In een wereld waarin alles maar edgy moet zijn (ik kijk naar jullie, DC-films) is het soms lastig toegeven dat je lievelingsfilm eigenlijk Notting Hill is. Om dat naar games te vertalen: als je zegt het liefst vrolijke, cartoony games te spelen, word je door hardcore gamers al snel scheef aangekeken. Combineer dat met mijn ongezonde drang om altijd cool gevonden te willen worden en je hebt een gamer die niet gauw eerlijk durft te zijn over haar échte lievelingsgames. Kijk, natuurlijk hou ik van Bloodborne. Maar word ik daar zo dom blij van als van datingsim Dream Daddy? Nee.
