Het tweede jaar van Laadscherm was ook weer een geweldig gamejaar. Maar met te veel spellen om te onthouden en nog meer redacteuren, was het maken van een toplijst onbegonnen werk. Daarom laten we onze stemmen op een andere manier gelden. Dit zijn onze games van 2018, ingesproken door de redactie.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Arthur van Vliet – Quarantine Circular
In 1981 verscheen My Dinner with Andre. Die film is niets meer dan een conversatie tussen twee mensen aan een tafeltje in een restaurant. Allerlei onderwerpen, groot en klein, passeren de revue – aan het einde is er een soort wederzijds begrip. En that’s it. Prachtig. Quarantine Circular volgt hetzelfde concept, met als belangrijk verschil dat het een game is. Eentje waar je zelf de conversatie stuurt, waar meerdere uitkomsten mogelijk zijn – en waarin je de rol van meerdere gespreksdeelnemers speelt, met ieder zijn eigen motieven.
Nog een verschil: het is het eerste gesprek tussen de mens en buitenaards wezen, ooit. Er is meer spanning, de inzet is hoger – maar de uitkomst hetzelfde. Ook Quarantine Circular pakt veel grotere onderwerpen dan de simpele premisse suggereert. Ook hier worden de vragen des levens gesteld. En ook hier wordt het publiek serieus genomen, al heeft het publiek hier een rol in de afloop. Een licht-filosofisch scifi-meesterwerkje, en de interessantste game van 2018.
Bastiaan Vroegop – Monster Hunter World
Ik was zo boos toen Monster Hunter World werd aangekondigd. Het leek tijdens E3 een superversimpelde versie van mijn favoriete gamereeks, ontworpen om dit Japanse pareltje toegankelijk te maken voor de westerse wereld. Maar goddank had ik het mis. Monster Hunter World pakt zo’n beetje alles van zijn voorgangers en maakt het honderdmaal beter. Je vecht nog steeds tegen gigantische monsters die je bij een verkeerd stapje in één keer van de kaart kunnen vagen, maar de besturing, stijl en tientallen kleine details hebben allemaal flinke stappen voorwaarts gemaakt. Ik keerde dit jaar ook steeds naar terug door de gratis DLC, met honderden uren speelplezier als gevolg. Wat een game.
Daniël Verlaan – Red Dead Redemption 2
Het hele jaar keek ik uit naar die ene week. Red Dead Redemption 2 kwam uit en ik had er een week vrij voor genomen. 80 uur gamen in zeven dagen, dat moest me wel lukken. Mijn vriendin was weg en Uber Eats hield me in leven. Al die dagen zat ik op de bank, me te vergapen aan de prachtige beelden. Het was mooi. Het was goed. En het was alles wat ik ervan had verwacht. Zo’n gamevakantie, dat moet ik vaker doen, dacht ik de hele tijd. In zes dagen ramde ik de hele game er doorheen, om alles zo intens mogelijk te beleven. Ik had daarna nog een vrije dag over, maar geen idee wat ik met die tijd moest doen.
Eke Bosman – FIFA 19
Voor mij is het dit jaar één grote verrassing geworden: FIFA 19. Een game die ik sowieso elk jaar speel, maar dit jaar vind ik hem oprecht beter dan ooit. Ik vind dat FIFA 19 een vermelding verdient, omdat deze editie qua gameplay een stuk soepeler speelt, een stuk uitgebreider is geworden met de Champions League en alle ander modi, en het doet me voor het eerst sinds tijden denken aan mijn meest favoriete editie van FIFA ooit: FIFA 11. Er zijn genoeg andere games die je kunt spelen dit jaar, maar mocht je één keer in de 5 jaar FIFA kopen, laat het dan dit jaar zijn. Alsjeblieft.
Eline Muijres – Stardew Valley
2018 was een mooi jaar voor indiegames: Florence, Donut County en Overcooked 2 behoren tot mijn favorieten. De game waar ik de meest warme herinneringen aan heb, kwam echter eerder uit: Stardew Valley. Hoe eenvoudig het er ook uitziet, er is veel te doen en te verzamelen en de uren vliegen voorbij. Ik werk hard aan mijn boerderij, maar tegelijkertijd ontspan ik. Stardew Valley vrolijkte me op, maar tegelijkertijd kwamen de dialogen met verschillende personages soms verrassend gevoelig uit de hoek. Daarbij kwam dit jaar ook de multiplayer uit. Mijn Player 2 en ik verdelen de taken en bouwen samen een succesvolle boerderij waar hij groenten teelt en ik voor de dieren zorg. Ik ben voorlopig nog niet klaar.
