Gelukkig nieuwjaar allereerst. En dankjewel dat je Laadscherm leest of luistert. Ook in 2019 kun je iedere woensdag weer een nieuw verhaal verwachten. We beginnen het jaar met de spellen waar onze redactie het meest naar uitkijkt. Want zonder games geen verhalen.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Arthur van Vliet – Astroneer
Hier kan ik kort over zijn. Astroneer wordt mijn GOTY 2019, mits ik investeer in een game-pc. Ik zit al jaren te wachten op deze kleurrijke ruimtegame, waarin je op een planeet gedropt wordt en creatief moet zijn om te overleven. Bouw een basis, terraform de grond onder je voeten, werk samen met anderen en maak de sprong naar een volgende planeet – ik bedoel, hoe kun je dit niet willen? Na een jarenlange bètafase is de game zo platgetest dat ‘ie gepolijst en overcompleet in het wild wordt losgelaten – de natuurlijke tegenpool van No Man’s Sky, dus. Nu alleen nog die pc.
Bastiaan Vroegop – Monster Hunter World: Iceborne
Monster Hunter: World was mijn favoriete game van 2018, dus uiteraard stond ik te springen op mijn bureau toen het eerste grote uitbreidingspakket werd aangekondigd. In Iceborne mogen we voor het eerst naar besneeuwde gebieden, om tegen nog eens tientallen nieuwe monsters te vechten. En als er één gebied is waar de tofste en enge monsters zaten in vorige games, dan was het de sneeuw. Wat dacht je bijvoorbeeld van de sneakersabeltanddraak Barioth? Of de blinde meelwormwyvern Khezu? Ook hier ga ik weer een paar honderd uur in besteden.
Daniël Verlaan – Niets of anders The Last of Us 2
Ik kan het kort houden: ik kijk naar geen enkele game uit. Op de releaselijsten voor 2019 staan geen games die me aanspreken. Dus ik ga eindelijk tijd vrijmaken voor een game van vorig jaar: Spider-Man. Al mijn vrienden zijn er lyrisch over, maar ik heb hem nog niet gespeeld. En aangezien de game is gemaakt door de mensen achter Ratchet & Clank, weet ik nu al dat ik ervan ga genieten. Stiekem hoop ik nog dat dit jaar het tweede deel van The Last Of Us wordt uitgebracht. Ik denk het overigens niet, maar ja: hopen mag, toch?
Eke Bosman – Kingdom Hearts 3
Ik denk oprecht dat 2019 een flutjaar gaat worden qua games. Dat is maar goed ook, want het afgelopen jaar zijn er zoveel toffe games uitgekomen dat ik komende tijd genoeg ruimte heb om ze allemaal uit te spelen. Omdat het helemaal niet zeker is of Cyberpunk 2077 überhaupt in 2019 uitkomt, kies ik voor Kingdom Hearts 3. Ik heb genoten van de vorige delen, ik hou van het stijltje, dus eigenlijk is dit een beetje een no brainer. Kom maar op!
Eline Muijres – Kingdom Hearts 3
Ik kan het prachtige Sable noemen, of het vervolg op The Last of Us, een game die in de eerste 15 minuten ongelofelijk veel indruk op me maakte. Maar om eerlijk te zijn kijk ik het meest uit naar een game waar ik al 12 jaar op wacht: Kingdom Hearts 3. In de afgelopen maanden speelde ik de remakes van de eerste twee delen; games waar ik zo veel tijd in stopte, met een enthousiasme dat alleen een tienermeisje bezit (toegegeven, ik was een fangirl). Nu ik ze met een volwassen perspectief speel, zie ik hoeveel er mis is. De frustrerende platformactie in deel 1, de tenenkrommende dialogen, de verwarrende verhaallijn, de clichématige personages… Een scene waar ik vroeger heel hard om heb gehuild deed me nu tot mijn verbazing vrijwel niets. Dat maakt allemaal niet uit, want deze games zijn gewoon leuk. Ik hou van Disney, ik hou van Final Fantasy en ik hou van knoppen rammen en spectaculaire combo-aanvallen. Zo simpel is het.
