World of Warcraft als vrije wereld voor verlamde vrouw Wat als je sociale omgeving ophoudt bij de grenzen van Azeroth4 minuten leestijd

Pakweg tien jaar geleden speelde ik enorm veel World of Warcraft. Voor mij was het de perfecte manier om te ontsnappen aan een realiteit waar ik niet op was voorbereid. Pas toen ik al net zo hard stopte met spelen, kwam het besef dat het spel niet voor iedereen bedoeld is als uitvlucht. Voor een Duitse vrouw die ik had leren kennen was het een noodzakelijke uitkomst.

Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen

Ik zeg ‘Duitse vrouw’ niet enkel uit privacyoverwegingen. Ik weet haar echte naam niet meer en daar schaam ik me best een beetje voor. Haar schermnaam in World of Warcraft staat me nog vaag bij, maar levert op Google geen eenduidige resultaten op. Niet dat ik haar weer zou willen spreken, want dat zou enkel uit egoïstische beweegredenen zijn, ter bevordering van dit stuk.

Ik had destijds al geen intentie om de gevormde vriendschappen met mijn vaste medespelers buiten World of Warcraft voort te zetten. Van de ene op de andere dag heb ik het spel van mijn computer gegooid en daarmee was het eigenlijk gelijk klaar. Uit het oog is bij mij vaak uit het hart en dat ging ook op voor de virtuele wereld, waar ik toch zeker zo’n drie jaar van mijn leven heb doorgebracht. Voor haar lag het allemaal anders.

Genau so wie du

Zij had namelijk niets te kiezen. Door een ernstig auto-ongeluk is ze dusdanig verlamd geraakt dat zelfstandig het huis uit gaan eigenlijk geen realistische optie meer bleek. En dus was ze voortaan aangewezen op de wereld van Warcraft om nog vrij te kunnen gaan en staan.

Ik leerde haar kennen als de opperdruid van de guild waar ik destijds in zat. Het klikte omdat zij net als ik vooral snakte naar sociaal contact. De eindeloze zoektocht naar betere uitrusting kon ons gestolen worden, maar toch zaten we beide tot diep in de nacht steeds weer diezelfde dungeon te doen, omdat een van onze guildgenoten daar wél waarde aan hechtte. Die nachtelijke speelsessies mondden uit in steeds persoonlijkere gesprekken. Uiteindelijk waren we bijna iedere dag aan het skypen tijdens het gamen.

Frei wie ein Vogel

Als ze een dag niet online kwam, was dat omdat ze te veel last had van haar lichamelijke beperkingen. Hoewel ze haar hele leven verlamd zou blijven, waren dat de enige momenten waarop ze zich ook echt beperkt voelde. In World of Warcraft was ze net zo vrij als iedereen. En daar genoot ze zichtbaar van, voor zover je lichaamstaal van een virtueel personage af kunt lezen.

Ze vond zelfs geluk in de liefde, zij het vluchtig. In een van onze vele Skype-gesprekken vertelde ze me dat ze verliefd was geworden op de guild leader en dat hij binnenkort naar Duitsland zou komen. Maar nog voor die ontmoeting brak er al een grote dag aan: ergens op een zonnige dan wel regenachtige dag (mijn gordijnen waren altijd dicht) trouwden ze met elkaar in World of Warcraft.

Bij gebrek aan een officiële trouwambtenaar voltrok ik het huwelijk. Ik heb er nog speciaal een smoking voor aangetrokken, inclusief strikje, en hield een boek in mijn zogeheten off-hand dat dienst moest doen als bijbel. Een daadwerkelijke bruiloft is er helaas nooit van gekomen.

Ende einer Ära

Enkele maanden later kondigde ik mijn eigen scheiding aan. De jaren dat World of Warcraft onlosmakelijk met mijn leven was verbonden, hebben me tot op zekere hoogte geholpen mezelf te leren kennen.

Maar ze verbloemden vooral een diep dal. Toen ik daar eindelijk uit wist te kruipen, was het tijd om het spel vaarwel te zeggen. Ik weet nog heel goed dat ik met haar op Skype zat en mijn vertrek aankondigde. Ze moest ervan huilen. Hoewel ik haar naam niet meer weet, zal ik dat moment nooit meer vergeten.

In mijn enthousiasme praatte ik vooral over hoe blij ik was dat ik eindelijk weer terug kon naar mijn ‘echte’ leven. Pas na ons gesprek kwam het besef dat zij die stap nooit meer volledig kon maken.

Als ik had kunnen blijven, had ik het voor haar gedaan, maar ik moest spellen als World of Warcraft echt achter me laten. Ik ben daarom blij dat zoveel andere mensen ze nog steeds dagelijks spelen. Hopelijk heeft ze ergens in die miljoenenmassa de liefde en vriendschap gevonden die ze verdient.