Erik Nusselder – Spider-Man
In een jaar waarin zoveel mooie games uitkwamen voel ik me bijna stom om een superheldengame als favoriet te noemen. Bijna, maar niet helemaal. Spider-Man is gewoon puur plezier en dat was precies waar ik zin in had dit jaar. Het slingeren door New York voelt heerlijk en de gevechten zijn vloeiend, maar het zijn vooral de personages die mijn hart hebben gestolen. De nieuwe versies van Peter Parker en Mary-Jane hebben al een jarenlange geschiedenis achter de rug voordat de game begint en dat wordt heel realistisch neergezet. Nou ja, realistisch voor een superheldengame.
Ferdi Nelemans – God of War
Zoals ik vorig jaar al had voorspeld ging ook dit jaar veel van mijn gametijd naar Overwatch, maar er was nog een andere game die een flinke indruk heeft achtergelaten: God of War. Ik heb veel liefde voor de serie, maar de laatste paar delen waren nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het was dan ook een prettige verrassing dat Sony Santa Monica met de reboot van de serie een andere richting op durfde te gaan. Het nieuwe avontuur van Kratos was totaal niet wat ik ervan had verwacht, maar daardoor juist extra interessant. De nadruk op het verhaal en de relatie tussen Kratos en zijn zoon Atreus greep me meteen en het vechtsysteem voelde ondanks de veranderingen even goed, zo niet beter dan in de vorige delen. Het lijkt er helaas op dat het nog wel even duurt voordat de reis van dit duo zich vervolgt, maar het was vooralsnog een prachtig avontuur.
Floris Poort – Spider-Man
Ik heb in 2018 een hoop games gespeeld die me wegbliezen met prachtige werelden en toffe wapens, zoals God of War. Of games die me tegelijk frustreerden en emotioneel raakten, zoals Celeste. Maar waar Red Dead Redemption 2 de meest indrukwekkende en uitgebreide openwereldgame leverde, had ik het meeste plezier met Spider-Man. Een game die eigenlijk niks nieuws doet, maar wel voortdurend leuk is. Een prachtige, kleurrijke wereld waar je soepel doorheen slingert; nog nooit was fast travel zo overbodig. Een wereld tjokvol grappige en bekende personages, een toegankelijk maar toch uitdagend vechtsysteem een verrassend vol verhaal met de frisse toon van de leukste Spider-Man-comics en films. Ik begon aan Spider-Man als tussendoortje, het werd mijn favoriete hoofdgerecht.
Harm Teunis – Diablo 3: Eternal Collection
Ik heb dit jaar Diablo 3 voor de derde keer gekocht. De eerste keer speelde ik het op mijn Mac, de tweede keer op mijn Playstation 4. Ik vond het allemaal wel aardig tot ik bij de end game kwam, daarna werd het voor mij te repetitief. Na drie dungeons die er min of meer hetzelfde uitzien, voelde het echt als een hel (pun intended) om weer als een malloot te button bashen om maar bij het einde te komen. Als ik er al kwam. Waarom dan toch nog een poging en waarom werkt het dan nu wel? Waarschijnlijk omdat ik ouder ben, mijn leven hectischer en mijn tijd kostbaarder is geworden. Enter: Nintendo Switch. De combinatie van de Switch met deze game maken dat ik soms gewoon even een korte sessie kan doen zonder dat ik daarvoor voor een tv hoef te zitten, lees: kostbare tv-tijd van mijn vriendin in beslag hoef te nemen. En de end game die ik eerder vervloekte, werkt nu juist in mijn voordeel. In een half uur kan ik soms gewoon even snel door drie kerkers heen sprinten, de Switch wegleggen en daarna nog even doorgaan. Datzelfde zou ik eigenlijk veel vaker willen, dus kom maar door en geef me gewoon Red Dead Redemption 2 voor de Switch. Ik lever met liefde alle lekkere graphics in zodat ik dat avontuur wat makkelijker in korte sessies op willekeurige plekken kan spelen.