Erik Nusselder – Kingdom Hearts 3
Potverdorie, is die game nou nog niet uit! We wachten al zoveel jaren op een echt vervolg op Kingdom Hearts 2. Oké, het verhaal is niet meer te volgen en puilt uit van de veel te ingewikkelde verhaallijnen (Je vecht in deel 3 tegen een groep van 13 slechteriken, waarvan meerderen eigenlijk dezelfde persoon zijn maar dan uit een andere tijd!). Maar de combinatie van Disney-werelden en Final Fantasy-personages is gewoon heerlijk en geeft me een warm gevoel van binnen. Daarom kijk ik er nog steeds naar uit, en in januari is het eindelijk zo ver!
Ferdi Nelemans – Judgment
Er is veel om naar uit te kijken in 2019. Zoals het merendeel van de redactie kijk ook ik uit naar The Last of Us 2, Sekiro: Shadows Die Twice en de game die vorig jaar op mijn lijstje stond: Psychonauts 2. Maar mijn keus voor game van 2019 gaat uit naar Judgment, de nieuwe game van de ontwikkelaar van de Yakuza-games. Zoveel over de game is er nog niet bekend, maar als ik de trailer bekijk krijg ik ontzettend veel zin in deze game. Het lijkt er op dat de game weer vol zit met bizarre gevechten en een verhaal vol intrige en verraad. Laat 2019 maar komen!
Floris Poort – Sekiro: Shadows Die Twice
Mijn keuze komt deels doordat 2019 niet zo’n heel spannend gamejaar voor me wordt. Ik kijk het meest uit naar titels als Death Stranding, The Last of Us 2 en Metroid Prime 4. Maar die games hebben nog geen datum, dus noem ik Sekiro. In tegenstelling tot Laadscherm-collega’s niet omdat ik de andere Souls-games grijs heb gespeeld, maar juist omdat ik nog nooit een game van From Software de kans heb gegeven. Het duistere, middeleeuwse uiterlijk stond me altijd tegen, maar dit bloederige Japanse fantasieverhaal trekt me wel. Ik bereid me vast voor op de torenhoge moeilijkheidsgraad. Mocht het onverhoopt tegenvallen, heb ik nog wel wat games van dit jaar die ik door tijdgebrek maar half heb doorgespeeld.
Harm Teunis – Yoshi’s Crafted World
Die lijst met releases van 2019 staat eigenlijk vol met titels die me weinig zeggen of doen. Er zijn twee uitzonderingen: een daarvan is Kingdom Hearts 3 en dat is eigenlijk vooral omdat Laadscherm-collega Erik Nusselder me erop wees op zijn laatste werkdag bij RTL. Het is jaren geleden dat ik deel twee op de PlayStation 2 speelde, maar die game staat me nog heel goed bij. Ik heb er heel veel tijd aan besteed en mooie momenten door meegemaakt. Maar ik kies toch voor Yoshi’s Crafted World. Ik ben echt superbenieuwd naar de spelmechanieken en eigenlijk vooral naar de manier waarop de spelwereld rechtstreeks uit een knutseldoos lijkt te komen. Het ziet er supercreatief uit, echt leuk. En de gameplay oogt heel erg speels. Eigenlijk kan ik niet wachten tot ik deze game in handen heb en gewoon kan neerploffen op de bank met mijn Switch.
Jerry Vermanen – In The Valley Of Gods
Qua games heb ik een goed voornemen: minder rotzooi, meer kwaliteit. Dat betekent ook minder games waarbij een goed verhaal wordt beloofd, maar waar het eigenlijk neerkomt op een teleurstellende aaneenschakeling van losse scènes. Ja, ik kijk jou aan, Red Dead Redemption 2. De lijst met geplande games voor volgend jaar geeft me dan ook niet echt veel om naar uit te kijken. Tot nu toe zie ik vooral grote, epische titels en remakes waar ik geen nostalgie bij voel. Maar één titel spreekt me wel aan: In The Valley Of Gods, van Campo Santo. En gezien de reputatie van hun eerste game Firewatch belooft dit aan mijn goede voornemen te voldoen.
