We hebben op Laadscherm al veel verhalen verteld over Zelda: Breath of the Wild, maar als je het mij vraagt nog niet genoeg. Bijna anderhalf jaar na release hebben het spel en ik elkaar gevonden. Ik vind het maar moeilijk te verkroppen dat ik ooit niet snapte wat BoTW nou van me wilde. De signalen waren en zijn zo duidelijk.
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Ik kocht Zelda op 3 maart van vorig jaar, de releasedag van de Nintendo Switch. Net als alle andere spelers liep ik de grot uit waar Link na een courage-, wisdom- en powernap van honderd jaar ontwaakt. Vol verwachting klopte mijn hart toen het Hyrule van Breath of the Wild zich in al zijn glorie liet zien. Vrienden die het spel al voor hun werk hadden gespeeld, vertelden me dat in deze Zelda bijna alles mogelijk is. Als je het kunt bedenken, kun je het ook doen. Die gigantische berg in de verte? Loop er maar heen en ga ‘m beklimmen. Breath of the Wild spreekt niet alleen tot je verbeelding, het luistert ook, werd me beloofd.
Die fantasiewereld stortte na een paar uur voor mijn ogen in elkaar. Ik kwam niet verder dan The Great Plateau, het startgebied van de game. Om door te mogen moet je eerst drie Shrines vinden en voltooien. De eerste twee had ik zo geklaard, maar de derde bevond zich op een berg, waar het te koud was om zonder gezondheidsrisico’s rond te struinen.
Calamiteit
De beloofde vrijheid was me naar het hoofd gestegen, waardoor ik de waarschuwingssignalen van het spel negeerde en toch maar bleef proberen om de top te bereiken. Mijn leeglopende hartjes vulde ik aan door appels te eten die ik onderweg van de bomen had geplukt. Ik klom en klom, maar raakte in een neerwaartse spiraal. An apple a day keeps the doctor away, maar tien appels per minuut helpen niet tegen onderkoeling.
Zo eindigde ik steeds waar ik begon, aan de voet van de berg. Zonder voedsel en ook zonder uitrusting of wapens, want die had ik allemaal stuk geslagen door mezelf op dit stuk stuk te bijten. Mount Hylia was mijn Everest en de expeditie leek een hopeloze exercitie. Zo moeilijk kan het niet zijn toch, dacht ik bij mezelf. Breath of the Wild was gewoon niet voor mij weggelegd, dus heb ik de game weggelegd.
Inmiddels besef ik hoe moeilijk ik het mezelf heb gemaakt. Ik keek wel op de kaart, maar liet de legenda van Zelda links liggen. Alsof je Google Maps gebruikt om je bestemming op te zoeken, maar vervolgens de routebeschrijving negeert omdat je toch wel weet waar je ongeveer moet zijn. Een leuk idee, totdat je hopeloos verdwaalt. Ik had me blindgestaard op het doel en vergat de middelen, die vaak letterlijk voor het oprapen lagen.
Spirit Tracks
Op 1 april van dit jaar startte ik Breath of the Wild weer op. “Ben Zelda aan het spelen en voel me zo dom”, appte ik naar mijn vriendin terwijl ik tijdens een lange treinreis toch weer een poging deed om van The Great Plateau af te komen. Een uur later was het dan toch gelukt. Dat is het voordeel van een directe trein. Je weet dat je sowieso je eindbestemming bereikt.
Het klikte pas echt toen ik Zelda aan iemand anders liet zien. ‘Ja, je moet dus continu wapens en uitrusting zien te vinden, en eten koken om jezelf in leven te houden. En er zijn allerlei shrines die je kunt ontdekken door er via een soort tablet naar te zoeken. Daar liggen dan weer allerlei schatten verstopt. Er is overal wel iets te doen, maar het spel laat je dat helemaal zelf uitzoeken.’ Zoiets zal ik wel gezegd hebben. Het was totaal niet hoe ik Zelda tot dusver had gespeeld. Ik was mezelf als het ware de les aan het lezen. Toen ik die stof ook daadwerkelijk in de praktijk bracht, kwam ik gelijk verder dan ooit.
Kookcursus
Sinds juni laat Breath of the Wild me niet meer los. Op een brakke zaterdag hebben mijn vriendin en ik bijna non-stop gespeeld. Zij kan de wereld dromen en liet mij er opnieuw mee kennismaken, met haar stem als navigatie. En ze bracht me de kunst en het belang van koken bij. Ik ben niet zo happig op koken voor één persoon en blijkbaar was dat ook in Breath of the Wild doorgesijpeld. Sinds die spoedcursus ben ik een heuse food prepper geworden.
Eindelijk begrijp ik de vrijheid die het spel biedt. Je kunt overal heen, maar er is geen garantie dat het ook gaat lukken. Alles valt of staat bij de voorbereiding. Ga je een moeilijk gevecht aan? Zorg dan eerst dat je genoeg sterke wapens verzamelt. Heb je een zware klim voor de boeg? Sla dan extra drankjes in die je uithoudingsvermogen een boost geven. De spelwereld van Breath of the Wild is één grote aanmoediging dan wel waarschuwing, een levende legenda. Vrijwel alles spreekt voor zich. Je moet alleen wel willen luisteren. Mijn oren zijn vanaf heden gespitst.