Jerry Vermanen – Rocket League
Sommige dingen kun je met nagenoeg 100 procent zekerheid voorspellen. Morgenochtend komt de zon op. In de regen word je nat. Je hand op een hete kookplaat doet pijn. En dat Red Dead Redemption 2 mijn favoriete game van 2018 zou worden. Het blijkt echter dat ik er nogal eens naast zit. Games moesten het afgelopen jaar voor mij vooral kant-en-klaar zijn. Geen tijd voor verhalen van ruim 50 uur, tot in perfecte gerenderde personages en urenlange quests. Ik had de afgelopen maanden vooral hersenloos vermaak nodig. Daarom is Rocket League voor mij de game van het afgelopen jaar. En ja, ik weet het: Rocket League komt uit 2016. Het is stiekem al twee jaar lang mijn ankerpunt als ik even wat stoom moet afblazen. Inmiddels is de game al ruim twee jaar oud, maar elk seizoen worden er nieuwe features toegevoegd. En de basis blijft ijzersterk: schakel je hersenen uit en rijd een bal het doel in. En als ik iets scherper ben, dan kan ik ook op een iets hoger, tactisch niveau mee. Rocket League bewijst dat een ‘oude’ game nog steeds relevant kan zijn als je er maar genoeg liefde en aandacht aan schenkt.
Jocelyn van Alphen – Taiko no Tatsujin
Wat kwam er dit jaar veel moois uit, en wat was het genieten. Maar van geen enkele game genoot ik zo erg als van Taiko no Tatsujin, het hysterisch leuke Japanse drumspelletje voor de Nintendo Switch. Taiko en ik go way back. Ik weet nog goed hoe ik dertien jaar geleden in een Japanse arcadehal de drumstokken voor het eerst oppakte. Ik was op slag verliefd. De game ademde kawaii, de liedjes waren stuk voor stuk opzwepend en het was geweldig om samen te spelen. Een levenslange liefdesaffaire met Taiko no Tatsujin was begonnen. Toen ik in 2009 in Japan woonde bracht ik gênant veel tijd door in de arcadehal en had ik letterlijk blaren op m’n handen van het trommelen. Nu is het alweer 2018 en mijn oude vlam en ik hebben elkaar opnieuw getroffen. Het was mijn geliefde die ons herenigde — hij gaf me de Switch-versie van Taiko no Tatsujin cadeau. De motion controls zijn misschien wat stroef, maar achter de knoppen ben ik een beest. Ik denk dat ik volgend jaar de bijpassende drumcontrollers aanschaf. Dus als je me tegen het beblaarde lijf loopt, dan weet je hoe dat komt.
Joe van Burik – A Way Out
Mijn beste vriend en ik kennen elkaar al ruim 22 jaar. Buiten schooltijd speelden we eerst samen wat muziek – om zo de blits te kunnen maken op het schoolpodium tijdens de jaarlijkse carnavalsacts – maar later vooral veel games. Het liefst knokten, karden en knalden we we tot diep in de nacht door in Super Smash Bros. Melee, Mario Kart: Double Dash!! en Perfect Dark. Naarmate het einde van onze middelbare schooljaren echter naderde, kwam het steeds minder van ouderwets lekker gamen. En hoewel we de laatste jaren praktisch buren waren, spendeerden we nog amper een paar uurtjes per jaar samen aan onze geliefde jeugdhobby. Tot we in 2018 een hele middag inlasten voor A Way Out: welbeschouwd niet meer dan een vrij doorsnee actiegame met een aardig plot – maar dan wel één die volledig gemaakt is om door twee spelers coöperatief gespeeld te worden. Zo wisten we als de door het lot bijeen gedreven partners Vincent en Leo samen uit een zwaarbewaakte gevangenis te ontsnappen, scholden we elkaar verrot tijdens wonderwel geslaagde auto-achtervolgingen en behoedden we elkaar voor agressieve agenten en huurmoordenaars. Tijdens een vluchtpoging presteerden we het zelfs om op ‘geleende’ instrumenten een upbeat deuntje te spelen. Ditmaal echter zonder een publiek van basisschoolgenootjes in carnavalskleding.