Jocelyn van Alphen – Sekiro: Shadows Die Twice
“Echt zo attent dat From Software Sekiro: Shadows Die Twice volledig met mijn smaak en speelstijl in gedachten heeft ontworpen,” tweette ik op 13 juni. En zo voelt het echt. De ontwikkelaar van de Dark Souls-serie en één van mijn favoriete games ooit, Bloodborne, doet met Sekiro al mijn verschillende nerdkliertjes opzwellen. Dat is wellicht de goorste zin die ik ooit heb getypt, maar Ernest Hemingway raadde ooit aan om “hard and clear” te schrijven, dus laat ik ‘m staan ook. Goed, die nerdkliertjes dus. Sekiro belooft de horror van Dark Souls: daar gaat m’n horrorklier. Dan de bloedstollend snelle actie van Bloodborne. Adrenalineklier, check. Voor m’n masochistische klier is er de genadeloze moeilijkheidsgraad die de games van From Software typeert. En dat wordt allemaal overgoten met een smeuiig samuraisausje. Hoppa, weeaboo-klier. Kom maar op met die game. Mijn klieren en ik zijn er klaar voor.
Joe van Burik – DiRT Rally 2.0
Formule 1 is hartstikke leuk, maar autosport wordt pas écht vet wanneer je het bedrijft op modderige paden. Lekker driften met bolides die daadwerkelijk lijken op de auto’s uit het dagelijkse verkeer op de openbare weg. Voor mij reden genoeg om reikhalzend uit te kijken naar de volgende telg in Codemasters’ rallygamereeks: DiRT Rally 2.0. Semi-voorganger DiRT 4 viel weliswaar tegen door de belabberde uitwerking van een willekeurige routegenerator; daadwerkelijke voorganger DiRT Rally staat met z’n behoorlijk waarheidsgetrouwe rijgedrag nog altijd bekend als één van de beste rallygames ooit – en alles wijst erop dat versie twee punt nul die lijn zal doorzetten. Om me straks een échte stuurheld te wanen heb ik zelfs al een handgeschakelde versnellingsbak en hydraulische handrem aan m’n racestoel gemonteerd. Jammer genoeg hebben de meeste Formule 1-coureurs van tegenwoordig geen idee wat ze daarmee zouden moeten doen.
Kevin Shuttleworth – Routine
Sinds 2013 ben ik in de routine beland om elk jaar te zeggen dat de game waar ik naar uitkijk volgend jaar Routine is. Routine wordt ontwikkeld (hoop ik) door Lunar Software en speelt zich af op de maan, waar wat verschrikkelijke shit is gebeurd en robots je willen doodmaken. De studio gooide in juni 2013 een “Alpha Gameplay”-trailer op YouTube en ik was gelijk verkocht: retro-sci-fi, horror en een wereld waarin de omgevingen een verhaal vertellen, en dat vanuit een eerstepersoonsperspectief. Maar Routine kwam maar niet uit, en Lunar Software is in radiostilte vervallen na maart 2017 als releasedatum te hebben opgegeven. Voordat ik het wist vergat ik überhaupt dat de game bestond, om me eens per jaar weer af te vragen: “hm, wat zou er met Routine gebeurd zijn?”. Ik heb nog steeds geen antwoord op die vraag.
Lars Paymans – Spelunky 2
Over de game waar ik met afstand het meest naar uitkijk hoefde ik niet lang na te denken. Dat is namelijk exact dezelfde als vorig jaar: Spelunky 2. Helaas laat de opvolger op een van mijn favoriete games ooit behoorlijk lang op zich wachten, maar in 2019 gaat ‘ie er echt komen. Het enige waarmee Spelunky-fans het dit jaar moesten doen was een gameplaytrailer. Die liet gelukkig precies zien waar ik op hoopte: meer Spelunky zonder revolutionaire of baanbrekende dingen die ervoor zorgen dat de game niet meer op het origineel lijkt. Zolang ik weer een serie aan nieuwe onmogelijk lastige werelden met talloze geheimen en gevaren krijg om te ontdekken -en de game ook nog eens naar de Switch komt- hoeft er wat mij betreft geen enkele andere game meer te verschijnen in 2019. Op Sekiro na natuurlijk.
