ik liep al snel als een veredelde tourgids door de wereld van Lordran. Zo probeerde ik te voorkomen dat hij het loodje legde en zijn beperkte voorraad aan Humanity moest aanspreken. Dit voorwerp heb je nodig om samen te spelen en is zeker in het begin maar beperkt beschikbaar.
Op deze manier maakten we korte metten met de Taurus Demon en vochten we ons een weg naar de Gargoyles bovenop de eerste beltoren. Ik keek al sinds het begin uit naar deze confrontatie. Dit lastige gevecht heb ik destijds tientallen keren herhaald, en het gevoel van overwinning was enorm toen beide monsters eindelijk neervielen op de groene dakpannen van de kerk.
‘Victory Achieved’
Erwins strijd had niet verder verwijderd kunnen zijn van de mijne. Vlak voor we het dak op liepen riep hij een derde speler op om ons te helpen. Toen het witte silhouet van dit personage verscheen, zakte de moed me in de schoenen. Uit de uitrusting die hij droeg, bleek direct dat onze derde helper de game al talloze keren had uitgespeeld.
Terwijl ik mijn best deed om afstand te nemen en Erwin zelf de confrontatie aan te laten gaan, sprintte onze onbekende metgezel langs ons heen om de twee eindbazen in een paar klappen neer te sabelen. ‘Victory Achieved’, schreven grote gouden letters op het scherm. Erwin haalde opgelucht adem omdat het voorbij was, ik baalde dat hij een van de betere bossfights van de game gemist had.
Het gevoel van overwinning was totaal afwezig, waardoor hij in mijn beleving niet de beste Dark Souls-ervaring had. Continu die balans bewaren tussen helpen en tegelijkertijd de game de kans te geven om hem te verrassen bleek haast onmogelijk.
Dit soort situaties stapelden zich op, waardoor voor mij de irritatie toenam en voor Erwin nog steeds niet duidelijk werd waarom Dark Souls zo’n goede game is. Uiteindelijk besloten we er een punt achter te zetten.
Een tweede kans in Bloodborne
Gelukkig kroop het bloed waar het niet gaan kon, dus zaten we een paar weken later ineens samen in de wereld van From Software’s andere Souls-achtige game: Bloodborne. Dit keer pakten we het anders aan, want Bloodborne bleek aanvankelijk een nog grotere uitdaging te zijn dan Dark Souls.
Voordat je samen kunt spelen moet je een heel gebied in je eentje overleven, tot je een voorwerp krijgt waarmee je andere spelers kunt oproepen. Dat mislukte en aan het gezucht en gesteun aan de andere kant van de partychat te horen, hing ons tweede coöpavontuur aan een zijden draadje.
Ik legde me neer bij het feit dat je een ervaring zoals ik die met Dark Souls had niet kunstmatig kan laten ontstaan. In plaats daarvan werd het mijn missie om hem de credits dit keer wel te laten bereiken. Als laatste poging om er nog iets van te maken, nam ik via Share Play zijn Bloodborne-personage tijdelijk over, zodat hij kon toekijken hoe ik het voorwerp haalde dat ons nog een kans gaf om samen de eindbaas te verslaan.
Victory Achieved, Nightmare Slain
Het bleef bij deze enkele Share Play-sessie. Gedurende onze tocht door de vervloekte stad Yharnam veranderde Erwin van afwachtend mannetje met een staf in een agressieve Hunter die alles op zijn pad te lijf ging met een zweep. Uiteindelijk dook hij zelfstandig een optioneel gebied in en verkende hij alvast een nieuw gebied als ik nog wachtte om opgeroepen te worden. Onlangs deelde hij de genadeklap uit aan de laatste Bloodborne-boss, terwijl ik op een afstandje toekeek. Victory Achieved voor mij, Nightmare Slain voor hem.
Bloodborne is vanaf dinsdag 6 maart gratis te downloaden via PlayStation Plus.