Als kind was een tripje naar Haarlem altijd een feest. Niet vanwege de karakteristieke gebouwtjes, de fijne winkelstraten of de gezellige kroegen (met uitstekende bierkaarten). Dat zijn de dingen die ik vandaag de dag waardeer aan Haarlem, als volwassen inwoner van de stad. Vroeger ging het mij maar om één ding; de Game Shop in de Barrevoetestraat.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Elke gamer die regelmatig in Haarlem te vinden is, kent het pandje. In een onopvallend zijstraatje van de Botermarkt, net buiten bekende winkelstraten als de Grote Houtstraat en Gierstraat, hangt een uithangbord met Sonic er op. Daaronder simpelweg de tekst Game Shop.
Als kind kwam ik er graag. Ik herinner mij een rommelig zaakje met bakken vol games voor de Nintendo 64, PlayStation en retro-consoles waarvan ik pas jaren later leerde hoe ze heten. Op een dag zag ik – na eindeloos door de games te hebben gegrabbeld – Tony Hawk Pro Skater 2 voor de Nintendo 64. Voor vijf gulden nam ik hem mee naar huis, waar het spel uitgroeide tot één van mijn favoriete games van mijn jeugd.
Een toren van PlayStations
Inmiddels woon ik in Haarlem, waar aan de Barrevoetestraat nog steeds diezelfde Game Shop zit. Ik vroeg mij af hoe het mogelijk is dat de winkel nog steeds bestaat. Een afspraak met eigenaar Wim was gelukkig snel gemaakt. Op een druilerige woensdagavond stap ik – ruim een uur na sluitingstijd – zijn winkel binnen.
Hoewel we dus zo’n 15 tot 20 jaar verder zijn, lijkt de tijd in de Game Shop stil te hebben gestaan. Het ziet er nog exact zo uit als ik mij herinner. Langs de muur staan bakken met daarin honderden verschillende games. Rechts is de kassa; verscholen achter een DVD-box van The Matrix, een stapel Van Damme-films (vijf euro per stuk) en een toren van een stuk of twintig PlayStation 2’s. Daar zit Alex, die Wim af en toe helpt in de winkel.
Achter de kassa zie ik kasten met nog veel meer ogenschijnlijk willekeurig opgestapelde games en consoles. De muur van meer dan 25 Super Nintendo’s is lastig te negeren, net als de bak vol met zwarte Xboxen waar je bijna over struikelt bij binnenkomst.
“Hier, ik heb ook nog allemaal controllers”, zegt Wim terwijl hij een doos met die gigantische originele Xbox controllers onder de kast vandaan trekt. “Een systeem heb ik niet echt, maar ik weet precies wat ik heb en waar het staat. Als een klant een specifiek product zoekt, dan weet ik het meestal snel genoeg te vinden.”
Hij wijst naar een ruimte achterin de winkel, waar dozen staan die uitpuilen van de games en consoles. “Eens in de zoveel tijd zoekt Alex al die dozen uit”, begint Wim. “Ja en binnen twee weken staat het weer helemaal vol”, klinkt het lachend vanachter de kassa.
Een hemel voor de liefhebber
Tijdens mijn gesprek met Wim, kijk ik mijn ogen uit in de zaak. Boven de bakken met games van bekendere platformen als de Wii, PlayStation 3 en Xbox 360, zie ik planken met zeldzamer materiaal. Een Nintendo Super Scope in de doos, SEGA Mega-CD- en Dreamcast-games in het cellofaan en meerdere oude Atari’s. Maar hoewel het zaakje de hemel is voor echte (retro)gameliefhebbers, rekent Wim zichzelf niet tot die groep.
“Ik ben hier eigenlijk per toeval ingerold, want ik ben helemaal geen gamer”, vertelt Wim. “Ik zat in de televisiebusiness en een kennis van mij handelde in games. Hij maakte wat slechte zakelijke beslissingen, waardoor hij met een enorme schuld kwam te zitten. Als oplossing kocht ik zijn hele voorraad op en die verkocht ik op beurzen.”
Het bleek een gouden formule, want al snel was er behoefte aan een vaste locatie. Die vond hij begin jaren ’90 in de Barrevoetestraat in Haarlem. “Ik maakte al reclame voordat we überhaupt wisten of we open gingen, maar dat risico pakte goed uit. Bij de opening stonden mensen rijendik voor de deur.” Vrienden en familie moesten in de eerste jaren zelfs bijspringen achter de kassa. “We hadden drie kassa’s staan, dat is toch van de zotten?”
Uiteindelijk opende Wim zelfs extra filialen – waaronder een in Limburg – maar dat is allemaal verleden tijd. “Zie ik eruit als een zakenman? Ik was meer aan het managen dan dat ik in de winkel stond, dus dat was helemaal niks. Ik doe het nu met dit ene zaakje en dat vind ik prima. Het is goed vol te houden zo.”
De klant
Oké, het is dus niet de liefde voor games of een gigantische ondernemingsdrift die Wim – reeds de 70 gepasseerd – op de been houdt. Wat dan wel? “Het gaat mij om het contact met klanten. Vanmiddag kwam er nog een jongen binnen die een game voor de Mega Drive zocht. Ik had niet precies wat hij zocht, maar ik kon hem wel weer aan een andere interessante game helpen. Daar gaat het mij om.”
Hij denkt dus graag mee met de klant. “Ook vanuit eigenbelang hoor. Ik zit hier in de stad met een Nedgame, Game Mania en een CEX, dus de concurrentie is best pittig. Maar daar staan allemaal gasten achter de kassa die hier vroeger ook hun games kochten, dus ik ken ze.”
Met sommige winkels heeft Wim zelfs wat onofficiële afspraken gemaakt. Dit noemt hij een ruilservice. Als een klant bij de concurrent een game heeft gekocht maar het bevalt toch niet, dan kan hij die game bij de Game Shop omwisselen voor een andere game. “Dan doe ik er een andere sticker op en zet ik hem weer bij mij in het assortiment. Daar doen zij dan ook niet moeilijk over.”
De gloriedagen zijn echter al lang voorbij. Veel winst maakt Wim dan ook niet meer. “Ik moet er aan het einde van de maand soms wat van mijn eigen geld in steken, maar dat maakt me niet zo veel uit.”
Aan met pensioen gaan denkt hij niet. “Ja hoor, wat moet ik dan gaan doen? Dan zit ik thuis. Nee, ik ga hier mee door tot ik erbij neerval. En als er niemand meer is om mee te praten, dan mogen ze me hier komen halen met die lange zwarte wagen.”