Een vriend van me vroeg laatst wat ik van de nieuwe Tomb Raider-film vond. Ik vond ‘m leuk, zei ik. ‘Overtreft de verwachtingen dus’, reageerde hij. Daar dreigde het al meteen fout te gaan. Want wat verwacht je precies van een film gebaseerd op een game die leentjebuur heeft gespeeld bij een ander spel, dat weer hevig is geïnspireerd door een film.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Ik verwachtte een leuke avonturenfilm, en dat is precies wat ik kreeg. Alicia Vikander speelt Lara Croft zoals spelers haar spelen in de reboot uit 2013. Ze is nog onervaren in haar rol als schattenjager en dus gaat alles met veel vallen en weer opstaan. Lara is vooral nog zoekende. Niet per se naar een schat; meer naar haar eigen grenzen. Dat blijkt wel wanneer ze voor het eerst een ander mens doodt. Het is een ontdekkingsreis voor zowel Lara als jou, of dat nou als speler of kijker is.
Avon-tuurlijk
De rest van de film vliegt voorbij. Lara moet een manier zien te vinden om van het eiland te komen waar ze is gestrand. Niet geheel toevallig blijkt een diep begraven tombe de sleutel tot haar ontsnapping. Ze schiet een paar mensen neer, lost onder tijdsdruk nog wat puzzels op en ontrafelt ook nog eens het mysterie rondom haar natuurtalent voor avonturieren. Zo gaat dat in avonturenfilms. En in avonturengames.
Terwijl ik de bios uitloop, lees ik op mijn telefoon wat recensies. Dat had ik niet moeten doen. Ik weet niet wat ik verwachtte, maar uit recensies bleek dat het toch weer niet was wat mensen verwacht hadden, of juist wel wat ze hadden verwacht: een aardige avonturenfilm, maar ook niet meer dan dat. Je verwacht het niet.
Spoiler: het spel Tomb Raider is ook niet veel meer dan prima. Puur als game tenminste. Het klimmen, vechten en puzzelen was op zichzelf niet heel speciaal. Wat de nieuwe Tomb Raider bijzonder maakte, is dat al die aspecten op zo’n vloeiende wijze samenkwamen. Filmisch bijna, zou je kunnen zeggen.
Tomb Twix
En dat werd ook veel gezegd. De nieuwe Tomb Raider-games (en inspiratiebron Uncharted) worden nogal eens geprezen om hoe ze ‘spelen als een film’. Dat is ongetwijfeld de droom van menig ontwikkelaar en liefhebber in het algemeen. ‘Yes, games zijn net zo goed als films, we hebben het geflikt!’ Het is ook echt een mooi compliment. Van films is bekend dat ze kunnen ontroeren of je aan het denken zetten. Bij games is nog lang niet iedereen overtuigd.
Games nemen films daarom veelal als voorbeeld. En als imitatie de hoogste vorm van vleierij is, dan is een gameverfilming dat ongetwijfeld voor ontwikkelaars en uitgevers. Toch worden vrijwel alle gamefilms hard neergesabeld, zowel door filmcritici als fans van de spellen in kwestie.
Ik weet wel waarom. De verhalen van al die verfilmde games zijn op zichzelf niet bijzonder sterk. Dat ze toch zoveel indruk kunnen maken, is omdat je ze veel sterker beleeft. Je speelt, zoals een acteur dat doet bij een rol. Zo krijgt een flinterdun verhaal toch een dikke voldoende.
Charted
Haal je die interactie weg, dan valt het doek en zit je anderhalf tot twee uur te kijken naar een avontuur dat je nogal bekend voorkomt. Je hebt het immers zelf al eens gedaan, of zien gebeuren tijdens die twintig keer dat je de Indiana Jones-films hebt gekeken. Je weet wel, de films waar de Uncharted-reeks door is geïnspireerd, die op zijn beurt weer heeft geleid tot de nieuwe Tomb Raider-games. Dat haalt het onverwachte er wel een beetje af.
De enige verrassing die overblijft, is dat het verhaal op vlakken is gewijzigd. Kun je daar tenminste nog boos over zijn. Zelf vind ik het niet zo erg. Ik weet wat ik kan verwachten: niets revolutionairs. Het zijn blockbusters, net zoals het bronmateriaal. Ik verwacht geen Oscar-nominatie voor Tomb Raider, net zoals Dwayne Johnson dat niet deed voor zijn rol in San Andreas. Ik kijk nu al uit naar de verfilming van Rampage.