Zeven jaar waren we samen. We hadden samen een huis, kat en een PlayStation 4. Totdat de spreekwoordelijke koek op was. Ik trok tijdelijk bij mijn ouders in totdat mijn nieuwe appartement opgeleverd werd. Ik nam niet veel mee: een koffer met kleren, een geurkaars en mijn Wii U met het toen gloednieuwe The Legend of Zelda: Breath of the Wild.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Dit verhaal bevat spoilers over het einde van Breath of the Wild
Als er een einde komt aan zeven jaar lief en leed moet je veel loskoppelen: gezamenlijke rekeningen, huurcontracten, Spotify-playlists, Netflix-accounts. Ik sprak met hypothekers en financiële adviseurs en ging op huizenjacht. Enerzijds omdat ik toch door moest met m’n leven, anderzijds omdat ik afleiding zocht. Tijdens rustige momenten werd ik geconfronteerd met het gemis. Huilen deed ik in de auto, op weg naar kantoor of naar huis. Dankzij waterproof mascara zag niemand wat aan me.
Open your eyes
Op een bijzonder ellendige avond bedacht ik me opeens dat ik Breath of the Wild nog niet had aangeraakt. Ik ben een enorme Zelda-liefhebber; ik speel de reeks al m’n hele leven en keek al een hele tijd reikhalzend uit naar deze game. Hoe kon ik ‘m zo vergeten? Op mijn oude tienerkamertje zette ik de Wii U aan.
Van Breath of the Wild heb ik geen enkele trailer gezien, want ik wil altijd zo ‘onbeschreven’ mogelijk een Zelda-game in. Ik had dan ook geen idee van het verhaal en wist alleen dat het om een open wereld ging en dat Link dit keer een snoezig paardenstaartje had. Oké Zelda, neem me mee, dacht ik. Ik wil even niet geplaagd worden door herinneringen aan hem.
Open your eyes, klonk een stem. Link werd wakker, zonder enige herinnering van wie, waar, of wanneer hij was. Fijn voor hem, dacht ik bitter. Kon ik alles maar vergeten.
Buiten de mysterieuze grot waarin Link wakker werd lag een overweldigende wereld die bijna helemaal leeg was. Ik herkende de Temple of Time; mijn geeky hart sloeg een slagje over. Het duurde dan ook niet lang voordat ik verliefd werd op de prachtige woestenij waarin ik me bevond. De uren, dagen en weken vlogen voorbij. Ik loste puzzels op, kookte, beklom bergen, verzamelde spulletjes, hielp de mensen van Hyrule en galoppeerde soms doelloos rond op mijn paard. Denken over andere dingen hoefde niet. Het was heerlijk.
Herinneringen
Toch bleek Breath of the Wild me niet volledig af te sluiten van alles. Kleine momentjes in het spel deden me denken aan het echte leven; zoals de side quest waarin je een jongen moet helpen moed bij elkaar te sprokkelen om de Gerudo-vrouw van zijn dromen aan te spreken. Ik was zelf in het begin van onze relatie ook nogal verlegen, herinnerde ik me, en slaakte gefrustreerd een zucht. Ik wilde hier helemaal niet aan denken.
En dan was er die grote zoektocht naar de herinneringen van Link. Waar het me eerst een fijn idee leek om alles vergeten te zijn, was ik toch bijgedraaid. Ten eerste omdat ik gewoon ordinair nieuwsgierig was naar wat er honderd jaar geleden in Hyrule gebeurd was, ten tweede omdat ik het sneu vond voor Link. Empathie met een hoopje pixels, ik heb het kennelijk.
Koortsachtig verzamelde ik alle herinneringen en werd ik meegesleept in het verhaal. Honderd jaar geleden ging alles fout: mensen gingen dood, Calamity Ganon, het ultieme kwaad, kwam terug en het lukte Zelda maar niet haar sluimerende krachten te doen ontwaken. Totdat Link bijna stierf. Daar was plotseling Zelda’s kracht, net op tijd om hem te redden. Oh ja, dacht ik, logisch, dat doet liefde met je.
Bloemblaadjes
Langzamerhand begon ik me steeds beter te voelen. Natuurlijk dankzij de steun van lieve vrienden en familie, maar ook dankzij Breath of the Wild. Ik kon mezelf verliezen in een grenzeloze wereld wanneer ik daar behoefte aan had, zonder mezelf volledig kwijt te raken. Het verhaal en de personages maakten me stukje bij beetje minder bitter over de liefde en het leven.
De side quest From the Ground Up eindigt met een huwelijk. Schattig, dacht ik, verbaasd over mezelf. Waar ik eerst zuur en cynisch was, leek ik nu weer een beetje op de hopeloze romanticus die ik eigenlijk ben. Toen ik later met een personage over die trouwceremonie sprak, had hij het over de dwarrelende bloemblaadjes aan het einde. Die symboliseerden ‘eindeloze liefde’, zei hij. Oké cool, dacht ik, en stond er verder niet bij stil.
Tot het tijd werd om Calamity Ganon te verslaan. Ik had alle 120 shrines voltooid en alles wat er te verzamelen viel verzameld. Ik wilde geen afscheid nemen van deze game en deze wereld, maar goed, het moest uiteindelijk toch eens gebeuren. De eindbaas kostte me niet veel moeite; logisch, want ik had alle upgrades. Na de credits kreeg ik nog een klein filmpje te zien. Link en Zelda waren weer samen, eind goed, al goed. Duizenden kleine bloemblaadjes waaiden op en het verhaal was afgelopen.
Bloemblaadjes.
Oh, dacht ik, terwijl een traan over m’n wang biggelde.
Breath of the Wild eindigt met de belofte van eindeloze liefde. Ergens binnen de bijna 200 uur die ik in deze schitterende game mocht steken, ging ik daar zelf ook weer in geloven.