Niemand vertelt je hoeveel werk er bij een begrafenis komt kijken. Ik mag van geluk spreken dat ik er zelden eentje heb meegemaakt, laat staan zo dichtbij als toen mijn vader vier jaar geleden overleed. Hij blies zijn laatste adem uit in het ziekenhuis en ik was net te laat.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
De week erna moesten we als familie veel beslissingen maken en daar moet je alert voor zijn. Daarom gaf ik mijzelf in die periode geen ruimte om stil te staan bij wat er nou echt gebeurde. De tranen kwamen pas later.
Omdat ik op de rustige momenten toch ergens mijn tijd mee moest vullen, zonder mijn gedachten de vrije loop te laten, greep ik naar iets vertrouwds: games.
Ring of Fire
Mijn passie voor games heeft mijn vader nooit begrepen. Dat is niet vreemd, want hij heeft zijn hele leven hard gewerkt en games waren voor hem niets meer dan spelletjes om de tijd mee te verdrijven. Het beste spel was voor hem een stevige pot schaak op zondag na de kerkdienst, met een wijntje en wat nootjes.
Het dichtst bij een consolegame kwam hij toen we samen ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash in SingStar zongen. We waren fantastisch.
Toen ik hem als kind een keer op kantoor bezocht en daar patience speelde op zijn computer, had ik even het idee dat zijn hele dag er zo uitzag. Dat was natuurlijk niet zo. Wel ben ik via zijn werk aan het gamen geslagen. Hij kon namelijk goedkope computers krijgen via een pc-privéregeling en die kwamen dan op mijn kamer te staan.
Dat ik vervolgens steeds meer tijd met games doorbracht, al mijn geld aan deze hobby besteedde en zelfs over games ging schrijven, was niet helemaal wat hij voor mij voor ogen had.
GBA4iOS
In de week na zijn overlijden leefde ik tijdelijk bij mijn moeder. Uiteraard had ik geen gamesysteem meegenomen. Die week was echter net de periode waarin GBA4iOS populair was, een emulator van de GameBoy Advance voor iPhones. Normaal download ik absoluut geen games, maar voor deze keer maakte ik een uitzondering. Het was nodig.
De emulator werkte helaas niet heel lekker op mijn toen al verouderde iPhone 4. Daarom ging mijn eerste keuze, een deel uit de Legend of Zelda-reeks, niet door. Door de limieten moest ik voor Fire Emblem kiezen. Daar had ik geen geluid voor nodig en door het turn based-vechtsysteem hoefde het spel ook niet soepel te draaien.
Al snel bleek dit niet alleen de perfecte game voor de emulator, maar ook de game die ik op dat moment nodig had.
Fire Emblem laat je namelijk net genoeg nadenken, zonder dat je er te veel in hoeft te investeren. Op de normale moeilijkheidsgraad, met de mogelijkheid van de emulator om op elk moment te saven, was Fire Emblem een rustgevende bezigheid die mijn hersenen net genoeg activeerde zodat ik even niet aan andere dingen hoefde te denken.
Maar de game sloot mij ook niet volledig af van de mensen om mij heen. Mijn manschappen helpen overleven op het strijdveld werd in die week de manier om mijzelf staande te houden.
Games als zelfzorg
Games worden onderschat als middel voor zelfzorg. Games laten je namelijk op een unieke manier aan jezelf denken door met iets anders bezig te zijn. Het lijkt in die zin wel wat op meditatie, waarbij je jouw aandacht tijdelijk op je eigen ademhaling legt zodat je hoofd rust krijgt.
Natuurlijk is een focus op de automatische bewegingen van je lichaam rustgevender dan de focus op het schieten, springen of puzzelen in een game, maar het helpt wel. Dat je daarnaast duidelijke doelen haalt geeft als bonus een prettig gevoel.
Ik ben iemand die leeft met veel anxiety en naast meditatie zijn games een manier om daar mee om te gaan. Niet om te ontsnappen van de echte wereld, maar om even mijn gedachten rust te geven. Het hoeft niet eens een goede game te zijn.
Zo vervulde de mobiele game Magikarp Jump recentelijk die rol. Dat is het domste spelletje ooit, maar op elk moment van de dag kon ik even focussen op die stomme springende vis.
Doordat ik die ene week Fire Emblem speelde, had ik genoeg rust in mijn hoofd om mee te denken over de vele beslissingen die gemaakt moesten worden.
Het resultaat was prachtig. Mijn vader werd begraven met aandacht voor zijn passies. We spraken over zijn reizen en Johnny Cash schalde door de kerk. Deze keer wel zonder SingStar-puntentelling.