Ik heb heel wat nachten met een Game Boy en een zaklamp onder de dekens gelegen. Menig vakantie stond volledig in het teken van een game die op dat moment toevallig mijn obsessie was. Mijn ouders dreigden soms dat ze mijn Game Boy zouden verstoppen zodat ik eens wat anders ging doen. Gelukkig bleef het altijd bij dreigementen.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Er is hierdoor wel een diepgewortelde angst dat mijn geliefde spelcomputers worden afgepakt en dat ik mij op een andere manier moet vermaken. Dat die angst universeel is, ontdekte ik toen ik tijdens een Nintendo Direct voor het eerst het eigenzinnige Mom Hid My Game in actie zag. In deze simpel ogende point-and-click adventure speel je een jongetje dat iedere dag zijn door zijn moeder verstopte spelcomputer moet terugvinden. Dat gaat in het begin nog redelijk onschuldig door wat bankkussens op te tillen of door achter het gordijn te kijken, maar met iedere nieuwe dag loopt de zoektocht alleen maar verder uit de hand.
Escalerende verstopplekken
De manier waarop de bizarre verstopplekken elkaar opvolgen maakt Mom Hid My Game zo leuk. Als spel stelt het namelijk eigenlijk niet zo heel erg veel voor. Je speelt het vooral om te zien hoe vreemder en gekker de spelcomputer verborgen kan worden in dezelfde huiskamer. De ene keer staat er plotseling een olifant in de kamer die de weg blokkeert. Een andere keer moet je niet alleen je moeder, maar ook je opa en zusjes te slim af zijn om je console terug te krijgen. Level na level blijft het spel verbazen met rare situaties en maffe puzzels om je spelcomputer terug te vinden.
Een persoonlijk favoriet is het level waarin er op een dag een compleet voetbalteam in huis staat. De logische afleiding voor deze blokkade lijkt voor de hand te liggen, want elders in de kamer ligt een voetbal. Zodra je die bal oppakt, verschijnt je moeder alleen om je een rode kaart te geven waarna het game over is en je het level opnieuw moet proberen. De echte oplossing zit hem in het vinden van de vlieg die op het raam zit om die vervolgens voor het voetbalteam los te laten. Het elftal buitelt vervolgens over elkaar heen om zo snel mogelijk weg te komen waarna de weg naar je geliefde spelcomputer vrij is.
Talent voor grappige levels
De animaties zijn ondertussen knullig, de muziek gekmakend eentonig en het hergebruik van assets om je voor te schamen. Mom Hid My Game is een B-game, maar wel een hele charmante. Het beperkte budget spat ervan af. Dit is absoluut geen blockbuster, maar daartegenover staat dat geen van die games met gigantische budgetten je zo vaak weten te verrassen en laten gniffelen.
Met ieder nieuw level verbaasde ik mij daar alleen maar meer over. Welk komisch genie schuilt er achter het mysterieuze Hap. Inc, de Japanse ontwikkelaar van de game. Ik besloot het contact op te zoeken om erachter te komen waar al deze waanzin precies vandaan komt.
Dat veel van de levels in Mom Hid My Game aanvoelen als een soort interactieve cartoon is geen toeval. “Ik wilde toen ik klein was tekenaar van komische manga worden, dus misschien heb ik wel een talent om grappige levels te ontwerpen.” Zo laat Yusaku Ishimoto via de mail weten. De Japanner vormt in zijn eentje Hap.Inc. Planning, design, programmeren het is – niet geheel verrassend – allemaal het werk van Ishimoto. Met enige zelfspot beschrijft Ishimoto-san zijn studio: een mistroostig appartementje waar hij zijn games maakt terwijl hij YouTube en Netflix kijkt.
Autobiografisch succes
Dat moeders die de computerspellen van kinderen verstoppen een wereldwijd probleem zijn, weet Ishimoto te bevestigen. “Toen ik klein was wilde mijn ouders nog wel eens mijn spelcomputer verstoppen, dus heb ik de game ontworpen met die herinneringen in mijn achterhoofd.” Het autobiografische gedeelte gaat verder dan alleen het idee. In Ishimoto’s jeugd waren verstopte objecten ook meestal ergens terug te vinden in een la. Er is echter ook een noemenswaardig verschil: “Omdat ik vroeger een Famicom had, werd niet de console maar meestal de adapter verstopt.”
Mom Hid My Game was voor de release op de Switch al speelbaar op telefoons, maar dankzij een versie voor Nintendo’s nieuwste console stond het spel opnieuw in de aandacht. In een speciale Nintendo Direct kwam Mom Hid My Game voorbij tussen allerlei andere indiegames. “Ik ben erg dankbaar voor Nintendo’s open instelling. Mijn game kwam wel een beetje over als de vreemde eend in de bijt, dus dat was een tikkeltje gênant.” De release op een nieuw platform heeft Ishimoto geen windeieren gelegd. Met meer naamsbekendheid wordt het makkelijker om zijn eigenzinnige reeks van games verder uit te breiden.
Inmiddels zijn er in de app stores al verschillende andere games van Hap. Inc te ontdekken met dezelfde stijl en humor. Ze hebben stuk voor stuk een compleet ander uitgangspunt. In Tokimeter speel je een stoere jongen die op onopvallende maar galante wijze een meisje moet versieren door bijvoorbeeld een automatische deur voor haar open te houden. In Crazy Freekick is het de bedoeling om penalty’s te scoren terwijl er een jumbojet over het veld rijdt of een ninja het doel bewaakt. De vergelijkbare stijl en humor zijn geen toeval: “Ik streef ik ernaar om simpele, maar diepgaande games te maken. Wanneer ik aan het werk ben probeer ik de game zo te maken dat gebruikers het zelf gaan herkennen als een Happ.inc-achtige game. Over ranglijsten en opbrengsten maak ik mij niet druk.”
Zelfkritiek
Het is Ishimoto’s plan om voorlopig door te blijven gaan met de meest uiteenlopende games te blijven maken. Door binnen verschillende genres te werken wil hij een steeds groter publiek aanspreken. Misschien weet hij hiermee ooit ook nog de moeders die de games van hun kinderen verstoppen, te bereiken.
Een klein beetje inzicht in dit ouderlijke instinct wordt er in de allerlaatste missie van Mom Hid My Game namelijk ook gegeven. Na tientallen levels de game gezocht te hebben, ligt de console gewoon voor je op tafel. De inmiddels grijze en rimpelige hoofdrolspeler kan ervoor kiezen om de spelcomputer op te pakken, maar dat heeft het game over-scherm als resultaat. Wanneer je de voordeur aantikt, blijkt daarachter je hele familie op je te staan wachten. De laatste missie kan alleen gewonnen worden door menselijk contact aan te gaan in plaats van ervoor te kiezen om alleen te gamen. Heel subtiel is het misschien niet, maar hoeveel games zijn er die echt zo kritisch naar zichzelf kijken?
Met zijn games weet Ishimoto je te laten lachen en misschien ook nog een beetje aan het denken te zetten. Hap.Inc is daarmee de kleinste subversieve gameontwikkelaar om de komende tijd vooral in de gaten te blijven houden. De B in B-game staat bij Mom Hid My Game namelijk voor ‘bescheiden briljant’.
Met dank aan Alicia Tai voor het vertalen van mijn vragen en het vertalen van de antwoorden.