Als je mij vraagt wat mijn favoriete game aller tijden is, dan staat PlayStation 2-game Shadow of the Colossus na twaalf jaar nog steeds op de eerste plek. De game is nog altijd uniek, dus de aankomende remake is een uitstekend idee.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Mijn reis rond Shadow of the Colossus begon met voorganger Ico. Deze allereerste titel van ontwikkelstudio Team Ico ging over een jochie met horentjes op zijn hoofd dat een kasteel binnenwandelt en daar een meisje in een kooi tegenkomt. Hand in hand proberen ze te ontsnappen in een sprookjesachtig avontuur. Het was de eerste game die mij huilend achterliet.
Naast het mooie verhaal viel Ico op door het sfeervolle ontwerp van de wereld, met een heel eigen stijl. Ook de mooie soundtrack bleef nog lang hangen. Die elementen namen de makers mee in hun volgende game. Maanden voordat het oorspronkelijke Shadow of the Colossus uitkwam, kreeg ik de kans om bedenkers Fumito Ueda en Kenji Kaido alvast te interviewen.
Zweterig interview
Het was mijn eerste echte interview en dat was direct met de mensen die mijn favoriete game ooit hadden gemaakt. Heel soms doe ik nieuwe dingen direct perfect. Zoals de eerste musical die ik op Broadway zag was. Ik zat daar op het puntje van mijn krappe stoeltje, terwijl mijn vader, ondanks het enthousiasme van de cast van The Lion King, door een jetlag in slaap sukkelde.
Mijn eigen droom vond plaats in een hotel in Amsterdam in 2005. Daar zaten mijn helden tegenover me. Echt intiem was het interview niet. Tussen mij en de ontwikkelaars zat nog een vertaler om de vragen in het Japans te stellen. Aan de andere kant van de grote tafel luisterden drie Japanse pr-medewerkers mee. Weer zat ik op het puntje van mijn stoel.
Veel kan ik mij niet meer van het interview herinneren, behalve dat de zweetdruppels over mijn rug liepen en ik briljante vragen stelde zoals of de game ook naar de Xbox zou komen. Dat zou natuurlijk nooit gebeuren, omdat Team Ico onderdeel was van Sony. Het bewustzijn over hoe dom mijn vragen waren kwam vanzelf. Alles ging vertraagd via de vertaler en dan heb je uitgebreid de tijd om achter de Japanse beleefdheid de verwarde en geamuseerde gezichtsuitdrukkingen te zien.
Die ervaring kon ik gelukkig achter mij laten toen ik enkele maanden later zelf met Shadow of the Colossus aan de slag kon. Ik was direct verliefd. Mooi is dat de game twaalf jaar later nog niet is nagedaan en dus ook niet is ingehaald. Ico vind je terug in talloze games waarin je een emotionele band opbouwt met een ander personage dat je niet direct bestuurt, maar Shadow of the Colossus blijft uniek.
David en Goliath
In tegenstelling tot Ico leunt Shadow of the Colossus meer op gameplay. Pure, gefocuste gameplay. Het idee is dat je verschillende enorme wezens moet verslaan om een voor de speler onbekende vrouw te redden. De game leidt je op geen enkele manier af. De wereld is leeg en grijs en er bestaan geen kleinere vijanden als opvulling. Het enige dat je hoeft te doen is op je trouwe paard stappen, je zwaard recht omhoog steken en het blauwe licht volgen dat wijst naar je volgende uitdaging.
De colossi zijn een soort bewegende puzzels. Eerst door uit te vogelen hoe je ze beklimt. Daarna door via haren en richels steeds hoger te komen. Uiteindelijk moet je zwakke punten bereiken om daar een zwaard in te steken, terwijl het wezen met zijn vacht wappert en de beste soundtrack ooit je heldendaad kracht bij zet.
Al snel ben je niet meer bezig met die bewusteloze vrouw, wat toch een genante videogame trope is. Ook het hoofdpersonage doet er dan niet meer toe. Het gaat over hoe jij als nietig mensje weerstand biedt tegen ogenschijnlijk onoverkoombare obstakels. Na het interview en de game heb ik genoeg eigen colossi verslagen, in de vorm van studies, werk, gezondheid en veel betere interviews. In de game raakt het hoofdpersonage telkens een beetje van zichzelf kwijt, maar in het echte leven word je na elke overwinning sterker.
De afgelopen maanden verschenen er trailers van Sony waarin de verschillende versies van de game worden vergeleken. De oude PlayStation 2-versie, de wat zielloze hd-remaster voor de PlayStation 3 en nu de mooie remake op de PlayStation 4. Na het kijken van deze beelden weet ik één ding zeker: wat is die PlayStation 2-versie nog onwaarschijnlijk mooi. Die sfeer, dat design en die krachtige eenvoud is hoe ik mij Shadow of the Colossus graag wil herinneren. Zelfs de wat klungelige besturing hoort daarbij. Daarom wist ik eerst niet zeker of ik de remake wel wilde spelen, maar waarschijnlijk is dat de enige game die het origineel kan overtreffen.