Marcel Vroegrijk – Sekiro: Shadows Die Twice
Het had niet veel gescheeld of ik was vorig jaar helemaal opgegaan in Nioh, die Dark Souls-achtige game met samuraisaus. Helaas kreeg ik in de bèta en demo van die game al zoveel loot dat ik er daadwerkelijk een beetje van in paniek begon te raken. Nu kan ik erg genieten van goede fashion in games, maar ik hou het uiteindelijk toch bij enkele outfits. De rest leidt me alleen maar af en dus raakte ik nogal overprikkeld door Nioh’s continue leegverkoop. Maar laat er nou in 2019 een Souls-achtige game met een samuraisetting komen waarin al die rpg-elementen tot een minimum beperkt zijn. En dan wordt dat spel ook nog eens door Souls-studio From Software ontwikkeld. Dat lijkt me het perfecte fitje.
Ron Vorstermans – The Last of Us 2
We kunnen het kort houden, lijkt me. De beste game van 2019 moet The Last of Us 2 worden. Dat is immers het vervolg op een van de beste games ooit gemaakt. Maar deel één had ook het beste einde ooit gemaakt. Het einde verdient eigenlijk geen uitdieping met een vervolg, al gaat het die context nu wel krijgen. Dat betekent dat The Last of Us 2 eigenlijk geboren is om teleur te stellen. Ik kan enkel hopen dat de schade meevalt.
Rutger Otto – Alweer Spelunky 2
Ja, vorig jaar stond Spelunky 2 hier ook, maar hij verscheen dus niet in 2018. Inmiddels zijn we een trailer en een releasedatum verder, dus kies ik ‘m weer. Afgaand op de nieuwe beelden (ik heb de trailer frame voor frame bekeken) lijkt Spelunky 2 vooral meer van hetzelfde. Met een nieuwe lik verf, wat nieuwe traps en nieuwe physics voor water en lava. Allemaal prima. Ik hoop vooral dat het net zo lekker speelt, nog uitdagender wordt en dat de game weer doorspekt is van geheimen en met vreemde gameplaytrucjes waar ik weer jaren mee vooruit kan.
Thijs Barnhard – Resident Evil 2
Ik denk dat mijn liefde voor monsters, horror en domme verhalen met een dikke vette knipoog is begonnen met Resident Evil 4. Geen andere game uit de serie heeft dit specifieke deel weten te overtreffen, maar ik blijf wachten op een vervolg dat net zo’n geweldige bloederige achtbaanrit is als 4. Voor 2019 heb ik mijn hoop gevestigd op de remake van Resident Evil 2. Het origineel heb ik nooit gespeeld – met de tankbesturing uit de eerste games heb ik namelijk helemaal niets – dus deze heruitgave is voor mij als nieuw. Ik verwacht geen dollemansritten in mijnkarretjes, achtervolgingen met gigantische standbeelden of een finale op een jetski, maar de ietwat serieuzere horror waar de serie groot mee is geworden. Daar was ik voor Resident Evil 4 nog niet klaar voor, maar nu kan ik bijna niet meer wachten.
Thijs Kaagman – Games van 2018
Ik werd net als Daniël niet echt enthousiast van de releaselijst voor 2019. Misschien die remaster van Final Fantasy: Crystal Chronicles, waar ik het origineel wel veel van gespeeld heb? Meh… Mijn voornemen voor dit jaar is dan ook om, net als Daniël, wat games van 2018 te spelen die ik gemist heb. God of War en Assassin’s Creed: Odyssey wil ik bijvoorbeeld nog wel proberen. Ook heb ik Pokémon Let’s Go nog even overgeslagen, omdat ik nog niet klaar was met Red Dead Redemption en Super Smash Bros alweer op de stoep stond. En er zal ongetwijfeld weer een mooie content-patch voor World of Warcraft verschijnen waar ik weer wat uren in kwijt kan. Zo kom ik 2019 wel door.