Hackert Cain en de dubieuze Diablo 3-ban Blizzard in een glas water4 minuten leestijd

Blijf even en luister… Het is 2 juli 2012, in alle opzichten een doodnormale maandagochtend, tot ik een e-mail van Blizzard in mijn inbox zie staan. Een servicemedewerker van het bedrijf zag zich genoodzaakt om mijn Diablo 3-account te ‘schorsen’. Wegens spam, staat er. Als straf mocht ik een uur lang niet chatten in het spel. Nou was ik een erg fanatieke Diablo-speler, maar vocaal ben ik nooit geweest. Het kon niet anders: mijn account was gehackt.

Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen

Ik raakte lichtelijk tot zwaar in paniek. Niet omdat mijn chatprivileges tijdelijk waren ingetrokken. Toen ik de mail binnenkreeg was ik al onderweg naar kantoor, dus die straf deerde me niet. Ik vreesde vooral voor mijn uitrusting, die ik sinds de release in mei van dat jaar zorgvuldig bij elkaar had gesprokkeld. Zoals me dat bij wel meer Blizzard-games gebeurt, was ik in de tussentijd volledig opgegaan in Diablo 3.

Laat me even de situatie schetsen. Toen het langverwachte derde deel eindelijk uitkwam, had ik net het gros van mijn spullen verhuisd van Tilburg naar Amsterdam, waar ik later dat jaar zou gaan wonen. Tot die tijd paste ik dan weer op het huis van iemand anders, en ik moest natuurlijk wel kunnen beschikken over mijn eigen pc.

Crackard Cain

Zo geschiedde het dat ik in de nacht van 14 mei op 15 mei, de beruchte releasedag van Diablo 3, met alleen nog een computer in mijn Tilburgse studentenkamer zat. Mijn beeldscherm stond op een wiebelend bureau en ik zat op een krakkemikkig stoeltje dat ik uit de berging had gevist. Verder lag er enkel nog een oud matras. Het leek wel een drugspand.

Die vergelijking is zo gek nog niet. Ik heb een hele week alleen maar zitten spelen na werk, vaak tot diep in de nacht. Ultima Online en World of Warcraft waren de drugs waarvan ik dacht te zijn afgekickt. Maar Diablo 3 was de methadon, waarvoor ik door aanhoudende overbelasting van de servers steeds in de rij moest staan. Na die week had ik alle hoofdstukken van het spel voltooid, maar iedereen weet dat een Diablo-game dan pas echt begint. Met veel sterkere uitrusting dan toen ik mijn personage aanmaakte, startte ik een tweede run om nog sterkere uitrusting te verzamelen, op een steeds hogere moeilijkheidsgraad.

Time is money, vriend

Zie het als een investering. Alle waardevolle spullen die je vindt, stop je weer terug in de ontwikkeling van je eigen personage, wat zo alleen maar meer en meer waard wordt. Dat kost moeite – hoewel je aanvankelijk nog vrij achteloos door het spel heen knalt – maar boven alles tijd. En tijd is geld. Dat brengt me bij de hacker. Zeldzame items waren zeker in de begindagen geld waard, want het kon je soms tientallen of zelfs honderden uren (en een flinke dosis geluk) kosten om ze te bemachtigen. Maar stel nou dat je ze ook gewoon voor een paar euro kon kopen. Het is maar net wat de Diablo-gek ervoor geeft.

Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik vermoed dat het plan was om mijn meest waardevolle uitrusting te verhandelen. Ik stel me zo voor dat de hacker in het openbare chatkanaal van de game herhaaldelijk over (ongetwijfeld onweerstaanbare) deals heeft lopen blèren, zoals alleen kooplui op een markt dat kunnen. ‘DRIE PUNTGAVE GEMS VOOR TWEE EURO, WIE MAAKT ME LOS???’. Totdat een medewerker van Blizzard er genoeg van had en het tijdelijk onmogelijk maakte om via mijn account berichten te sturen.

Gevonden voorwerpen

Ik heb nadat ik de mail las meteen mijn wachtwoord veranderd en tweestapsverificatie aangezet via de Authenticator-app van Blizzard. Ik was echter bang dat ik een volledig van waarde gestript personage terug zou vinden, waarna ik weer van vooraf aan zou moeten beginnen. Niets was minder waar. Mijn personage was niets minder waard geworden. Integendeel, ik zag allemaal nieuwe items en uitrusting staan die ik echt niet zelf had verzameld. Misschien viel de buit toch een beetje tegen.

Ik zal de precieze details nooit te weten komen, net zoals ik er niet achter ga komen waarom de hacker mijn uitrusting niet gewoon op het destijds net gelanceerde veilinghuis heeft gezet. Daarmee kon je virtuele voorwerpen daadwerkelijk in echt geld omzetten.

Ik heb Diablo 3 sinds het hackincident gek genoeg nauwelijks meer aangeraakt. Misschien had ik mijn uitrusting ook maar te koop aan moeten bieden.

Marcel Vroegrijk

Eindredacteur bij Laadscherm en co-host van Praatscherm. Ook freelance journalist. Ik schrijf over waarom mensen gamen en zoek uit waarom ik dat zelf niet zo vaak meer doe. Mail me of stuur een berichtje via Twitter.