Hoe speelt een nieuwkomer Zelda: Breath of the Wild? Een eigen avontuur6 minuten leestijd

League of Legends op Twitch kijken en Mario Kart 8. Zo kan de game-ervaring van een vriend van me gedurende de afgelopen tien jaar worden samengevat. Totdat ik hem overtuigde om The Legend of Zelda: Breath of the Wild (BotW) te kopen. Ik beloofde hem een groots avontuur! En dat is het geworden, alleen niet precies het avontuur dat ik had verwacht.

Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen

Er zijn al tal van analyses over het succesverhaal van BotW te vinden. Met name het spelen met de conventies van openwereldgames, het durven vrijlaten van de speler, de intuïtieve spelsystemen en het gebruik van open ruimtes worden geroemd. BotW herdefinieert wat het betekent om een avontuur te beleven en laat spelers ontdekken hoe BotW kan werken.

We hebben het hier nog altijd over een herdefinitie, niet over compleet nieuwe vindingen. BotW spreekt voor ervaren spelers een welbekende taal, hetzij met een andere tongval. ‘Oeh, exotisch en verfrissend’, zegt de doorgewinterde speler. Mijn vriend ervaart het niet zo. Voor hem is alles compleet nieuw, een nieuwe taal om te leren spreken. En als je geen ervaring met de taal hebt, wat begrijp je er dan van?

Intuïtief begin

Het woord intuïtief viel al en Nintendo’s games worden daar over het algemeen om geprezen. Wii Sports is het beste en meest geslaagde voorbeeld, gevolgd door Brain Training. Maar is BotW zo intuïtief? Tel het aantal spelsystemen, mogelijkheden en de immense spelwereld bij elkaar op en het is plots een ongelooflijk complexe mix. Toch komen ook de meest onervaren spelers er wijs uit, op een eigen manier.

“Waar ben je ongeveer”, mailde ik hem een paar dagen nadat hij het spel had ontvangen. “Ik ben net weg bij Impa en onderweg naar het tweede dorpje”, was het antwoord. Ik was verbaasd, zelf was ik exact even ver met toch wat meer ervaring onder de riem. In de openingsuren had ik zelf nog moeite gehad om in het ‘trainingsgebied’ van BotW mijn weg lekker te vinden, met name richting het sneeuwgebied waar Link het direct koud krijgt en zijn hartjes gestaag leeglopen tenzij je tegenmaatregelen neemt. Hieruit herleidde ik dat hij het koken van ingrediënten, om zo warme gerechten te maken, al had uitgevogeld. Of dat hij een warm vest had gevonden.

Daarnaast had hij ook al de hachelijke tocht ondernomen naar het eerste dorpje, waar ik zelf toch bij de pinken moest zijn met de gevaren die op de loer lagen, niet in de laatste plaats door de wat lastig onder de knie te krijgen besturing van BotW. Ik mailde hem terug met mijn complimenten en mentaal deelde ik ze ook met Nintendo. Dat ze dit toch voor elkaar kregen bij zelfs complete nieuwkomers.

De volgende laag

Een paar dagen en systemen later zag de wereld er anders uit. Ik was bij hem over de vloer en hij liet weten ondertussen al in het tweede dorpje Hateno te zijn beland. Wederom was ik onder de indruk, die tocht had mij oprecht moeite gekost en Hateno voelt echt als een veilige haven. Zo ervoer hij het zelf ook. “Ik heb met alle dorpelingen gepraat en klusjes gedaan en ik ben nu aan het sparen voor bompijlen.” “Bompijlen, waarvoor”, was mijn directe tegenvraag. “Ja, op het strand zijn sterke monsters en bompijlen werken daar erg goed tegen”, antwoordde hij. Ik vermoedde wat en ik vroeg of hij zijn game eens kon laten zien.

Zijn inventory was nagenoeg leeg, elk item was verkocht, los van een paar brakke wapens en – ja hoor – een zwikkie bompijlen. Hij had alle verzamelde ingrediënten gekookt en de gerechten weer verkocht, alleen maar om die bompijlen te betalen. In zijn inventory zag ik dat hij slechts één Korok had gevonden, waarvan er toch echt tientallen zijn te vinden door de hele spelwereld als je simpele omgevingspuzzels oplost. Hij had ze niet gezien. Ik opende zijn map. Los van de shrines in het openingsgebied, had hij er nog één gedaan, in Hateno zelf. “Ja, ik deed dat maar, want ik kon geen klusjes meer doen en het spel vertelde me niet dat ik dat moest doen”. Dat die shrines ook dienst doen als teleportatiepunten was compleet nieuwe informatie. Hij had er geen seconde aan gedacht om in het eerste dorpje de tempel ook te bezoeken.

Hateno was voor hem een vast honk geworden, waar zijn eigen economie om bompijlen kopen draaide, specifiek voor een zijmissie. Ik besloot hem te helpen en liep het dichtstbijzijnde bos in en pakte direct wat paddenstoelen. “Ow, die glinstering, dat geeft aan dat je wat kan pakken?” Opeens begreep ik waarom hij ook geen Korok had gevonden, geen betere wapens had en waardoor hij geen enkele shrine had bezocht. In de taal van games betekent een glinstering of een verandering van kleur (shrines verkleuren van oranje naar blauw), dat je er iets mee kan doen als speler. Een basisbegrip dat hij niet kende en dus nooit had gezien.

Ik baalde ook voor hem dat hij meer waardevolle voorwerpen had verkocht die hij goed had kunnen gebruiken om zijn tablet te upgraden. Wederom iets waarnaar het spel weliswaar kort hint, maar wat je alleen weet als je ervaring hebt met gamen. Vind je iets waarvan je nog niet weet waarvoor je het kan gebruiken: houd het maar even bij je, het gaat vast nog van pas komen.

Snel leren

Zijn avontuur was ver verwijderd geraakt van het mijne. Ik hielp hem door een toren te beklimmen, zodat hij in ieder geval het gebied beter kon overzien én een nieuw teleportatiepunt had. Ik legde hem wat besturingsmogelijkheden uit in gevechten tegen vijanden. Ik liet hem wat omgevingspuzzels zien. Diepere systemen van het verstevigen van kleding liet ik maar zitten, wellicht dat hij daar ooit zelf tegenaan loopt. Die extra laag is voor nieuwkomers te veel van het goede – en bovendien niet essentieel voor het spelplezier.

Ik mailde hem een paar dagen later weer, benieuwd naar of hij zelf verder was gekomen. Zijn antwoord. “Hoi! Ja ik heb al wat kaarten erbij door wat torens te beklimmen, inmiddels ook een harnas aan, en eindelijk wat fatsoenlijke zwaarden vrijgespeeld. Nu even wat tempelmissies aan het doen voor extra hartjes en energie. Ik moet ook nog diverse delen van de spelwereld ontdekken, maar het gaat nu wel een stuk sneller nu ik sterker ben. En ook de controls beheers ik nu wat beter.”

Ik denk dat er nog best wat onbesproken taalbarrières zullen opdoemen. Hoe gaat hij eindbazen verslaan? Snapt hij de dynamiek van een Divine Beast? Komt hij erachter hoe je kan sluipen? En misschien wel de grootste vraag: gaat hij het spel ooit kunnen uitspelen? Ik kan niet wachten om meer van zijn avontuur mee te beleven.