‘Zo vader, zo zoon’ is niet voor niets een spreekwoord. Het gebeurt vaak dat je als kind de passie of hobby van je vader overneemt. Maar wat ben ik blij dat het in mijn geval andersom ging.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Mijn vader volgt al zo lang als ik het me kan herinneren alles wat met voetbal te maken heeft, en zit bij iedere finalewedstrijd trouw met een sjaal van zijn club voor de tv. Ook ik probeerde daarom een passie voor voetbal te ontwikkelen. Verder dan staan rillen op een veld en een bezoekje aan een stadion kwam het nooit.
Vloeken op de bank
Als ik een voetbalwedstrijd volgde, was dat vanuit mijn ooghoek, terwijl het grootste deel van mijn aandacht opgeslokt werd door een Game Boy. Wat voetbal voor mijn vader was (en is), bleek het spelen van games voor mij.
De zeldzame keren dat mijn vader een scheldwoord laat vallen is als er onterecht een tegendoelpunt valt. Ik deed hetzelfde als Mario vlak voor het bereiken van de vlag een afgrond in tuimelde.
Terwijl ik tevergeefs probeerde te ontdekken wat voetbal leuk maakte, lukte het mijn vader wel bij mijn hobby. We speelden op de SNES zo nu en dan al spellen als Battletoads, maar de echte klik kwam toen Mario Kart voor de Nintendo 64 verscheen.
Wat begon als ‘een keer een rondje meerijden’, veranderde al snel in een dagelijks terugkerend ritueel: van zeven tot acht uur ‘s avonds werd er fanatiek gekart, later afgewisseld met potjes Super Smash Bros.
‘Het laatste potje van het jaar’
Toen hij merkte dat Zelda: Ocarina of Time mijn favoriete game was, ging hij er ook mee aan de slag. Avondenlang keek ik mee om hem waar nodig de goede kant op te sturen, of de controller uit zijn handen te pakken om een eindbaas te verslaan. Ook Mario 64 en Banjo Kazooie kregen op deze manier een kans.
De lancering van de GameCube en Mario Kart: Double Dash tilden onze speelsessies pas echt naar een hoger niveau. In het weekend kozen we steeds vaker voor de cup met alle banen, en de laatste week van het jaar stond altijd in het teken van een zelf opgezet toernooi.
We maakten tabellen waar we de scores in noteerden, zodat we ze een jaar later konden vergelijken. Mario Kart en Super Smash Bros. vormden altijd de finale, aangevuld met games als Soul Calibur, Perfect Dark of andere games die dat jaar populair waren.
Een grootse overwinning
Zoals ik ooit meeging naar een open dag van Feyenoord, heb ik mijn vader ook eens meegenomen naar een game-evenement in de Jaarbeurs. Destijds voelde het wat ongemakkelijk om met je pa naar een beurs te gaan waar vooral oudere pubers met vrienden heengingen. Dat gevoel werd bevestigd toen we er een tijdje rondliepen.
Op de beursvloer stond namelijk een klein kraampje dat ingericht was als woonkamer. Hier kon je tussen het geweld van de EA-stand en het schreeuwerige podium even op een bank neerploffen. Uiteraard was er een GameCube aangesloten op de tv, waar de bekende tune van Mario Kart: Double Dash op te horen was. Twee van de vier controllers waren al opgepakt door twee oudere jongens, die ons minachtend aankeken toen we dichterbij kwamen.
Terwijl ik een excuus bedacht om ergens anders te gaan kijken, hoorde ik mijn vader vragen of wij ook mee konden doen. Lacherig nodigde het duo ons uit voor een twee tegen twee race. Ik zat achter het stuur en mijn vader klom achterop om de items voor zijn rekening te nemen.
Die combinatie resulteerde in een genadeloze overwinning. Onze twee kersverse aartsrivalen hadden duidelijk wel eens Mario Kart gespeeld, maar waren niet opgewassen tegen onze dagelijkse training. Al na de eerste ronde hadden we een enorme voorsprong opgebouwd, waar zelfs twee blauwe schilden geen verandering meer in konden brengen. Na afloop bedankten we ze zoals twee voetbalteams elkaar de hand schudden na een wedstrijd: de ene voldaan, de ander verslagen.
Games als serieuze hobby
Deze grootse overwinning ligt inmiddels al jaren achter ons en toch kan ik me nog steeds ieder detail herinneren. In de tussentijd is er veel veranderd, maar mijn vader is tot op de dag van vandaag geïnteresseerd gebleven in games, vooral als ze uit de keuken van Nintendo komen.
Zelf achter een spelcomputer kruipen doet hij niet, maar zijn high score in Super Mario Run op de iPhone ga ik nooit meer inhalen, en dankzij de Switch kan ik Mario Kart gemakkelijk meenemen als ik een weekendje bij mijn ouders ben.
Hoewel mijn vader en ik het altijd al goed konden vinden, weet ik zeker dat games deze band alleen maar versterkt hebben. Doordat hij mijn passie voor videogames serieus nam en er zelfs een eigen interesse in ontwikkelde, bevestigde het voor mij dat games net zo belangrijk konden zijn als voetbal of welke hobby dan ook.
Voor mij is dat een mooi voorbeeld van hoe ik (ooit) de passie van mijn zoon of dochter een eerlijke kans zal geven. Al hoop ik niet dat ik daardoor alsnog het voetbalveld op moet.