Kevin Shuttleworth – Yakuza 6: The Song of Life
Yakuza 6: The Song of Life betekent het einde van Kazuma Kiryu; de protagonist van de langlopende Japanse gameserie. Maak je geen zorgen, ik ga niet spoilen wat er met mijn favoriete personage uit de spelgeschiedenis gebeurt, maar de studio achter de Yakuza-games gaat na zeven spellen (en een aantal spin-offs) door met een nieuw intellectueel eigendom. Dat betekent dat veel fans afscheid moeten nemen van hun favoriete personages. Daar word ik verdrietig van. Ik heb nog maar drie games in de serie gespeeld, maar ik heb er al zoveel mooie herinneringen aan overgehouden. De mooiste komen uit Yakuza 6. Zoals die keer dat Kiryu de rol aannam van een mascotte om een vader eraan te herinneren wat ervoor nodig is om een goede ouder te zijn. Weet je, ik kan tig anekdotes oprakelen, maar daar is de ruimte niet voor. Wat het best werkt aan Yakuza 6 is de totale afwezigheid van toxiciteit en onbegrip. Geen enkele keer maakt de game – met een overdaad aan met testosteron doorschoten mannen – iemands geaardheid, gevoelens of achtergrond belachelijk. ‘Hoe je je ook voelt, en waarom je je ook zo voelt; het is oké’, vertelt Yakuza 6 zijn spelers via Kazuma Kiryu. Dat is een boodschap waar iedereen wat aan heeft, vooral in 2018. Daarom ben ik verdrietig dat Kazuma Kiryu’s avonturen ten einde komen. Ik heb nog vier games tegoed, maar voor fans van het eerste uur valt het doek.
Lars Paymans – Hollow Knight
Met Red Dead Redemption 2, God of War en Spider-Man was er in 2018 geen gebrek aan blockbustergames met baanbrekende graphic, emotionele verhalen en enorme open werelden om te ontdekken. Toch is mijn favoriete game van 2018 iets heel anders: het minimalistische en minstens zo indrukwekkende Hollow Knight. Toen deze game dit jaar op de Switch verscheen en ik hem (zoals zo vaak) in een impuls kocht en installeerde, had ik nog geen idee wat me te wachten stond. Het is dan ook niet voor niks dat ik er speciaal een verhaal op Laadscherm aan heb gewijd om uiteen te zetten wat Hollow Knight tot zo’n bijzondere game maakt. Van de sombere wereld en de uitdagende bossfights tot de schilderachtige grafische stijl en het mysterieuze verhaal dat je stukje bij beetje zelf samenstelt. Natuurlijk heb ik genoten van Red Dead met alle explosies en graphics die een big-budget-titel anno 2018 kan hebben, maar geen enkele game heeft mij dit jaar zo opgeslokt en keer op keer positief verrast als Hollow Knight.
Marcel Vroegrijk – Monster Hunter World, God of War en Assassin’s Creed: Odyssey
Ik gun mezelf de vrijheid om drie favoriete games te kiezen: Monster Hunter World, God of War en Assassin’s Creed: Odyssey. Ik heb van al die games ook wel de eerdere delen proberen te spelen, maar kwam er toen nooit lekker in. Monster Hunter was te complex, bij God of War stond Kratos en zijn rare manier van springen me niet aan en Assassin’s Creed gaf me nooit de vrijheid die ik verwacht van een sluipmoordenaar. En toen kwam 2018. Monster Hunter World versimpelde eigenlijk alle dingen die ik frustrerend of onnodig vond in eerdere delen, maar hield alles wat me zo aansprak. God of War maakte de stap van hack ‘n slasher naar een verhaalgedreven action adventure-game. Het spel deed zoveel dingen goed dat ik zowaar geïnteresseerd raakte in Kratos. En hoewel ik Assassin’s Creed: Odyssey te lang vond om uit te spelen, heb ik me er toch zo’n dertig uur mee vermaakt. Het raakte dezelfde snaar als The Witcher 3: Wild Hunt, misschien wel omdat het eigenlijk nauwelijks meer op de eerste paar Assassin’s Creed-games lijkt. Mijn drie favoriete games van dit jaar leidden tot een belangrijke realisatie. Het was niet mijn schuld dat die series me nooit eerder konden boeien, de lat lag bij alle vorige delen gewoon te laag.
