Ik hou niet zo van keuzes maken. Vooral niet in games. Mijn geliefde speelt graag RPG’s, waarbij ze eerst urenlang bezig is met het bouwen van haar avatar. Ik trek dat niet. Zelf een poppetje moeten maken waar je vervolgens tientallen uren van je leven naar moet kijken? En dat zonder een goed idee te hebben van het spel waar dat poppetje in rond gaat lopen?
Meer gesproken verhalen horen? Abonneer je op onze podcast Laadscherm Voorgelezen
Nee hoor, mij niet gezien. The Legend of Zelda is mijn serie en Link is mijn perfecte avatar: een blanco instrument dat ik bestuur en gaandeweg vergeet. Niets meer of minder dan een koppeling naar de spelwereld, zoals zijn naam al aangeeft. Heerlijk rustgevend.
Starter stress
Pokémon vond ik als kind al kwellend. Ik heb ze allemaal fanatiek en met bodemloos plezier gespeeld, maar het kiezen van een starter! Mijn god. Natuurlijk wilde ik Charmander (altijd, Charmander), maar het idee dat je meteen moet kiezen en dus die arme Bulbasaur en Squirtle achter moet laten in het lab van Prof. Oak… Ronduit sadistisch. Vooral door de wetenschap dat je ze vervolgens nooit meer kan krijgen in het spel!
Later ging ik aan de hannes met link-kabels en had ik ze na een tergende zondagmiddag alsnog alledrie, maar dat dat kon wist ik nog niet toen ik voor het eerst voor die tafel met drie pokéballs stond. Niet een grote, wereldschokkende keuze, dat geef ik toe, maar toch: mijn eerste eigen pokémon. Best een ding, vond ik zelf. Hoewel ik de starters van de recentere Pokémon-games zelden meer echt leuk vind, krijg ik toch nog altijd de zenuwen van dat dwingende eerste moment. Kies maar, trainer, en leef met de keuze!
Ook zoiets: naamgeving. Start je Animal Crossing op, moet je meteen een naam voor je toekomstige dorp invoeren. Hemeltjelief. Of recenter in Zelda: Breath of the Wild, wanneer je een kek paard vangt, africht, liefdevol door zijn manen aait en dan gaat stallen. De stalmeester wil weten hoe hij heet. Pfff… Meestal leg ik dan de controller opzij en ga ik voor mijn boekenkasten staan. Een naam van een personage uit een geliefd fantasyboek ligt voor de hand, maar welke? Ondertussen zit Rover me rustig knikkend aan te kijken in de trein, en staat mijn paard te wachten in de regen.
Het idee iets te moeten kiezen waar je vervolgens aan vast zit, voelt beklemmend. Voor iemand die altijd graag de controle houdt over alles, is dat niet mals. Wat als het niet goed uitpakt en je niet meer terug kan? Dat ik deze angst toch ook in het echte leven heb, merkte ik het sterkst toen mijn geliefde (die van de RPGs) zwanger was. Ik ben niet iemand die er blind vanuit gaat dat dingen wel goed komen, want waarom zouden ze? Niet dat ik negatief ingesteld ben, per se, maar ik tel wel altijd alle mogelijkheden en daarbij kom ik zelden uit op een fijne kansberekening.De kans dat alles precies goed gaat, is volkomen waanzinnig. En ja, ik weet dat het toch vaak goed gaat, we zijn hier tenslotte al met best veel, maar toch. Geen controle. Geen weg terug.
Cosmische pokéball
En wordt het, als je dan eenmaal een ouder bent, makkelijker om keuzes te maken? Nou ja: ja en nee. Het antwoord blijkt te zijn dat je alles over hebt voor je kind. Zoals tegen het einde van The Last of Us. Dat spel lijkt je een keuze te geven, maar doet dat eigenlijk niet. Dat maakt niet uit, want het is ook gewoon geen keuze. Ellie is in gevaar en dat betekent dat er geen twijfel bestaat over wat je gaat doen. Je doet het al voordat je doorhad dat je misschien had kunnen kiezen.
Zo is het als je kinderen hebt. Kosmisch gezegd pak je op goed geluk een Pokéball, zonder eerst te mogen kijken wat er precies in zit. Als trainer zal je vervolgens alles doen dat nodig is om je kleine zakmonster te doen evolueren. De angst die blijft, maar dat is goed. Sterker nog, omdat die eerste zo beviel, hebben we nu twee kleintjes om ons elke dag weer zorgen om te maken. En we doen niets liever. En ik? Ik was vanzelfsprekend vooral blij dat we hun namen al lang van tevoren klaar hadden liggen, want die keuzestress had ik op het moment suprême niet aangekund. Waarschijnlijk had ik ze dan in paniek Charmander genoemd.
Dit artikel is geschreven door gastredacteur Peter Nilsson. Peter is freelance vormgever, journalist en columnist. Kwam er pas achter dat Skyrim een toffe game is toen ‘ie uitkwam voor de Switch. Volg hem op @pwnilsson.