Naast de NES en SNES Classic Mini werkt Nintendo mogelijk ook aan een Game Boy Classic Mini. Hoewel dit het meest onnozele idee lijkt, zou het voor mij juist een uitkomst zijn. Vroeger kocht ik alleen maar slechte games voor mijn Game Boy, en ik snap nu pas waarom.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
De Game Boy heeft een prachtige bibliotheek aan games en ik was destijds al vrij om met mijn zakgeld de beste titels uit te zoeken. Toch deed ik dat niet. Ik fietste naar de lokale speelgoedwinkel en koos daar iets nieuws uit gebaseerd op het doosje, of ik de naam kende en uiteraard of ik het kon betalen. Bekende Nintendo-merken zeiden me toen nog helemaal niets, dus daar ging het al direct mis. Daarnaast was mijn keuze onlosmakelijk verbonden aan mijn jonge zoektocht naar een eigen identiteit.
Ik ben opgegroeid met drie oudere zussen en hoewel ik nooit een stoere jongen ben geweest, wilde ik dat denk ik toch worden. Deels vanuit de invloed van leeftijdsgenootjes en televisie. Sport was niet mijn ding, dus zocht ik het onder andere bij speelgoed, games en muziek. Bij het ontwikkelen van mijn eigen smaak deed ik dat altijd in verhouding met mijn vier jaar oudere zus. Alles was een tweestrijd tussen het zoeken van mijn eigen ding en precies willen wat zij ook had, maar dat resulteerde consequent in teleurstellende keuzes.
PlayMobil
Mijn zus was bijvoorbeeld dol op PlayMobil en ik vond dat ook leuker dan LEGO. Nog steeds vind ik het fijner om verhalen te verzinnen dan werelden te bouwen. Het probleem was dat mijn zus al de beste PlayMobil-sets had. Ze had bijvoorbeeld cowboys en (toen nog) indianen en een prachtig piratenschip waar ze de wildste avonturen mee beleefde. Ik wilde dat ook, maar wel op mijn eigen manier.
Ik moest daarom iets met auto’s hebben, want dat is toch stoer? Helaas koos ik een blauwe familiewagen met een caravan en twee fietsen voor op de twinny load. De spanning spatte er vanaf. Terwijl er bij mijn zus oorlog woedde en mensen van de plank werden gestuurd, was het grootste avontuur bij mijn PlayMobil-set een halve dag in de file staan voor een weekje naar Frankrijk.
Zwarte Game Boy
Bij de Game Boy ging dat ongeveer hetzelfde. Het begon al met het apparaat zelf. Mijn zus had de originele grijze uitvoering van de Game Boy, zoals het apparaat hoort te zijn. Ik kocht daarom de stoere zwarte versie. Ik heb geen idee waar het apparaat nu is, maar als je mijn ouderlijk huis op z’n kop zet rolt er waarschijnlijk ergens een zwarte Game Boy met zo’n gek vergrootglas erop uit. Met een aantal droevige games erachteraan.
Mijn zus had Tetris en Super Mario Land al. Die heb ik natuurlijk ook kunnen spelen, maar dat waren haar games. Ik moest iets anders en wist nog niets over Nintendo. We hadden nooit spelcomputers thuis en mijn enige aanraking met het fenomeen was een vriendinnetje die een NES thuis had staan waar we enkele keren Mario Bros. op speelden. Dat was leuk, maar ik wist niet eens wat Zelda, Metroid of Pokémon was.
Blues Brothers
Dus wat koos ik in de speelgoedwinkel? Bijvoorbeeld The Blues Brothers: Jukebox Adventure, omdat ik wist dat mijn vader de films leuk vond. Ik kocht ook Alien 3. De film had ik waarschijnlijk nog niet eens gezien, maar de game had stoere aliens en geweren.
Als ik nu gameplayvideo’s terugkijk, komen er veel herinneringen terug. Het geluid van de schuivende deuren in in het ruimteschip van Alien 3 zal ik bijvoorbeeld nooit vergeten en de muziek van het moeilijke Gargoyle’s Quest: Ghosts ’n Goblins (wow, stoer) brengt direct allerlei trauma’s terug. In de file onderweg naar een weekje Frankrijk deed ik mijn best om deze games leuk te vinden.
De games zijn misschien niet zo slecht als ik me herinner, maar ze waren in ieder geval niets voor mij. Het zou daarna nog lang duren tot ik doorhad dat ik op alle vlakken mezelf kon zijn en niet hoefde te voldoen aan wat mijn beeld van een man was. Games waren op z’n minst een onderdeel van mijn manier om dat te ontdekken.