Ron Vorstermans – Celeste
De game Celeste is heel bijzonder voor mij. Ik heb geen ervaring met de psychische klachten van hoofdpersonage Madeline. Haar angsten en innerlijke tweestrijd zetten haar in deze platformer tot het beklimmen van een berg, de berg Celeste. De berg is een metafoor. Madeline trotseert in de game niet alleen Celeste, maar ook haar eigen ellende, in de hoop beter uit de strijd te komen. Madeline en ik kunnen elkaar in dat opzicht de hand schudden, want ik weet maar al te goed hoe uitzichtloos een uitzicht kan zijn. Eind 2017 werd mijn moeder ziek. 2018 beloofde een lijdensweg te worden. Gelukkig was het lot haar goed gezind. Mijn moeder zit in een gunstig scenario, al was dat begin dit jaar nog niet duidelijk. Celeste leerde mij toen net als Madeline het beste uit het slechtste te halen. Ik heb Celeste namelijk gespeeld en uitgespeeld in het ziekenhuis, op zo’n ongemakkelijk stoeltje met de Switch ter hand. Ik heb er louter goede herinneringen aan overgehouden. Zeker aan dat einde. Dat slotstuk van Celeste is misschien wel een van de best geïntegreerde slotpassages die ik ooit in een game heb gezien. De staart van Celeste vlecht gameplay en verhaal op verbluffende wijze samen. Op een high van gameplay en emotie reeg ik daar in dat klinische wachtkamertje platformpuzzels aan elkaar alsof ze niets waren. De muziek resoneerde met mijn gevoelens op manieren die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik had kippenvel. Ondanks alles was de situatie prachtig. Celeste is zo mooi, zo perfect. Ik ben blij dat ik nu nog steeds met zo’n goed gevoel op die game en die hele periode kan terugkijken. Het maakt de metafoor Celeste nog mooier dan ie al was.
Rutger Otto – Spider-Man
Voor Spider-Man-games heb ik altijd een zwak gehad. Maar dat het nieuwste deel mijn game van het jaar zou worden had ik vooraf niet verwacht, want imposante titels als Red Dead Redemption 2 en God of War kwamen uit. En toch is het zo. Spider-Man is simpel en ouderwets plezier. Echt, want het is heus niet de meest moderne en vooruitstrevende game die in 2018 uitkwam. Maar het was wel de leukste, van begin tot eind. (En hoera voor de beste fotomodus in een game van dit jaar!)
Thijs Barnhard – Into the Breach
Ik zou graag goed kunnen schaken, maar mijn hersenen lijken er niet voor gemaakt. Een stap vooruit denken lukt nog net, maar mijn tegenstander twee zetten voor blijven is te veel gevraagd. Ik zou niets liever willen dan als een meesterstrateeg mijn rivaal schaakmat zetten voordat ik überhaupt een stuk verzet heb, maar dat zit er gewoon niet in. Tenminste, dat dacht ik altijd voordat ik dit jaar Into the Breach speelde. In Into the Breach worden alle feiten van iedere beurt keurig voor je uitgestald. ‘Hier komt een vloedgolf het land in, dit buitenaardse gedrocht gaat een gebouw aanvallen, even verderop verandert je mech in schroot als je hem niet heel snel verplaatst en dat allemaal in die volgorde’’. De overwinning hangt in deze strategiegame niet af van gelukspercentages of aanvallen die je niet aan kan zien komen. Into the Breach is fair zonder de speler te sparen en voor het eerst in mijn leven denk ik bij een ‘schaakspel’ meer dan een zet vooruit. Alleen al daarom heb ik deze game zo verschrikkelijk hoog zitten.
Thijs Kaagman – Spider-Man
De game waar ik dit jaar de meeste uren in heb gestoken is waarschijnlijk World of Warcraft, en dan specifiek de uitbreiding Battle for Azeroth. De “beste” game die ik gespeeld heb is zonder twijfel Red Dead Redemption 2. Maar de leukste game dit jaar vond ik Spider-Man. Het slingeren door de stad voelde heerlijk en deed denken aan een Spidey-game die ik ooit op de GameCube speelde. Het combatsysteem was toegankelijk genoeg om direct leuk te zijn en uitdagend genoeg om tot het einde van de game ook leuk te blijven. Na zo’n 20 uur had ik het einde van het verhaal gehaald, waarna ik – geheel tegen mijn non-completionist natuur in – nog een aantal uur heb gespeeld om wat bonus-objectives en sidequests te voltooien. Ook dat was precies lang genoeg om waar voor m’n geld te bieden, maar kort genoeg om het leuk te houden. Heck, ik heb zelfs voor het eerst van m’n leven vaker dan één keer gebruikgemaakt van de photo-mode! Als een superheld die gehurkt op het puntje van het Empire State Building zit, is Spider-Man voor mij perfect in balans.